Maya (33) weet het al sinds ze jong was: ze wil kinderen. Een druk gezinsleven, hectische ochtenden en een huis vol speelgoed, het lijkt haar heerlijk. Maar haar vriend denkt daar heel anders over. “Hij wil geen kinderen, omdat hij zijn luxe levensstijl niet wil opgeven,” vertelt Maya. Ze zucht diep. “En dat doet pijn, want hoe kun je iemand dwingen iets te willen wat hij niet wil?”
Ze zitten nu vijf jaar samen, een mooi stel dat op het eerste gezicht perfect bij elkaar past. Maya lacht wanneer ze over hem praat: “Hij is charmant, lief en grappig. We hebben het goed samen.”
Maar dat ene onderwerp blijft als een donkere wolk boven hun relatie hangen. “Ik dacht dat hij misschien van gedachten zou veranderen, maar dat lijkt niet te gebeuren.”
Haar vriend, Rachid (36), heeft het goed voor elkaar. Hij rijdt in een luxe auto, gaat meerdere keren per jaar op vakantie en besteedt graag geld aan dure etentjes en merkkleding. “Hij heeft hard gewerkt om te komen waar hij nu is,” legt Maya uit.
“Dat begrijp ik, en dat waardeer ik ook. Maar het voelt alsof hij niet verder wil kijken dan zijn eigen wereldje.”
Het onderwerp kwam voor het eerst echt op tafel tijdens een etentje met vrienden. “Iedereen zat te praten over kinderen, over hoe ze het aanpakken en wat ze ervan vinden.
Toen zei Rachid ineens: ‘Ik snap niet waarom mensen zoveel opgeven voor kinderen. Je hele leven wordt erdoor beheerst.’ Iedereen viel stil. Ik voelde me zo ongemakkelijk, want ik wist dat hij dit écht meende.”
Maya heeft geprobeerd het onderwerp luchtig te bespreken, maar elke keer als het ter sprake komt, eindigt het in frustratie. “Hij zegt dan: ‘Ik ben gewoon eerlijk, Maya. Ik wil mijn vrijheid niet kwijt.
Ik wil kunnen reizen, luxe dingen blijven doen en me niet druk hoeven maken om een kinderwagen die niet in mijn auto past.’ Dat doet wat met je. Alsof een gezin hebben alleen maar negatief is.”
Wat Maya extra raakt, is dat ze het gevoel heeft dat ze haar eigen droom moet opofferen. “Ik heb altijd kinderen gewild. Het voelt alsof ik mezelf moet aanpassen om bij hem te blijven.
Maar hoe lang houd je dat vol? Soms vraag ik me af of ik ooit over die teleurstelling heen kom als ik geen moeder word.”
Haar vriend heeft ook een andere kant van het verhaal. “Hij zegt: ‘Ik wil niet de vader zijn die altijd te druk is of gestrest. Ik wil niet iets half doen.’ En ergens kan ik dat waarderen. Maar het voelt alsof hij geen enkele poging wil doen om een middenweg te vinden.”
Maya heeft ook met haar vriendinnen over haar gevoelens gepraat. “Ze zeggen: ‘Je moet goed nadenken of je dit kunt accepteren.’ Maar dat is zo moeilijk.
Rachid en ik hebben zoveel samen opgebouwd. Kun je echt zomaar weggaan van iemand van wie je houdt?”
Ze heeft ook geprobeerd het praktisch te benaderen. “Ik heb voorgesteld om het er later weer over te hebben, misschien als hij ouder is. Maar hij blijft bij zijn standpunt. Hij zegt: ‘Kinderen zijn niets voor mij.’ En dan sta je daar met je wens voor een gezin.”
Wat Maya het meest frustreert, is dat Rachid het lijkt af te doen als een simpele keuze. “Hij zegt: ‘Ik wil gelukkig zijn, en kinderen passen daar niet bij.’ Maar voor mij voelt het alsof hij het geluk dat ik zoek niet begrijpt.
Een gezin lijkt hem iets wat alleen maar moeite kost, terwijl ik er juist zoveel vreugde in zie.”
Toch geeft Maya de hoop niet op. “Ik probeer hem te laten zien hoe het ook kan. Dat je niet al je luxe hoeft op te geven om kinderen te hebben. Maar ik weet dat hij er niet hetzelfde over denkt. Soms voelt het alsof we in twee verschillende werelden leven.”
Maya heeft een moeilijke keuze te maken. “Ik wil niet dat dit ons uit elkaar drijft. Maar ik wil ook niet dat ik over tien jaar spijt heb van iets wat ik niet heb gedaan. Het voelt als een onmogelijke situatie.”
Ze kijkt uit het raam en zucht diep. “Ik weet dat er geen makkelijke oplossing is. Maar ik hoop dat we een manier vinden om elkaar tegemoet te komen. Want opgeven? Dat wil ik niet. Niet van hem, en niet van mijn droom.”
