Jan is 56 en staat voor een van de grootste beslissingen van zijn leven. Na jaren hard werken is het moment bijna daar: hij gaat met pensioen. Maar er knaagt iets.
Zijn droom om naar het buitenland te verhuizen, om daar van zijn welverdiende rust te genieten, brengt ook de nodige zorgen met zich mee. Hij is van plan om naar Alicante te vertrekken om daar lekker te genieten, het is altijd zijn droom geweest. Maar de vraag hoe hij dit nieuws aan zijn kinderen moet vertellen, houdt hem wakker.
“Het is niet niets om ze te vertellen dat ik straks duizenden kilometers verderop zit,” zegt hij met een bezorgde blik. “Hoe maak ik ze duidelijk dat dit voor mij de juiste stap is, zonder dat ze denken dat ik ze in de steek laat?”
Jan heeft twee volwassen kinderen, een zoon en een dochter, die allebei in Nederland wonen en druk zijn met hun eigen leven. Hoewel ze zelfstandig zijn, voelt Jan zich nog steeds nauw met hen verbonden.
“Ik zie ze regelmatig en dat is me heel dierbaar,” legt hij uit. Maar de gedachte aan een rustig leven in een warm land waar de dagen langzaam voorbijglijden, is iets wat hij niet kan loslaten. “Ik droom al jaren van een huisje aan de kust, ergens waar de zon bijna altijd schijnt. Nu ik eindelijk tijd voor mezelf krijg, wil ik dat ook echt doen.”
De knoop doorhakken was één ding, maar het aan zijn kinderen vertellen, dat is een ander verhaal. “Het voelt alsof ik ze moet teleurstellen. Ze zijn gewend dat ik altijd in de buurt ben, vooral mijn dochter rekent regelmatig op me voor oppas met de kleinkinderen,” vertelt hij.
“Ze zullen zich vast afvragen waarom ik dit wil, en misschien zelfs denken dat ik ze minder belangrijk vind. Maar dat is absoluut niet zo.” Jan heeft vaak met zichzelf geworsteld over de vraag hoe hij die boodschap goed kan overbrengen.
Jan weet dat zijn kinderen zijn keuze misschien niet meteen zullen begrijpen. “Ze hebben zelf jonge gezinnen en werk, en Nederland is hun thuis. Voor hen is het moeilijk om zich voor te stellen waarom iemand weg zou willen,” zegt hij.
Toch benadrukt hij dat het niet gaat om het weglopen van iets, maar juist om een nieuw hoofdstuk. “Ik ben klaar voor rust, voor mezelf zorgen in een ander tempo. En ja, dat kan in Nederland ook, maar ik wil die lang gekoesterde droom eindelijk waarmaken.”
Tijdens een wandeling met een vriend, die jaren eerder al naar Spanje is verhuisd, besprak Jan zijn dilemma. “Hij zei dat eerlijkheid het belangrijkste is,” herinnert Jan zich. “Vertel wat je voelt, zei hij. Kinderen kunnen soms sterker zijn dan je denkt.
Maar het blijft spannend.” Het gesprek gaf Jan moed, al blijft het vooruitzicht ongemakkelijk. “Ik ben bang dat ze het zien als een afwijzing, dat ze zich achtergelaten voelen. En dat wil ik absoluut niet.”
Een ander punt dat Jan bezighoudt, is hoe de afstand hun relatie zal beïnvloeden. “We zijn gewend om spontaan langs te gaan en samen te eten. Hoe gaat dat straks als ik in Portugal of Spanje zit? Gaat ons contact veranderen? Ik hoop natuurlijk van niet,” zegt hij.
Jan overweegt nu om zijn kinderen uit te nodigen voor een vakantie, om ze te laten zien dat het niet zo definitief of afstandelijk hoeft te zijn als het klinkt. “Misschien kunnen ze dan zelf ervaren dat het ook iets moois kan zijn. Dat we samen nieuwe herinneringen kunnen maken, alleen dan op een andere plek.”
Jan beseft dat de keuze om naar het buitenland te verhuizen vooral zijn eigen geluk moet dienen, maar hij wil zijn kinderen er zo goed mogelijk bij betrekken.
“Het is belangrijk dat ze voelen dat ze nog steeds welkom zijn en dat ik altijd voor ze klaarsta, al is het misschien niet meer op de manier zoals ze gewend zijn.” Het gesprek voeren blijft een grote stap, maar Jan wil niet langer wachten.
“Ze verdienen het om dit nieuws van mij te horen, en ik wil dat ze begrijpen dat dit geen afscheid is, maar een nieuw begin.”
Met een mix van spanning en hoop kijkt Jan vooruit naar het moment dat hij zijn kinderen bij zich roept en zijn plannen op tafel legt.
“Ik wil dat ze weten dat dit niet betekent dat ik minder van ze hou. Sterker nog, ik hoop dat we door deze verandering alleen maar meer kunnen genieten van de momenten die we samen hebben. Uiteindelijk draait het om kwaliteit, niet om kwantiteit.”
Voor Jan is het duidelijk: hoe lastig het ook is om deze keuze te delen, het is een stap die hij moet zetten om trouw te blijven aan zichzelf. En hij hoopt dat zijn kinderen, ondanks hun eerste reactie, uiteindelijk zullen begrijpen dat dit nieuwe avontuur voor hem een kans is om écht van het leven te genieten.
