Manon is 43 jaar en een trotse moeder. Ze heeft een duidelijke visie op het ouderschap, vooral als het gaat om haar sociale leven. “Ik neem altijd mijn baby mee als wij uit eten gaan,” vertelt ze met een zelfverzekerde glimlach.
Voor Manon is het vanzelfsprekend dat haar baby, Sophie, onderdeel is van het gezinsleven, en dat betekent ook dat ze overal mee naartoe gaat, inclusief naar restaurants. Dit is iets waar ze zich heel sterk over voelt. “Waarom zou ik haar thuislaten? Ze hoort er gewoon bij.”
Op een zonnige zaterdagmiddag zitten Manon, haar man Paul, en hun acht maanden oude dochter Sophie op het terras van een gezellig restaurant in de stad. Terwijl de serveerster hun bestelling opneemt, kijkt Sophie nieuwsgierig rond, haar grote ogen volgen de bewegingen van de mensen om haar heen.
“Ze houdt ervan om mee te gaan,” zegt Manon lachend terwijl ze een speelgoedje aan haar dochter geeft om mee te spelen. “Mensen denken vaak dat baby’s niet mee kunnen naar restaurants, maar dat is echt onzin. Het is juist goed voor haar om in verschillende omgevingen te zijn.”
Toch wordt ze regelmatig geconfronteerd met blikken van andere gasten. Sommige mensen lijken niet altijd blij te zijn met het idee dat er een baby in de buurt is tijdens hun etentje. “Je ziet het wel eens,” geeft Manon toe.
“Mensen rollen met hun ogen of kijken verstoord als Sophie geluid begint te maken. Maar het is gewoon normaal dat baby’s soms huilen of lawaai maken. Het hoort erbij. Ik laat me daar niet door tegenhouden.”
Die avond in het restaurant begint Sophie wat onrustig te worden. Manon merkt het meteen, zoals alleen een moeder dat kan.
“Kijk, ze is een beetje moe,” zegt ze, terwijl ze haar dochter zachtjes wiegt. Na een tijdje begint Sophie te huilen, en Manon haalt rustig een flesje uit de luiertas. “Dit hoort er gewoon bij. Een baby heeft haar momenten, en dat is helemaal niet erg,” zegt ze terwijl ze Sophie kalmeert. “Ik snap dat sommige mensen het misschien niet prettig vinden, maar dat neemt niet weg dat we hier ook recht op hebben om te zijn.”
Paul, die naast haar zit, knikt instemmend. Hij heeft bewondering voor de manier waarop Manon met de situatie omgaat. “Het is voor ons belangrijk dat we als gezin blijven doen wat we leuk vinden. Als dat betekent dat Sophie af en toe huilt, dan is dat maar zo.” Manon voelt zich gesteund door haar partner, maar merkt dat niet iedereen om haar heen even begripvol is.
Een vrouw aan de tafel naast hen kijkt even op en zucht hoorbaar. Manon heeft het gezien, maar ze laat het niet aan haar hart komen. “Ik begrijp dat mensen misschien denken dat een baby niet in een restaurant thuishoort, maar dat is hun probleem, niet het mijne,” zegt ze rustig. “Wij gaan uit eten om als gezin samen te zijn, en Sophie is daar een belangrijk deel van.”
Soms krijgt ze zelfs opmerkingen van vrienden en familie. “Er zijn momenten geweest dat mensen tegen me zeiden: ‘Waarom laat je haar niet gewoon thuis met een oppas? Dan kunnen jullie rustig eten.’ Maar dat is niet wat wij willen.
We willen juist dat Sophie overal bij is, dat ze het leven met ons meemaakt.” Manon is van mening dat het idee dat baby’s altijd thuis moeten blijven, achterhaald is. “Ik wil haar niet isoleren. Ze moet juist leren omgaan met verschillende situaties. En als dat betekent dat ze soms een beetje huilt, dan is dat maar zo.”
Het was niet altijd gemakkelijk voor Manon om zich zo zeker te voelen over haar keuze. “In het begin vond ik het ook spannend om Sophie mee te nemen. Ik was bang voor die blikken van anderen, of dat ze te veel zou huilen en dat we zouden moeten vertrekken.
Maar nu ben ik er een stuk relaxter in. Ze is een baby, en baby’s maken geluid. Dat is normaal.” Deze ontspannen houding helpt haar om te genieten van de momenten samen met haar gezin, ook als er eens een uitdagend moment is.
Terwijl Sophie rustig in slaap valt in haar kinderstoel, vervolgt Manon haar maaltijd. Ze kijkt tevreden om zich heen. “We hebben nu een ritme gevonden. Sophie went eraan, en wij ook. Het is gewoon een kwestie van wennen en jezelf niet gek laten maken door wat anderen denken. Iedereen moet doen wat voor hen werkt.”
Manon hoopt dat andere ouders zich hierdoor ook meer op hun gemak voelen om hun baby mee te nemen in het dagelijks leven, inclusief naar restaurants. “We moeten af van het idee dat kinderen alles moeten aanpassen aan volwassenen. Ze horen erbij. Het is voor ons belangrijk dat Sophie opgroeit in een omgeving waarin ze overal welkom is, ook als ze af en toe een huilbui heeft.”
Deze ervaring heeft Manon geleerd om te vertrouwen op haar eigen gevoel als moeder. “Ik neem Sophie altijd mee omdat ik weet wat voor haar werkt en wat voor ons als gezin belangrijk is. En dat is waar het om gaat: dat we als gezin samen zijn, waar we ook zijn. Ik ben trots op ons, en op haar.”
