Voor veel mensen is kleding een keuze die nauwelijks vragen oproept. Toch ligt dat anders voor Farida (32), die sinds jonge leeftijd een hoofddoek draagt. Voor haar is het een bewuste keuze, een onderdeel van haar geloof én identiteit.
Maar in Nederland merkt ze dat deze keuze vaak meer aandacht krijgt dan wie ze daadwerkelijk is. Ze ervaart regelmatig dat anderen niet verder kijken dan haar uiterlijk.
Ze zegt dat het vaak voelt alsof het “stuk stof op haar hoofd” bepaalt hoe mensen haar zien. Volgens haar gaat het dan niet meer om haar karakter, werk of opleiding, maar om de aannames die anderen direct maken zodra ze binnenkomt.
Dagelijkse momenten van ongemak
In alledaagse situaties merkt Farida dat er anders met haar wordt omgegaan. Een voorbeeld is de supermarkt, waar ze gewoon een vraag wilde stellen over een product.
De medewerker reageerde kortaf, keek haar nauwelijks aan en liep weg. Voor veel mensen misschien een kleine gebeurtenis, maar voor haar weer een bevestiging van een gevoel dat vaak terugkomt: niet echt welkom zijn.
Het zijn de kleine opmerkingen of blikken die optellen. Grapjes op het werk, gefluister tijdens een vergadering of ongemakkelijke vragen op feestjes. Voor Farida is het elke keer een signaal dat ze er net niet helemaal bij hoort.
Ervaringen op de werkvloer
Ondanks dat Farida een hbo-diploma heeft en parttime in de administratie werkt, merkt ze dat haar hoofddoek ook daar soms een rol speelt.
Ze kan goed opschieten met collega’s, maar hoort soms flauwe grapjes of merkt dat er onderling blikken worden uitgewisseld als zij iets zegt.
Voor haar is het een constante herinnering dat ze anders wordt behandeld, hoe subtiel het soms ook lijkt.
Tijdens een sollicitatiegesprek had ze zelfs een pijnlijke ervaring. De eerste interviewer was enthousiast, maar zodra de tweede gesprekspartner binnenkwam, veranderde de sfeer.
De vraag kwam of ze bereid was haar hoofddoek af te doen voor de baan, omdat dat volgens hem “professioneler” zou zijn.
Voor Farida was dat een klap in het gezicht. Waarom zou ze iets zo wezenlijks moeten opgeven om te mogen werken?
Vooroordelen en aannames
Wat Farida het meeste raakt, zijn de vooroordelen die mensen hebben. Vaak wordt gedacht dat ze de Nederlandse taal niet beheerst of geen opleiding heeft gevolgd.
In werkelijkheid is ze geboren en getogen in Nederland en heeft ze dezelfde diploma’s en werkervaring als veel anderen. Toch voelt het alsof ze steeds opnieuw moet bewijzen dat ze meetelt.
Ook in sociale situaties voelt ze zich vaak een buitenstaander. Op feestjes is ze “die met de hoofddoek”. Mensen durven haar soms niet eens te benaderen, uit angst om iets verkeerds te zeggen.
En als er wél een gesprek komt, volgen vaak vragen die haar moedeloos maken. Of ze ook met hoofddoek slaapt, of ze wel mag lachen. Voor veel mensen misschien grappig bedoeld, maar voor haar vooral vermoeiend.
Twijfels in het verleden
In haar jongere jaren heeft Farida serieus overwogen om de hoofddoek af te doen. Ze dacht dat het haar leven makkelijker zou maken.
Toch voelde dat niet goed. Voor haar hoort de hoofddoek bij wie ze is, en het zou voelen alsof ze zichzelf verloochende. Ze besloot dat ze zichzelf trouw wilde blijven, ook al maakte dat dingen ingewikkelder.
Een mengeling van verdriet en liefde voor Nederland
Hoewel ze vaak verdrietig of zelfs boos wordt over de manier waarop ze behandeld wordt, benadrukt Farida dat ze van Nederland houdt.
Het is haar thuis, de plek waar ze is opgegroeid en waar ze haar toekomst ziet. Maar dat maakt het des te pijnlijker dat ze het gevoel heeft zich constant te moeten bewijzen.
Ze zegt dat ze harder moet werken om dezelfde erkenning te krijgen en dat het nooit genoeg lijkt. Zelfs als ze alles goed doet, blijft er een muur van vooroordelen bestaan.
Toekomstige generaties en hoop
Voor haar kinderen hoopt ze op een betere toekomst. Ze wil dat zij kunnen opgroeien zonder angst of schaamte, en dat hun identiteit niet telkens ter discussie staat.
Toch maakt ze zich zorgen. Als ze ziet hoe mensen nu reageren op vrouwen met een hoofddoek, vreest ze dat er nog een lange weg te gaan is.
Toch blijft hoop voor haar onmisbaar. Zonder hoop, zegt ze, kun je niet verder. Ze gelooft dat er verandering kan komen, al kost het tijd. Meer begrip en openheid zouden volgens haar al een groot verschil maken.
Een oproep tot menselijkheid
Farida benadrukt dat het haar uiteindelijk niet gaat om wat ze draagt, maar om wie ze is. Ze wil gezien worden als een mens, met dromen, zorgen en talenten, net als iedereen.
Voor haar draait het om gelijkwaardigheid en respect, niet om een hoofddoek of een uiterlijk kenmerk.
Ze hoopt dat mensen vaker het gesprek aangaan, niet uit nieuwsgierigheid naar haar geloof, maar om elkaar écht te leren kennen.
Want achter ieder mens schuilt een verhaal dat verder gaat dan wat aan de buitenkant te zien is.
Conclusie
Het verhaal van Farida laat zien hoe diep ingrijpend ogenschijnlijk kleine momenten van uitsluiting kunnen zijn.
Het gaat niet alleen om de grote incidenten, maar vooral om de dagelijkse ervaringen die keer op keer bevestigen dat iemand niet volledig geaccepteerd wordt.
Voor een samenleving die zich graag tolerant en open noemt, ligt hier volgens haar een belangrijke uitdaging. Acceptatie gaat niet over kledingstukken, maar over het erkennen van mensen zoals ze zijn.
