Marley is een levendig meisje van zes jaar oud. Ze heeft een enorme fantasie en een eindeloze energie die haar ouders dagelijks verwondert. Of het nu gaat om het verzinnen van verhalen over magische koninkrijken of het bouwen van torens van blokken, ze lijkt nooit zonder ideeën te zitten. Maar hoe fantasierijk en speels Marley ook is, er is iets waar haar ouders de laatste tijd steeds vaker tegenaan lopen: niets lijkt haar tevreden te stellen.
“Het maakt niet uit wat we haar geven,” zegt Claire, Marley’s moeder, met een lichte frustratie in haar stem. “Of het nu een nieuw boek is, een knuffel, of zelfs haar favoriete toetje… Het lijkt alsof er altijd iets ontbreekt.” Ze haalt diep adem en vertelt verder.
“We kunnen haar net een mooi cadeau gegeven hebben, iets waar ze eerder om gevraagd heeft, en binnen enkele minuten zegt ze al dat ze iets anders wil, of dat het niet precies is wat ze had verwacht.”
Deze voortdurende ontevredenheid van Marley heeft het dagelijkse gezinsleven behoorlijk beïnvloed. Het begon met kleine opmerkingen, zoals “Ik wil liever die andere kleur” of “Waarom kreeg ik dit, ik wilde iets anders.” In het begin lachten Claire en haar partner het weg.
Ze dachten dat het een fase zou zijn, een typisch kinderlijk gedrag dat wel weer zou overwaaien. Maar naarmate de tijd vorderde, begon het meer structureel te worden. Zelfs als Marley precies kreeg wat ze wilde, leek er altijd wel iets te zijn waardoor het niet goed genoeg was.
“Het was vooral frustrerend na verjaardagen of feestdagen,” vertelt Claire. “We hadden dan zoveel moeite gedaan om haar iets te geven wat ze leuk zou vinden, iets waar ze om had gevraagd, en toch was er altijd teleurstelling. Ze keek dan naar het cadeau, glimlachte even, en zei dan: ‘Is dit alles?’ Het brak ons hart.”
Dit patroon heeft Claire en haar partner aan het denken gezet. Waar komt die ontevredenheid vandaan? Ze vroegen zich af of ze misschien te veel van Marley verwachtten, of dat ze haar misschien te veel hadden verwend. “We probeerden een balans te vinden,” legt Claire uit. “We wilden haar niet te veel verwennen, maar ook niet het gevoel geven dat ze nooit iets krijgt. Maar niets leek te werken.”
Het moeilijkste voor Claire was om te zien hoe Marley’s gedrag langzaam ook haar eigen humeur beïnvloedde. “Het is lastig om altijd maar positief te blijven als je merkt dat niets goed genoeg is,” zegt ze. “Ik wil haar natuurlijk gelukkig zien, maar het lijkt soms alsof het niet uitmaakt wat we doen.”
Marley zelf lijkt zich vaak niet eens bewust te zijn van haar ontevredenheid. “Ze vraagt iets en zodra ze het krijgt, verliest ze er al snel de interesse in,” vertelt Claire. “Dan komt ze meteen met het volgende wat ze wil hebben, alsof het eerdere cadeau er niet meer toe doet.”
Dit gedrag zorgt voor veel verwarring bij haar ouders, die niet goed weten hoe ze hierop moeten reageren. “We willen haar natuurlijk niet alles geven wat ze vraagt, maar het is ook moeilijk om haar teleurgesteld te zien.”
In een poging om beter te begrijpen wat er in Marley’s hoofd omgaat, heeft Claire geprobeerd met haar te praten. “Ik vraag haar soms: ‘Waarom ben je niet blij met wat je hebt?’ En dan haalt ze gewoon haar schouders op en zegt: ‘Ik weet het niet, ik wil gewoon iets anders.’ Het is moeilijk om haar dan te helpen als ze zelf niet eens weet wat haar precies ongelukkig maakt.”
Claire heeft inmiddels verschillende manieren uitgeprobeerd om Marley te leren meer waardering te hebben voor wat ze heeft. “We proberen haar nu meer te betrekken bij de keuzes die we maken, zodat ze voelt dat ze inspraak heeft. Maar zelfs dan is het soms nog een uitdaging. Ze kan zich zo snel vervelen of afgeleid raken, en dan lijkt alles wat we hebben gedaan ineens niet meer belangrijk.”
Desondanks blijft Claire vastberaden. “Ik weet dat Marley nog jong is en dat dit waarschijnlijk een fase is waar ze doorheen moet. Ik probeer haar te laten zien dat geluk niet altijd zit in wat je krijgt, maar in de momenten die je samen deelt. Maar het is een lang proces, en soms vraag ik me af of we wel de juiste weg bewandelen.”
Marley’s gedrag heeft Claire en haar partner ook aan het denken gezet over hoe zij zelf omgaan met materiële zaken. “Misschien ligt het niet alleen aan Marley,” overpeinst Claire. “Misschien hebben wij als volwassenen haar per ongeluk geleerd dat geluk in spullen zit, terwijl we zelf ook weten dat dat niet zo is.”
Ondanks de uitdagingen blijft Claire hoopvol. Ze weet dat Marley een lief, zorgzaam kind is, en dat haar ontevredenheid niet voortkomt uit ondankbaarheid, maar eerder uit een zoektocht naar vervulling die ze zelf nog niet helemaal begrijpt. “We zullen haar blijven begeleiden,” zegt Claire vastberaden. “Ze moet leren dat geluk niet altijd gaat over wat je hebt, maar over hoe je de wereld om je heen ervaart.”
Voor nu blijft het een dagelijkse uitdaging voor het gezin, maar Claire gelooft dat Marley uiteindelijk haar weg zal vinden. En misschien, op een dag, zal ze de waarde inzien van de kleine dingen die haar nu nog ontevreden laten.
