Karin (41) zit met een dilemma dat veel moeders zullen herkennen. Ze heeft een druk leven, probeert alle ballen in de lucht te houden en de zorg voor de kinderen valt grotendeels op haar schouders. Karin wil dat haar man ontslag neemt om voor de kinderen te zorgen, maar hij weigert. Ze voelt zich overbelast, maar haar man lijkt niet bereid om die verantwoordelijkheid van haar over te nemen.
Het idee dat beide ouders evenveel zorg dragen voor de kinderen klinkt mooi in theorie, maar de praktijk blijkt vaak anders. In veel huishoudens is het nog steeds de vrouw die de meeste taken op zich neemt, ook al werkt zij zelf ook. Karin werkt parttime, maar voelt de druk van het huishouden en de zorg voor de kinderen steeds zwaarder op haar drukken.
Haar man heeft een fulltime baan en brengt weinig tijd door met de kinderen. De momenten die hij met hen heeft, zijn kort en vaak vluchtig. Het gevoel van ongelijke taakverdeling begint haar op te breken.
Karin begrijpt dat haar man zijn werk belangrijk vindt, maar zij vindt dat de zorg voor de kinderen minstens zo belangrijk is. Ze vraagt zich af waarom hij niet ziet dat hij meer verantwoordelijkheid moet nemen. “Waarom zou ik mijn carrière moeten opgeven voor de kinderen, terwijl hij doorgaat alsof er niets aan de hand is?” denkt Karin vaak bij zichzelf. Het voelt voor haar alsof ze alles moet opofferen voor het gezin, terwijl hij de ruimte heeft om zich te blijven ontwikkelen in zijn werk.
Een groot struikelblok in de gesprekken tussen Karin en haar man is de financiële kant van het verhaal. Hij ziet zijn baan als de belangrijkste bron van inkomsten voor het gezin en maakt zich zorgen over de impact van ontslag op hun financiële stabiliteit. Hoewel Karin begrijpt dat geld belangrijk is, vindt ze dat de emotionele en fysieke belasting die zij ervaart zwaarder weegt dan de financiële zekerheid.
Ze is van mening dat ze samen een manier kunnen vinden om het financieel rond te krijgen, ook als hij minder zou werken.
Daarnaast speelt er nog een ander aspect mee: het gevoel van waardering en erkenning. Karin voelt dat haar werk als moeder en in het huishouden wordt onderschat. Ze heeft het gevoel dat haar man niet begrijpt hoe zwaar het is om dagelijks de zorg voor de kinderen en het huishouden te dragen.
Voor hem lijkt werk buitenshuis belangrijker, terwijl zij vindt dat de zorg voor hun kinderen net zo’n grote verantwoordelijkheid is. Dit verschil in perspectief zorgt voor steeds meer spanningen in hun relatie.
Karin heeft meerdere keren geprobeerd het gesprek aan te gaan met haar man, maar zonder succes. Elke keer als ze het onderwerp aansnijdt, gaat het gesprek al snel over geld en zijn carrière. Ze merkt dat hij niet openstaat voor het idee om zijn baan op te geven, en voelt zich hierdoor alleen staan in haar strijd.
Het frustreert haar dat hij niet lijkt te begrijpen hoeveel druk zij voelt, en dat hij weigert een stap terug te doen in zijn werk voor het welzijn van hun gezin.
Wat Karin nodig heeft, is een manier om haar man te laten inzien dat het niet alleen gaat om zijn carrière of hun financiële situatie, maar om het welzijn van hun kinderen en hun relatie. Ze wil dat hij beseft dat het ouderschap een gezamenlijke verantwoordelijkheid is, en dat zij zich niet meer alleen voelt staan in de zorg voor het gezin.
De oplossing hoeft niet per se te zijn dat hij volledig ontslag neemt, maar ze hoopt dat hij in ieder geval bereid is om een compromis te vinden waarin zij meer ademruimte krijgt.
Een mogelijke oplossing zou kunnen zijn dat haar man zijn werktijden vermindert of flexibeler maakt, zodat hij meer tijd kan besteden aan de kinderen en het huishouden. Dit zou de druk op Karin verlichten en ervoor zorgen dat de zorg voor de kinderen meer gelijk verdeeld wordt.
Daarnaast kunnen ze samen kijken naar hun financiële situatie en eventuele aanpassingen maken die ervoor zorgen dat ze het met minder inkomen redden. Het belangrijkste voor Karin is dat haar man erkent dat de zorg voor hun gezin net zo belangrijk is als zijn carrière.
Ook zou het helpen als ze samen een gesprek aangaan met een derde partij, zoals een relatietherapeut of een gezinscoach. Soms kan een onafhankelijke stem helpen om de communicatie tussen beide partijen te verbeteren en tot een oplossing te komen. Door samen met een professional te kijken naar hun situatie, kunnen ze leren hoe ze op een constructieve manier met elkaar in gesprek kunnen gaan zonder dat het elke keer uitloopt op ruzie of frustratie.
Karin weet dat het een moeilijk gesprek blijft, maar ze hoopt dat haar man uiteindelijk inziet dat het belangrijk is om samen te zorgen voor de kinderen en het gezin. Ze wil niet langer het gevoel hebben dat ze er alleen voor staat, en ze hoopt dat ze samen een oplossing kunnen vinden waarbij ze beiden hun verantwoordelijkheden als ouder serieus nemen.
Uiteindelijk draait het niet alleen om geld of werk, maar om de zorg voor hun kinderen en het welzijn van hun relatie.
