Josh Seiter, heeft recentelijk het nieuws gehaald door haar transgender identiteit bekend te maken. De 37-jarige Seiter, die nu de vrouwelijke voornaamwoorden ‘zij/haar’ gebruikt, heeft haar plannen om te transformeren naar een vrouw in mei aangekondigd. Aanvankelijk kreeg ze veel steun van fans en volgers, maar recentelijk is er veel kritiek ontstaan over haar gendertransitie.
In een openhartige verklaring op haar Instagram beschreef Seiter de worstelingen die ze heeft doorgemaakt met haar genderidentiteit en de schaamte die ze daarbij voelde.
Ze vertelde dat ze haar ware zelf verborgen had gehouden door haar opvoeding in een strikt religieuze en conservatieve omgeving. Deze stap om haar transitie openbaar te maken, werd destijds met veel begrip en steun ontvangen, maar nu lijkt die steun te vervagen.
De kritiek die Seiter nu ontvangt komt niet alleen van mensen die twijfelen aan de oprechtheid van haar transitie, maar ook van binnen de LGBTQ+-gemeenschap zelf.
Sommige critici beschuldigen Seiter ervan haar gendertransitie te gebruiken als een manier om aandacht te trekken en te trollen. Ze beschouwen haar beslissing om niet te voldoen aan traditionele normen, zoals het scheren van haar lichaamshaar of het dragen van een pruik, als een manier om op te vallen.
Seiter reageerde op deze beschuldigingen door te zeggen dat de negatieve reacties vooral voortkomen uit jaloezie. Ze beweert dat veel van de kritiek op haar uiterlijk en keuzes voortkomt uit afgunst. “Ik denk dat de meeste haat gewoon jaloezie is. Ik zie er beter uit dan veel van de trans vrouwen die mij aanvallen in mijn DMs en reacties. De haat is gewoon jaloezie die zich voordoet als bezorgdheid,” vertelde ze aan DailyMail.com.
Deze uitspraak illustreert haar frustratie over de manier waarop ze wordt beoordeeld en haar overtuiging dat veel van de kritiek ongegrond is.
Een ander punt van kritiek dat Seiter heeft aangekaart, betreft haar keuze om geen haar op haar gezicht of lichaam te scheren. Ze heeft verklaard dat ze zich meer op haar gemak voelt met haar lichaamsbeharing en dat deze keuzes een deel van haar identiteit vormen.
In een video op Instagram benadrukte ze dat zowel cisgender vrouwen als transgender vrouwen lichaamsbeharing hebben, en dat het niemand’s zaak is hoe zij ermee omgaat. “Het is gewoon haar. Ik bepaal wat ik ermee wil doen. Nieuwsflits: cisgender vrouwen hebben lichaamsbeharing. Trans vrouwen hebben lichaamsbeharing. Het is een kwestie van wat we ermee doen en dat is niemand’s zaak.”
Daarnaast heeft Seiter zich uitgesproken over de uitdagingen die ze ervaart met kleding en sociale verwachtingen. Ze heeft gezegd dat het moeilijk is om kleding te vinden die past bij haar grotere frame en dat het voor haar frustrerend is dat ze op een date de rekening moet betalen, iets wat ze als oneerlijk beschouwt. Deze opmerkingen hebben geleid tot verdere discussies over de verwachtingen en uitdagingen waarmee transgender personen geconfronteerd worden in hun dagelijkse leven.
Seiter heeft ook melding gemaakt van transfoobisch misbruik dat ze heeft ervaren, met name toen ze een vrouwenklooster gebruikte. Ze beschreef deze ervaringen als pijnlijk en ontmoedigend, en benadrukte dat deze vorm van discriminatie een extra belasting vormt in haar transitieproces.
Ondanks de controverse en kritiek blijft Seiter vasthouden aan haar beslissing om haar transitie te delen en haar persoonlijke reis te documenteren. Ze heeft verklaard dat de steun die ze ontvangt van sommige conservatieve vrienden haar meer betekent dan de afwijzing van bepaalde liberale vrienden. Dit wijst op een breder probleem binnen de LGBTQ+-gemeenschap, waar interne verdeeldheid en oordeel vaak voorkomen, ondanks de nadruk op acceptatie en inclusie.
Seiter’s ervaringen benadrukken de complexiteit van gendertransitie en de uitdagingen die transgender personen kunnen tegenkomen, zowel van buitenstaanders als van binnen de eigen gemeenschap.
Haar verhalen en opmerkingen geven een kijkje in de realiteit van haar transitie en de sociale en emotionele uitdagingen waarmee ze wordt geconfronteerd. Het is duidelijk dat de reis naar zelfacceptatie en maatschappelijke acceptatie voor velen een langdurig en vaak moeilijk proces kan zijn.
