Marleen staat op een middag in haar woonkamer, waar de kinderen van haar vriendinnen druk aan het spelen zijn. Terwijl ze naar de chaos kijkt, komt de gedachte op dat zij de enige in haar vriendinnengroep is die regelmatig ‘nee’ zegt tegen haar kind. Deze observatie heeft Marleen behoorlijk beziggehouden. “Het valt me op dat ik de enige ben in mijn vriendinnengroep die ‘nee’ tegen mijn kind durft te zeggen,” zegt ze, met een mengeling van bezorgdheid en frustratie in haar stem.
Marleen is moeder van een energieke kleuter, Thomas. De meeste ouders kennen de uitdaging van grenzen stellen en de bijbehorende strijd. Voor Marleen is deze uitdaging extra groot omdat ze lijkt te worstelen met een verschil in opvoedingsstijl vergeleken met haar vriendinnen.
“Als Thomas iets vraagt, probeer ik hem altijd een duidelijke ‘nee’ te geven als het echt niet kan,” legt Marleen uit. “Maar ik merk dat mijn vriendinnen veel makkelijker zijn in hun benadering. Ze geven vaak in, zelfs als hun kinderen niet echt een goede reden hebben om iets te krijgen.”
Het valt Marleen op dat in de vriendinnengroep van wie zij deel uitmaakt, de kinderen vaak hun zin krijgen. “Bij verjaardagsfeestjes of playdates zie ik dat de kinderen van mijn vriendinnen altijd een extra koekje mogen, langer mogen spelen of iets anders krijgen dan ze oorspronkelijk gevraagd hadden. Het lijkt bijna vanzelfsprekend dat hun wensen altijd worden ingewilligd,” zegt Marleen.
Marleen vindt het moeilijk om deze verschillen in opvoeding te negeren. Ze maakt zich zorgen over de effecten die deze verschillende benaderingen hebben op Thomas.
“Het voelt alsof ik de enige ben die echt probeert om structuur en regels te handhaven. Soms vraag ik me af of Thomas hierdoor misschien meer gefrustreerd raakt of als hij anders reageert in sociale situaties omdat hij niet gewend is dat zijn verzoeken altijd worden ingewilligd,” zegt ze.
Het is een constante afweging voor Marleen. “Aan de ene kant wil ik dat Thomas leert omgaan met grenzen en verantwoordelijkheid. Aan de andere kant wil ik ook niet dat hij zich anders voelt dan de kinderen om hem heen,” legt ze uit. “Het is moeilijk om te zien dat andere ouders veel makkelijker lijken te zijn, terwijl je zelf vastbesloten bent om bepaalde regels te volgen.”
De druk om zich aan te passen aan de opvoedingsstijlen van vriendinnen kan intens zijn. “Ik voel me soms geïsoleerd omdat ik consequent ben in het stellen van grenzen,” zegt Marleen. “Mijn vriendinnen hebben het vaak over hoe moeilijk het is om ‘nee’ te zeggen, maar toch lijken ze er niet echt moeite mee te hebben. Soms vraag ik me af of ik te streng ben of dat ik iets verkeerd doe.”
Deze gevoelens van isolatie worden versterkt door de frequentie waarmee Marleen haar eigen keuzes en opvoedingsmethoden tegen die van haar vriendinnen afweegt. “Het lijkt alsof ik de enige ben die een duidelijke structuur probeert te handhaven. Het maakt me onzeker of ik wel op de juiste weg ben,” zegt ze.
Marleen probeert zich te herinneren waarom ze ervoor kiest om grenzen te stellen. “Ik geloof echt dat het belangrijk is om consistent te zijn en om Thomas te leren dat niet alles altijd kan. Ik wil hem opvoeden tot een verantwoordelijk en begripvol persoon,” legt ze uit. “Ik probeer me te concentreren op de lange termijn en niet op de korte termijn bevrediging die andere ouders misschien kiezen.”
Desondanks blijft het moeilijk om niet beïnvloed te worden door de omgeving. “Zelfs al weet ik dat ik het beste voor mijn kind doe, is het niet gemakkelijk om constant geconfronteerd te worden met andere opvoedingsstijlen die anders zijn dan de mijne,” zegt Marleen.
Marleen heeft geleerd dat het belangrijk is om zelfvertrouwen te hebben in haar opvoedingsbeslissingen en om openlijk te communiceren over haar aanpak. “Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat elk gezin uniek is en dat wat voor mijn vriendinnen werkt, niet noodzakelijkerwijs voor mij moet gelden. Het is belangrijk om trouw te blijven aan je eigen waarden en opvoedingsprincipes,” zegt ze.
Ze moedigt andere ouders aan om ook zelfvertrouwen te hebben in hun eigen keuzes. “Het kan helpen om met andere ouders te praten over je eigen uitdagingen en successen. Misschien ontdek je dat je niet alleen staat in je aanpak,” voegt ze eraan toe. “Het is belangrijk om te realiseren dat opvoeding een persoonlijke reis is en dat het goed is om je eigen pad te volgen.”
Een ander advies van Marleen is om een ondersteunend netwerk te vinden van ouders die vergelijkbare opvoedingswaarden delen. “Het kan echt helpen om andere ouders te vinden die je aanpak begrijpen en ondersteunen. Het biedt een gevoel van gemeenschap en helpt om het gevoel van isolatie te verminderen,” zegt ze.
Door deze stappen hoopt Marleen een balans te vinden tussen haar eigen opvoedingsprincipes en de invloed van haar vriendinnengroep. Ze is vastbesloten om trouw te blijven aan haar waarden, ondanks de uitdagingen die ze tegenkomt. “Het belangrijkste is dat ik mijn kind op de beste manier opvoed die ik kan. Het is niet altijd gemakkelijk, maar ik geloof dat het de moeite waard is,” besluit ze.
Met deze inzichten hoopt Marleen dat andere ouders die zich in een vergelijkbare situatie bevinden, zich gesteund en begrepen voelen. Hebben jullie ook te maken gehad met druk vanuit sociale kringen over opvoedingskeuzes? Hoe hebben jullie hiermee omgegaan? Deel je ervaringen en tips hieronder!
