Mila heeft een lastige beslissing moeten nemen, eentje die haar vrienden en familie wellicht niet helemaal begrijpen. Ze heeft namelijk besloten dat haar zoon niet meer mag spelen bij zijn beste vriendinnetje. Niet omdat de kinderen het niet goed met elkaar kunnen vinden, maar omdat ze zich zorgen maakt over de hygiëne in het huis.
“Het is gewoon geen gezonde omgeving voor hem,” zucht Mila, terwijl ze de situatie probeert uit te leggen. “Ik wil echt geen slechte indruk van die mensen geven, maar het is vies daar. Ze hebben een kat die alles bevuilt, en dat is iets waar ik mijn zoon niet aan kan blootstellen.”
Het begon allemaal heel onschuldig. Mila’s zoon kwam vaak enthousiast thuis na het spelen bij zijn vriendinnetje. “Ze hebben het echt heel leuk samen,” vertelt ze. “Ze kunnen urenlang met elkaar spelen, lachen, en hun fantasie de vrije loop laten. In het begin was ik dan ook blij dat hij zo’n goede vriendin had gevonden.
Maar na een paar keer merkte ik dat hij met vieze kleren thuis kwam, soms zelfs met vlekken die ik niet meteen kon plaatsen. Eerst dacht ik er niet te veel over na, maar toen het vaker gebeurde, begon ik me zorgen te maken.”
Mila besloot haar zoon voorzichtig uit te vragen over hoe het er bij zijn vriendinnetje thuis aan toeging. “Hij vertelde me dat ze een kat hebben die vaak in huis plast en overal haar achterlaat. Het klinkt misschien onschuldig, maar het werd snel duidelijk dat het huis daardoor behoorlijk vies was. Mijn zoon zei dat het daar altijd een beetje stonk en dat hij soms zelfs bang was om op de bank te gaan zitten omdat hij niet zeker wist of het schoon was.”
Ze beschrijft hoe haar zoon steeds vaker met jeuk of uitslag thuiskwam, iets dat ze eerst toeschreef aan het buiten spelen. Maar na een bezoek aan de dokter bleek dat het waarschijnlijk een reactie was op de kattenharen en het gebrek aan hygiëne in het huis.
“Hij kreeg uitslag op zijn armen en benen, en hij klaagde over zijnukende huid. De dokter zei dat het waarschijnlijk te maken had met de omgeving waarin hij speelde. Dat was voor mij de druppel.”
Hoewel Mila begrijpt dat sommige mensen huisdieren hebben en dat daar nu eenmaal haren en geurtjes bij horen, vond ze de situatie bij het vriendinnetje van haar zoon zorgwekkend. “Het ging verder dan gewoon een beetje dierenhaar.”
De kat plastte blijkbaar regelmatig in huis, en dat werd niet altijd goed schoongemaakt. Mijn zoon vertelde dat de geur soms zo sterk was dat hij het moeilijk vond om te ademen.”
Mila weet dat het lastig is om hier met andere ouders over te praten. “Het is zo’n gevoelig onderwerp. Hoe vertel je iemand dat hun huis vies is zonder dat het als een aanval overkomt?” Ze heeft geprobeerd subtiele hints te geven, zoals voorstellen om de kinderen vaker bij haar thuis te laten spelen. “Ik zei dingen als: ‘Laten we ze hier laten spelen, het is zoveel ruimte in de tuin!’ Maar dat werd niet altijd opgepakt.”
Uiteindelijk moest Mila de moeilijke keuze maken. “Ik wilde geen ruzie of problemen veroorzaken, maar ik kan mijn zoon niet blijven blootstellen aan een omgeving die ongezond is. Hij verdient het om in een schone, veilige omgeving te spelen. Dus ik heb hem gezegd dat hij niet meer bij haar thuis mag spelen, maar dat zijn vriendinnetje altijd welkom is bij ons.”
Ze gaf het meisje zelfs een keer een lift naar huis, in de hoop een beter beeld te krijgen van de situatie. “Het was niet eens dat ik wilde oordelen, maar ik zag met mijn eigen ogen hoe de kat overal liep, zelfs op de keukentafel, en hoe de geur van urine door het huis hing. Dat was het moment waarop ik wist dat ik de juiste keuze had gemaakt. Dit is geen omgeving waarin ik mijn zoon wil laten spelen.”
Mila heeft haar zoon uitgelegd waarom hij niet meer naar het huis van zijn vriendinnetje mag gaan, en gelukkig begreep hij het. “Hij was eigenlijk best opgelucht. Hij vertelde me dat hij het ook niet fijn vond om daar te zijn, maar dat hij het niet durfde te zeggen omdat hij haar niet wilde kwetsen.”
Nu spelen de kinderen vooral bij Mila thuis, waar ze de situatie onder controle heeft. “Het is niet dat ik een hekel heb aan katten,” benadrukt Mila. “Maar er zijn grenzen. Als je een huisdier hebt, moet je ervoor zorgen dat je huis schoon blijft, vooral als andere kinderen over de vloer komen. Ik wil gewoon het beste voor mijn zoon, en dat betekent soms dat je moeilijke beslissingen moet nemen.”
Met deze keuze heeft Mila haar zoon in ieder geval weer een veilige en hygiënische speelomgeving kunnen bieden. “Hij is weer vrolijk en ontspannen, en dat is het enige wat echt telt.”
