Kimberly, 29 jaar, heeft het helemaal uitgedacht. Ze wil geen kinderen. Geen luiers, geen slapeloze nachten, geen constante zorgen over schoolprestaties of toekomstplannen. Ze is gelukkig met haar leven zoals het nu is.
Maar er is één ding dat steeds als een donderwolk boven haar hoofd hangt: de woorden van haar moeder. “Je gaat hier echt spijt van krijgen,” zegt die elke keer weer als het onderwerp ter sprake komt.
Het is niet alsof Kimberly deze keuze zomaar gemaakt heeft. “Ik heb er lang over nagedacht,” vertelt ze. “Ik heb mezelf de vraag gesteld of ik dat hele plaatje van een gezin wel echt zie zitten.
En elke keer kwam ik tot de conclusie dat het niets voor mij is. Ik ben blij met mijn vrijheid, met mijn werk en met hoe mijn leven nu loopt. Waarom zou ik dat opgeven?”
Maar voor haar moeder is dat nauwelijks een geldig argument. Die ziet haar dochter het liefst moeder worden. “Je doet het niet voor jezelf, maar voor wat je aan een kind kunt geven,” zei ze laatst nog tijdens een familie-etentje.
Kimberly voelde de frustratie opkomen. “Het is alsof ik mezelf steeds moet verdedigen,” legt ze uit. “Alsof mijn leven zonder kinderen ineens minder waardevol is.”
De discussie over wel of geen kinderen krijgen is een onderwerp dat in veel families gevoelig ligt. Kimberly merkt dat haar omgeving vaak het idee heeft dat een kinderloos bestaan automatisch leidt tot een soort leegte. Maar voor haar voelt dat niet zo.
“Mijn leven zit vol,” zegt ze. “Ik heb een fijne relatie, een baan waar ik trots op ben, een vriendengroep waar ik veel mee onderneem. Het is niet alsof ik thuis zit te wachten op een baby om mijn dagen mee te vullen.”
Toch heeft haar moeders opmerking over spijt haar aan het denken gezet. Want hoe weet je nu of je geen spijt zult krijgen van een keuze die zo definitief is? Kimberly heeft geprobeerd het onderwerp met haar moeder te bespreken, maar dat liep uit op een woordenwisseling.
“Ze zei dat ik nog te jong was om te weten wat ik echt wil. Dat voelde als een klap in mijn gezicht,” zegt ze. “Ik heb juist zo veel nagedacht over deze beslissing.”
Voor Kimberly voelt het alsof de samenleving nog steeds verwacht dat vrouwen kinderen krijgen, en dat alles wat daarvan afwijkt als ‘egoïstisch’ wordt bestempeld. Maar ze ziet het anders.
“Ik vind het juist egoïstisch om kinderen op de wereld te zetten als je diep van binnen weet dat je daar niet gelukkig van wordt,” zegt ze.
“Ik denk dat kinderen het verdienen om in een huis op te groeien waar ze het absolute middelpunt zijn. En dat is bij mij gewoon niet het geval.”
Haar vriendenkring is een mix van mensen met en zonder kinderen. Sommigen steunen haar volledig in haar keuze, terwijl anderen zich niet kunnen voorstellen dat ze dezelfde beslissing zouden nemen.
“Ik merk dat het onderwerp voor veel mensen persoonlijk is,” legt Kimberly uit. “Maar het is mijn leven, en ik ben degene die ermee moet leven. Niet mijn moeder, niet mijn vrienden. Ik.”
Het idee van spijt blijft soms door haar hoofd spoken, vooral omdat haar moeder het steeds opnieuw aanhaalt. “Ik vraag mezelf soms af: stel dat ik straks 50 ben en ik voel me eenzaam, wat dan?
Maar aan de andere kant denk ik ook dat je spijt kunt hebben van heel veel dingen in het leven. Het belangrijkste is dat ik nu een keuze maak die goed voelt.”
Kimberly hoopt dat haar moeder op een dag haar keuze zal accepteren. “Ik wil niet dat ze denkt dat ik haar probeer teleur te stellen,” zegt ze.
“Maar ik hoop ook dat ze inziet dat dit niet betekent dat ik haar of mijn familie minder belangrijk vind. Dit gaat om mij en mijn toekomst.”
Voor nu blijft Kimberly trouw aan haar eigen gevoel. “Ik weet dat mijn leven niet volgens het ‘standaardplaatje’ verloopt. Maar het is mijn leven, en ik wil dat het mijn keuzes zijn die me gelukkig maken.”
En wat betreft de waarschuwing van haar moeder? Kimberly blijft erbij: “Ik weet wat goed voor me is. En spijt? Dat zien we dan wel.”
