Het kan bijzonder stressvol zijn voor ouders wanneer hun kind op zesjarige leeftijd nog niet zindelijk is. Dit is de situatie waarin Anneke en haar partner zich bevinden met hun zoon. Ondanks hun inspanningen is hij nog niet in staat om zelfstandig naar het toilet te gaan. Anneke geeft toe: “Het maakt ons helemaal gek. We voelen ons soms zo machteloos.”
Elke ochtend begint voor Anneke met een gevoel van knoop in haar maag. Het dagelijkse ritueel van het klaarmaken van haar zoon voor school is beladen met spanning. “Elke dag vraag ik me af of het vandaag goed zal gaan, of hij zonder ongelukjes de dag door zal komen,” zegt ze.
De angst dat hij weer niet zindelijk is, is altijd aanwezig. Het idee dat hij mogelijk door zijn klasgenoten wordt gepest, of dat hij zich schaamt, zorgt voor veel onrust. “Ik weet dat kinderen wreed kunnen zijn, en ik wil niet dat mijn zoon het slachtoffer wordt.”
De situatie op school is niet veel beter. Anneke heeft herhaaldelijk telefoontjes gekregen van de juf, die hen informeerde dat hun zoon weer een ongelukje had gehad. “Het is zo beschamend. Niet alleen voor hem, maar ook voor ons als ouders. Het voelt alsof we tekortschieten,” deelt ze.
De juf heeft regelmatig moeten ingrijpen om hem te verschonen wanneer hij weer een ongelukje had gehad. “Het gebeurt bijna wekelijks,” zegt Anneke met een zucht. “De juf moet hem dan uit de klas halen, naar het toilet begeleiden en hem helpen om schone kleren aan te trekken.”
Ondanks hun inspanningen blijft de situatie moeilijk. Anneke en haar partner hebben alles geprobeerd, van beloningssystemen tot vaste toiletroutines, maar zonder resultaat. “We dachten dat hij er vanzelf overheen zou groeien, maar nu beginnen we echt wanhopig te worden,” vertelt Anneke.
Elke methode die ze geprobeerd hebben, lijkt geen blijvende impact te hebben. “Elke keer als hij een ongelukje heeft, lijkt het alsof al onze inspanningen voor niets zijn geweest. Het voelt als een stap terug, terwijl we juist vooruit willen.”
De druk van de omgeving maakt het nog moeilijker. Anneke merkt dat vrienden en familie vaak goedbedoeld advies geven, maar dat dit niet altijd even prettig is. “Soms zeggen mensen dat we strenger moeten zijn of dat we misschien iets verkeerd doen. Dat doet pijn, want we proberen echt alles,” legt ze uit.
De opmerkingen van anderen voelen soms als kritiek, alsof ze niet genoeg hun best doen als ouders. Dit versterkt haar gevoel van falen en isolatie. “Het is moeilijk om uit te leggen hoe complex het probleem is. Het is niet iets dat je zomaar even oplost.”
Naast de emotionele uitdagingen speelt ook de dagelijkse logistiek een rol. Anneke vertelt hoe ze elke ochtend extra tijd moet inplannen om er zeker van te zijn dat haar zoon schoon en fris naar school gaat. “Het kost zoveel extra tijd en energie. Soms ben ik al uitgeput voordat de dag goed en wel is begonnen.”
De constante zorg over ongelukjes zorgt ervoor dat Anneke en haar partner zich voortdurend opgejaagd voelen. “Je hebt nooit een moment van rust. Zelfs als hij op school is, maak ik me zorgen.”
De situatie van hun zoon heeft ook invloed op hun gezinsleven. “Er is altijd spanning,” geeft Anneke toe. “We proberen het niet op hem af te reageren, maar het is moeilijk om altijd geduldig te blijven.”
De zorgen over zijn zindelijkheid domineren vaak hun gesprekken en plannen. Het beïnvloedt zelfs hun sociale leven. “We vermijden lange uitstapjes of logeerpartijtjes, omdat we niet willen dat hij zich ongemakkelijk voelt of dat er iets gebeurt.”
Ondanks de frustraties en de zorgen blijft Anneke vastberaden om haar zoon te helpen. “We willen niet opgeven. We weten dat hij het uiteindelijk zal leren, maar de vraag is wanneer,” zegt ze hoopvol.
De steun van haar partner is hierbij onmisbaar. “We proberen elkaar moed in te spreken en herinneren onszelf eraan dat dit een fase is die voorbij zal gaan.”
Het verhaal van Anneke en haar zoon is er een van strijd en veerkracht. De dagelijkse uitdagingen die ze tegenkomen zijn enorm, maar ze blijven vasthouden aan de hoop dat hun zoon uiteindelijk zijn eigen tempo zal vinden.
“Het is moeilijk, maar we houden vol. Voor hem en voor onszelf. Want opgeven is geen optie,” concludeert Anneke. Hun verhaal is een krachtige herinnering dat zindelijkheidstraining een zeer individueel proces is, en dat elk kind de tijd moet krijgen die het nodig heeft, ongeacht de verwachtingen van anderen.
