Antoinette kijkt met gemengde gevoelens naar de situatie met haar 16-jarige dochter, Susanne. De spanning tussen Susanne en haar vader is de laatste tijd duidelijker geworden, en één ding is steeds duidelijker geworden: Susanne vindt dat ze meer vrijheid heeft bij haar moeder, en dat lijkt een belangrijke reden te zijn waarom ze haar vader niet meer wil zien.
“Ze zegt het niet direct, maar tussen de regels door merk ik dat ze het bij mij gewoon makkelijker vindt,” vertelt Antoinette. “Bij haar vader gelden er veel strengere regels.
Ze mag bijvoorbeeld geen telefoon mee naar haar kamer, en er wordt nauwlettend in de gaten gehouden hoe lang ze op social media zit. Hier thuis is dat allemaal wat losser. Ze zegt vaak: ‘Bij jou kan ik gewoon mezelf zijn, mam. Ik hoef niet continu op mijn tenen te lopen.’”
Antoinette begrijpt waar haar dochter vandaan komt, maar vindt de situatie steeds ingewikkelder worden. “Het lijkt alsof ze de verschillen tussen ons tweeën als reden gebruikt om niet meer naar hem toe te gaan,” legt ze uit. “Ze heeft zelfs gezegd: ‘Waarom zou ik naar papa gaan als ik hier gewoon kan blijven en mijn eigen gang kan gaan?’”
Voor Antoinette is het lastig om met deze uitspraken om te gaan. Ze wil dat Susanne zich thuis voelt, maar ze wil ook niet dat haar dochter de band met haar vader volledig verbreekt, zeker niet vanwege verschillen in opvoeding. “Ik wil niet dat ze het idee krijgt dat ze bij mij altijd haar zin krijgt, of dat ik de ‘leuke ouder’ ben omdat ik minder streng ben. Maar het lijkt alsof dat precies is wat er gebeurt.”
Susanne’s vader heeft inmiddels gemerkt dat ze minder vaak wil komen. “Hij vraagt mij soms: ‘Waarom wil ze niet meer komen? Wat doe ik verkeerd?’ En het is zo moeilijk om daarop te antwoorden, want ik weet dat hij probeert een goede vader te zijn. Maar Susanne ziet het anders. Ze voelt zich beperkt door zijn regels, en het lijkt alsof ze daardoor afstand neemt.”
Het verschil in opvoedstijlen tussen Antoinette en haar ex-partner speelt al sinds de scheiding een rol. “Hij is altijd al iets strenger geweest, meer gericht op structuur en discipline. Ik begrijp dat, en dat is misschien ook wel goed voor Susanne, maar ze heeft gewoon een andere persoonlijkheid. Ze houdt van vrijheid, wil haar eigen beslissingen nemen, en bij hem voelt ze dat ze daar weinig ruimte voor heeft.”
Antoinette wil niet dat Susanne het gevoel krijgt dat ze de situatie kan manipuleren. “Ik probeer haar duidelijk te maken dat het belangrijk is om ook tijd met haar vader door te brengen, en dat we allemaal onze eigen regels hebben. Maar als ik dat zeg, zegt ze: ‘Bij jou hoef ik tenminste niet overal verantwoording voor af te leggen. Papa begrijpt gewoon niet hoe het is om 16 te zijn.’”
Dit heeft ervoor gezorgd dat Antoinette zich steeds meer tussen haar dochter en haar ex-partner gevangen voelt. “Ik wil haar niet dwingen om naar haar vader te gaan, maar ik wil ook niet dat ze denkt dat ze alleen maar naar mij kan komen omdat het hier makkelijker is. Ik wil dat ze een gezonde relatie met haar vader heeft, ook al betekent dat soms dat ze zich moet aanpassen aan zijn regels.”
Antoinette heeft geprobeerd om met Susanne’s vader te praten over de situatie, maar dat heeft nog geen oplossing opgeleverd. “Hij vindt dat ik strenger moet zijn, dat we meer op één lijn moeten zitten. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Susanne is nu in een fase waarin ze haar eigen grenzen wil bepalen, en ik wil haar daar de ruimte voor geven, binnen redelijke grenzen natuurlijk.”
Ondanks de uitdagingen blijft Antoinette hoopvol dat er een manier is om de situatie te verbeteren. “Ik weet dat Susanne haar vader diep van binnen niet wil afwijzen. Ze is gewoon op zoek naar vrijheid, naar een plek waar ze zichzelf kan zijn. Maar dat moet niet betekenen dat ze haar vader helemaal buitensluit.”
Voor nu probeert Antoinette vooral een luisterend oor te zijn voor haar dochter, terwijl ze tegelijkertijd voorzichtig probeert de relatie tussen Susanne en haar vader te herstellen.
“Ik wil dat ze begrijpt dat regels er niet zijn om haar te onderdrukken, maar om haar te helpen groeien. Maar dat is iets wat ze zelf moet ontdekken. Het enige wat ik kan doen, is er voor haar zijn en hopen dat ze op een dag weer openstaat voor een betere band met haar vader.”
Het is een delicate balans, en Antoinette weet dat het tijd zal kosten voordat Susanne haar weg hierin vindt. Tot die tijd blijft ze geduldig en probeert ze Susanne te begeleiden zonder haar te forceren, met de hoop dat ze uiteindelijk zal inzien dat het contact met beide ouders belangrijk is – ook al voelen de regels bij de één soms strenger dan bij de ander.
