In een rustige woonwijk woont Laura met haar vier kinderen: Julia, Kim, Sem en Rick. Vanaf het moment dat ze moeder werd, had ze één duidelijk doel voor ogen: haar kinderen een zo eenvoudig en zorgeloos mogelijk leven bieden. Zelfs bij het kiezen van hun namen speelde dit mee.
Laura wilde dat haar kinderen nooit last zouden hebben van lange, ingewikkelde namen die vaak verkeerd gespeld of uitgesproken zouden worden. Ze koos daarom voor simpele, korte namen. Maar nu, jaren later, bekruipt haar steeds vaker een gevoel van spijt. “Ik had hen misschien iets meer uniekheid mee moeten geven,” denkt ze soms.
Julia, haar oudste dochter, is inmiddels een tiener. Toen Laura haar die naam gaf, was het een van de populairste namen in Nederland. “Het klonk klassiek, mooi, en bovenal tijdloos,” herinnert Laura zich. Julia paste toen perfect bij haar dochter, en dat doet het nog steeds. Toch begint Julia steeds vaker aan haar moeder te vertellen dat ze zich soms verliest in de massa.
“Mam, er zijn zoveel Julia’s!” zegt ze gefrustreerd. In haar klas zit nog een andere Julia, en ook op haar sportclub komen meerdere meisjes met dezelfde naam voor. Het lijkt alsof Julia steeds haar achternaam erbij moet noemen om zich te onderscheiden.
“Ik voel me soms gewoon een van velen,” vertelt Julia op een dag aan haar moeder. Laura voelt een steek van schuldgevoel. Ze wilde haar dochter iets tijdloos geven, maar nu merkt ze dat haar keuze ervoor zorgt dat Julia zich minder uniek voelt.
Ook haar tweede dochter, Kim, heeft een korte, krachtige naam. Laura vond de naam prachtig in zijn eenvoud. “Ik wilde een naam die in elke taal makkelijk uit te spreken zou zijn,” legt ze uit. Het was een naam zonder franje, een naam die in elke situatie goed zou passen. Maar nu Kim ouder wordt, begint ook zij te merken dat haar naam weinig onderscheidend is.
“Kim is gewoon… Kim,” vertelt ze haar moeder op een dag. Anders dan Julia, die nog de luxe van een bijnaam of verkleining heeft, blijft Kim altijd dezelfde, korte naam houden. Er is geen ruimte voor variatie, geen speelsheid in haar naam. En in een tijd waarin social media een belangrijke rol spelen, voelt Kim dat haar naam haar niet helpt om op te vallen. “Ik wil graag een naam die iets meer van mezelf laat zien,” zegt ze voorzichtig tegen Laura. “Iets unieks, iets wat echt bij mij past.”
Sem, de jongste zoon van Laura, loopt tegen soortgelijke problemen aan. Zijn naam was destijds nog niet zo populair, maar nu, jaren later, hoort Laura steeds vaker dezelfde naam om zich heen. “Ik wilde een naam die zowel modern als eenvoudig was,” vertelt Laura.
Maar nu merkt ze dat ook Sem steeds vaker tegen zijn naam aanloopt. Hij hoort vaak dat andere kinderen dezelfde naam hebben, en soms raakt hij gefrustreerd omdat hij zichzelf steeds moet verduidelijken. “Mam, ze denken altijd dat ik iemand anders ben,” moppert hij na school. Hij voelt zich soms minder speciaal, alsof zijn naam hem niet de ruimte geeft om op te vallen.
Rick, de jongste van het stel, heeft een naam die Laura koos omdat hij stoer en krachtig klonk. “Rick past perfect bij hem,” vertelt ze met een glimlach. Hij is een jongen vol energie, altijd op zoek naar avontuur, en zijn naam leek destijds naadloos bij zijn persoonlijkheid aan te sluiten.
Toch heeft ook Rick inmiddels aangegeven dat zijn naam misschien niet zo uniek is als hij had gehoopt. “Er zijn zoveel Ricks op school,” zucht hij op een dag. Laura had nooit verwacht dat haar keuze voor eenvoud en kracht zou resulteren in een gevoel van anonimiteit bij haar kinderen.
Laura begint te beseffen dat een naam veel meer impact heeft dan ze destijds dacht. “Ik wilde het ze makkelijk maken, maar misschien heb ik iets over het hoofd gezien,” denkt ze. De simpele namen die ze koos om hun leven eenvoudiger te maken, lijken nu juist de bron te zijn van een gevoel van verlorenheid.
“Een naam is meer dan alleen een label,” realiseert Laura zich nu. Het is een reflectie van wie je bent, hoe je jezelf wilt presenteren, en in veel gevallen een belangrijk deel van je identiteit.
Laura ziet hoe haar kinderen, ieder op hun eigen manier, worstelen met het feit dat hun naam misschien niet uniek genoeg is in een wereld die steeds meer draait om opvallen en jezelf onderscheiden.
Hoewel Laura haar kinderen zonder enige twijfel de beste start in het leven heeft willen geven, bekruipt haar toch af en toe een gevoel van spijt. “Misschien had ik beter moeten nadenken over wat een naam betekent,” denkt ze.
Toch weet ze dat haar kinderen uiteindelijk veel meer zijn dan alleen hun naam. “Ik had het misschien anders gedaan als ik toen wist wat ik nu weet, maar ik ben nog steeds ongelooflijk trots op wie ze zijn geworden,” zegt ze zachtjes tegen zichzelf. Maar soms, als ze stilletjes naar Julia, Kim, Sem en Rick kijkt, vraagt ze zich af: hoe anders zou hun leven zijn geweest met andere namen.
