Irma heeft twee volwassen zonen, maar kent het lege nest syndroom niet. Haar jongste zoon, Pepijn, woont op 26-jarige leeftijd nog steeds thuis. Voor Irma voelt het alsof hun taak erop zit. “We hebben lang genoeg voor Pepijn gezorgd,” zegt ze met een mix van liefde en frustratie.
Irma blikt terug op de tijd waarin ze een jonge moeder was. Haar zonen, Siem en Pepijn, werden kort na elkaar geboren toen ze begin twintig was. Voor haar was het de perfecte timing. Ze was fit, vol energie en kon genieten van haar jonge gezin.
Toen Siem en Pepijn opgroeiden, verliep alles voorspoedig. Ze hadden vrienden, deden het goed op school, en het leek erop dat beide jongens een succesvolle toekomst tegemoet zouden gaan.
Na de middelbare school koos Siem ervoor om te gaan studeren, terwijl Pepijn moeite had om een richting te kiezen. Hij besloot een tussenjaar te nemen.
Dat tussenjaar bleek echter allesbehalve productief. Pepijn deed niet veel met zijn tijd. Irma probeerde hem te motiveren om te gaan reizen of beroepskeuzetests te doen. Maar voor reizen had hij geen geld, en bij open dagen van opleidingen vond hij niets wat hem aansprak.
Pepijn had wel wat bijbaantjes, maar het lukte hem niet om deze te behouden. Eerst werkte hij parttime als bezorger bij een pizzeria, maar hij werd snel ontslagen omdat hij vaak te laat kwam.
Daarna werkte hij bij een avondwinkel, maar ook dat hield hij niet vol omdat hij zich op het laatste moment vaak ziek meldde wanneer vrienden wilden afspreken. Zonder vast inkomen was het moeilijk om op kamers te gaan, maar dat leek Pepijn niet te deren. Hij was tevreden met het leven thuis.
Voor Irma was dat op dat moment nog geen probleem. Pepijn was immers nog jong, en ze had hoop dat hij zijn weg wel zou vinden. Maar na een tweede tussenjaar werd het voor Irma duidelijk dat het tijd was voor Pepijn om een keuze te maken: ofwel een studie oppakken of een vaste baan zoeken.
Pepijn koos voor een mbo-opleiding in sociaal pedagogisch werk, maar Irma had het gevoel dat hij deze studie alleen deed omdat zij hem ertoe aanspoorde. Hij leek er geen echte interesse in te hebben. Terwijl Siem al bijna zijn studie had afgerond en op kamers woonde, bleef Pepijn op dezelfde plek hangen.
Ondanks zijn gebrek aan interesse in zijn studie, ging Pepijn regelmatig uit en kreeg hij een vriendinnetje. Irma had goede hoop dat dit het begin zou zijn van een meer volwassen leven voor haar zoon.
Ze verwachtte dat hij snel stappen zou zetten om het huis uit te gaan. Maar dat gebeurde niet. Zijn vriendin, die een paar jaar jonger was, woonde ook nog bij haar ouders. Voor hen beiden leek dat prima zo.
Twee jaar later was er weinig veranderd. Pepijn ging nog steeds vaak uit met vrienden, en hoewel Irma blij was dat hij een sociaal leven had, begon ze zich steeds meer zorgen te maken. Zijn opleiding en relatie waren inmiddels voorbij, en Pepijn zat nog elke avond bij Irma en haar man aan de eettafel.
Hij had een vaste plek op de bank en sliep nog steeds in zijn eigen kamer. Irma voelde steeds sterker dat het tijd was voor Pepijn om het huis te verlaten.
Irma probeerde voorzichtig het onderwerp aan te snijden. Ze vroeg Pepijn of hij niet verlangde naar een eigen plek. Maar Pepijn had altijd hetzelfde antwoord: alles was te duur.
Bovendien vond hij dat hij het recht had om thuis te blijven wonen. “Jullie hebben ervoor gekozen om kinderen te krijgen,” zei hij. “Waarom zou ik de rest van mijn leven moeten werken vanwege die keuze?”
De afgelopen twee jaar heeft Pepijn verschillende baantjes gehad, maar het meeste van de tijd is hij werkloos. Hij brengt veel tijd door met vrienden en lijkt weinig haast te hebben om zijn leven zelfstandig op te pakken.
Irma houdt van haar zoon, dat is duidelijk. Ze wil hem niet zomaar op straat zetten. Maar tegelijkertijd verlangt ze naar meer privacy en tijd voor haarzelf en haar man.
Irma voelt dat haar taak als moeder erop zit. Ze heeft altijd haar best gedaan om voor Pepijn te zorgen, maar nu is het tijd voor hem om zijn eigen weg te vinden.
Toch heeft ze weinig vertrouwen dat Pepijn binnenkort zal vertrekken. En daar wringt het. Hoe lang kan Irma haar geduld nog bewaren?
Het is een situatie waar veel ouders in terechtkomen: volwassen kinderen die het huis niet willen verlaten. Maar hoe liefdevol die band ook is, er komt een moment dat ouders hun eigen leven willen leiden en hun kinderen de ruimte moeten geven om volwassen te worden. Voor Irma is dat moment al lang voorbij.
