In Limburg is het vinden van geschikte woningen voor grote gezinnen een groeiend probleem. Vooral voor statushouders met veel kinderen blijkt het een flinke uitdaging.
Toch is er in Weert een bijzondere oplossing gevonden voor het Somalische gezin Sid-Madoobe, dat bestaat uit vader Qasim, moeder Dhaahin en hun vijftien kinderen. Twee voormalige woongroepwoningen zijn samengevoegd tot één thuis. Maar of dat zo blijft, is nog onzeker.
Twee huizen worden één gezinshuis
Voor een gezin van zeventien personen is een standaard rijtjeshuis natuurlijk niet voldoende. In Weert zijn daarom twee geschakelde woningen van elk honderd vierkante meter omgebouwd tot één grote woning.
De huizen waren oorspronkelijk bedoeld voor mensen met een beperking, maar bleken qua indeling en ruimte een uitkomst voor het grote gezin.
Qasim Sid vertelt dat het aanvankelijk behoorlijk behelpen was: “We hadden in drie slaapkamers stapelbedden staan, anders paste het gewoon niet.”
Inmiddels zijn vijf van de kinderen uit huis, wat de woonruimte iets luchtiger maakt. “We wonen hier nu prima,” zegt hij nuchter. Klagen doen ze niet, ondanks de beperkte ruimte die ze jarenlang moesten delen.
Van asielzoekerscentrum naar vaste woonplek
Het gezin Sid kwam in 2010 vanuit Somalië naar Nederland. Toen al met twaalf kinderen op sleeptouw. Anderhalf jaar woonden ze in een asielzoekerscentrum in Winterswijk, totdat het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) hen een woning kon aanbieden in Weert. Hier startten ze hun nieuwe leven, met inmiddels vijftien kinderen in totaal.
De voormalige woongroepwoning bood hen net genoeg ruimte om samen te leven, al was het soms flink aanpoten. “De ochtendspits was het ergst,” vertelt dochter Faadhumo.
“Dan moesten alle kinderen op tijd de deur uit en hielpen de oudste zussen de jongsten.” Inmiddels zijn sommige kinderen uitgevlogen, maar het gezin is nog steeds hecht. “We zien elkaar bijna dagelijks, het voelt alsof ze nog steeds thuis wonen.”
Een woning vinden voor grote gezinnen is extreem lastig
In Limburg wachten momenteel nog achttien gezinnen, ieder met zeven of meer leden, op een passende woning. Gemeenten en woningcorporaties worstelen met dit probleem.
Woningen met voldoende ruimte zijn schaars en aanpassingen zijn kostbaar. Toch proberen gemeenten met creatieve oplossingen te komen. Zo worden woningen soms samengevoegd, verbouwd of tijdelijk anders ingezet.
Sinds 2020 zijn in Limburg 107 grote gezinnen gehuisvest, vaak dankzij maatwerkoplossingen. “Er wordt steeds vaker gekeken naar het combineren van twee woningen of het herinrichten van bestaande panden,” aldus een woordvoerder van de provincie. Gemeenten krijgen hier soms subsidie voor van het Rijk, om de kosten van zulke aanpassingen te dekken.
Toekomst van het gezin nog onzeker
Ondanks dat het gezin Sid zich helemaal thuis voelt in de wijk in Weert, hangt er nu weer onzekerheid in de lucht. Woningcorporatie Wonen Limburg overweegt om de oorspronkelijke scheidingsmuur tussen de twee woningen weer terug te plaatsen.
Dat zou betekenen dat het gezin óf moet verhuizen, óf zich moet splitsen over twee huizen. Faadhumo vindt dat geen fijn vooruitzicht. “Vooral voor de jongste kinderen zou het lastig zijn. Ze zitten hier op school, hebben vriendjes in de buurt en voelen zich veilig.”
Verhuizen zien ze dan ook liever niet gebeuren. “We horen hier inmiddels echt bij,” zegt Faadhumo. “Iedereen kent ons, we zijn goed geïntegreerd en voelen ons onderdeel van de buurt.”
Opvang van andere kinderen? ‘We doen al genoeg’
Ondanks hun eigen drukke gezinsleven is het gezin betrokken bij de samenleving. Zo werd er ooit geopperd dat ze misschien andere kinderen uit problematische gezinnen konden opvangen.
Maar moeder Dhaahin moest daar hard om lachen. “Mijn ouders hebben vriendelijk bedankt,” vertelt Faadhumo. “Ze zeiden: ‘Genoeg is genoeg.’ En daar hebben ze natuurlijk helemaal gelijk in.”
Toch spreekt uit alles dat het gezin zich inzet om hun plek in Nederland te vinden. Meerdere kinderen studeren, zoals Faadhumo die hbo-verpleegkunde doet. Ze werken, helpen elkaar, en staan open voor anderen – zolang het binnen hun draagkracht blijft.
Een verhaal dat meer zegt dan alleen wonen
Wat het verhaal van de familie Sid zo bijzonder maakt, is niet alleen hun omvangrijke gezin, maar vooral de manier waarop ze hun weg hebben gevonden in Nederland.
Van asielzoekerscentrum tot een gesplitste woning in Weert, en misschien straks opnieuw moeten verhuizen: het is een verhaal dat laat zien hoe complex huisvesting in Nederland is geworden, zeker voor grote gezinnen.
Tegelijkertijd is het ook een verhaal van aanpassingsvermogen, doorzettingskracht en familiebanden die sterk genoeg zijn om te overleven in een land waar alles kleiner en strakker georganiseerd is. De vraag blijft nu: lukt het om voor hen – én al die andere grote gezinnen – een oplossing te vinden die menswaardig is én toekomstbestendig?
De situatie van het gezin Sid is geen uitzondering, maar eerder een voorbeeld van een groter probleem in Nederland.
De combinatie van woningnood, gezinsgrootte en bureaucratische regels maakt het voor gemeenten lastig om snel te handelen.
Toch is maatwerk noodzakelijk, want ieder gezin verdient een plek waar het zich thuis voelt. Vooral kinderen hebben baat bij stabiliteit, een vaste school en vertrouwde omgeving.
Het verhaal uit Weert laat zien dat er met creativiteit en samenwerking veel mogelijk is. Hopelijk volgen meer gemeenten dit voorbeeld, zodat ook andere grote gezinnen sneller een geschikte woning kunnen vinden en écht kunnen wortelen in Nederland.
