Angela loopt haastig naar de supermarkt, haar gedachten nog bij het boodschappenlijstje dat ze in haar hoofd heeft. Maar zodra ze de ingang nadert, stokt ze.
Daar, pal naast de schuifdeuren, zit een kleine Jack Russell aan een veel te korte riem vastgebonden aan een paal.
Zijn ogen schieten onrustig heen en weer, zijn lichaam trilt, en hij piept zachtjes terwijl mensen hem negeren en langs hem heen lopen.
Angela voelt de woede in haar opborrelen. “Dit kan toch niet waar zijn?” mompelt ze, terwijl ze haar pas inhoudt en om zich heen kijkt.
De eigenaar is nergens te bekennen. “Wat als iemand hem meeneemt? Of als hij in paniek raakt en zich los probeert te trekken? Dit is gewoon dierenmishandeling!”
Ze besluit even te wachten. Misschien is het baasje zo terug. Maar minuten verstrijken en de kleine hond blijft angstig op de stoep zitten.
Angela ziet hoe mensen hem ontwijken, sommigen werpen een vluchtige blik, maar niemand lijkt zich verantwoordelijk te voelen.
“Ik snap niet dat mensen hun hond zomaar aanlijnen en dan verdwijnen in de supermarkt alsof het niets is,” zegt Angela later verontwaardigd.
“Het is koud, het is druk, en je weet nooit wat er kan gebeuren. Honden zijn geen fietsen die je even ergens parkeert!”
Haar frustratie is niet ongegrond. Angela heeft al vaker situaties meegemaakt waarin honden doodsbang en trillend buiten een winkel stonden te wachten op hun baasje.
“Ik zag eens een Golden Retriever die zich helemaal had opgedraaid in zijn riem omdat hij in paniek was. Hij kon geen kant meer op en stond daar te hijgen met grote, bange ogen.
Ik heb uiteindelijk de supermarkt in moeten gaan om het personeel te vragen om om te roepen of de eigenaar alsjeblieft naar buiten wilde komen. Dat kan toch niet?”
Volgens haar zouden mensen zich veel meer bewust moeten zijn van de risico’s. “Een hond is een levend wezen met gevoelens, geen object dat je even achterlaat.
Wat als iemand hem meeneemt? Of als hij schrikt van een scooter en zich lostrekt? Of erger nog, wat als een kind hem gaat aaien en hij uit angst uithaalt? Dan is het ineens de schuld van de hond!”
Dierenorganisaties waarschuwen al langer voor de gevaren van het aanlijnen van honden buiten winkels. Het verhoogt niet alleen het risico op diefstal, maar ook op stress en oververhitting in de zomer of onderkoeling in de winter.
Angela is het daar volledig mee eens: “Ik weet dat mensen vaak denken: ‘Ach, het is maar vijf minuutjes’, maar vijf minuten kunnen voor een hond als een eeuwigheid voelen. Zeker als hij wordt blootgesteld aan lawaai, vreemde mensen en andere dieren.”
Ze pleit ervoor dat supermarkten een beleid invoeren waarin honden niet langer aan de deur vastgebonden mogen worden.
“Zet een bord neer met ‘Laat uw hond niet achter’, of beter nog: creëer een plek waar honden veilig kunnen wachten. En als dat niet kan, dan moet je je afvragen of je de hond überhaupt mee moet nemen.”
Hondendiefstal: een reëel gevaar
Wat veel mensen zich niet realiseren, is dat honden vaak gestolen worden wanneer ze alleen worden achtergelaten. Angela kent verhalen van baasjes die hun trouwe viervoeter aanlijn(d)en bij een supermarkt en hem nooit meer terugzagen.
“Je denkt dat het jou niet overkomt, tot het te laat is,” zegt ze. “Honden zijn geld waard. Vooral rashonden of honden met een schattig uiterlijk worden vaak meegenomen door criminelen.
Soms verkopen ze de hond door, soms gebruiken ze hem voor fokkerijen of zelfs hondengevechten. Het is afschuwelijk.”
Angela wijst op berichten op sociale media waarin wanhopige baasjes oproepen om uit te kijken naar hun gestolen hond. “Elke keer breekt mijn hart. Hoe kun je het over je hart verkrijgen om iemands huisdier te stelen? Dat is alsof je iemands kind meeneemt!”
Waarom laten mensen hun hond achter?
Toch snapt Angela ergens wel waarom mensen hun hond meenemen naar de winkel. “Sommige mensen willen hun hond niet alleen thuislaten, of denken: ‘Ach, ik ben toch maar heel even weg’.
Maar ze vergeten de stress die zo’n dier ervaart als hij opeens alleen is, in een drukke omgeving vol onbekende geluiden en mensen. Het lijkt misschien onschuldig, maar voor een hond kan het traumatisch zijn.”
Er zijn ook mensen die simpelweg niet beter weten. “Sommige baasjes zien het als normaal. Ze hebben het misschien altijd zo gedaan, of bij anderen gezien en dachten dat het geen kwaad kon.
Maar nu we meer weten over het welzijn van dieren, moeten we ook beter nadenken over wat we ze aandoen.”
Wat is de oplossing?
Angela gelooft dat bewustwording de sleutel is. “Er zou veel meer aandacht moeten zijn voor de risico’s. Misschien moet er een campagne komen, of een waarschuwing bij supermarkten.
Want als mensen zich realiseren wat voor gevaar hun hond loopt, zullen ze hopelijk twee keer nadenken.”
Daarnaast pleit ze voor betere oplossingen voor hondenbezitters. “Misschien kunnen supermarkten een soort hondvriendelijke wachtruimte creëren, met toezicht. Of ze kunnen klanten stimuleren om hun hond thuis te laten als ze boodschappen gaan doen.”
Tot die tijd zal Angela blijven waarschuwen. “Als ik een hond zie die buiten vastgebonden staat, ga ik niet zomaar voorbij.
Ik blijf kijken of het baasje snel terugkomt, en als dat niet zo is, onderneem ik actie. Want een hond verdient beter dan dat!”
Angela’s boodschap is duidelijk: “Als je écht van je hond houdt, doe je dit niet. Punt uit.”
