Gert, een 75-jarige man, is vastbesloten om zijn rijbewijs niet in te leveren, ondanks dat zijn vrienden en familie er anders over denken. “Ze zeggen dat ik te oud ben om nog veilig te rijden,” vertelt hij met een zucht.
Voor Gert is zijn rijbewijs niet zomaar een stuk plastic; het is een symbool van vrijheid en onafhankelijkheid. “Als ik mijn rijbewijs inlever, voel ik me echt opgesloten. Dan ben ik afhankelijk van anderen om me ergens naartoe te brengen,” legt hij uit.
Gert woont in een klein dorpje waar openbaar vervoer vaak niet ideaal is. “De bus komt hier maar eens in de paar uur, en dan nog is het niet altijd op tijd. Ik wil niet mijn leven laten bepalen door een busdienst die niet betrouwbaar is,” zegt hij resoluut.
Voor Gert is autorijden niet alleen een kwestie van van A naar B komen, maar ook van het kunnen genieten van het leven. “Ik hou ervan om naar de natuur te rijden, de omgeving te verkennen en zelfs gewoon naar de winkel te gaan zonder hulp van iemand anders. Dat geeft me een gevoel van controle over mijn eigen leven.”
Familie en vrienden hebben zich zorgen gemaakt over zijn rijgedrag. “Ze vinden dat ik mijn rijbewijs moet inleveren, omdat ze denken dat ik niet meer veilig kan rijden,” zegt hij met enige frustratie in zijn stem. “Ik snap dat ze bezorgd zijn, maar ik voel me nog altijd goed in staat om te rijden.”
Gert vertelt dat hij nog steeds zijn rijvaardigheid test door regelmatig de weg op te gaan. “Als ik me onveilig voel of niet goed kan reageren, dan ben ik de eerste om te zeggen dat ik moet stoppen. Maar vooralsnog voel ik me prima achter het stuur.”
De reacties van zijn omgeving maken hem echter niet altijd gelukkig. “Soms voelt het alsof ze me als een kind behandelen. Ik ben 75 jaar oud en ik heb nog steeds een goed overzicht van de weg. Ja, er zijn dingen die moeilijker worden, maar dat geldt voor iedereen naarmate ze ouder worden,” zegt hij. “Waarom moet ik dan zo worden behandeld? Ik heb nog steeds veel levenslust en ik wil niet dat anderen me in een hokje stoppen omdat ze denken dat ik niet meer capabel ben.”
Gert geeft toe dat hij, net als veel ouderen, te maken heeft met enkele lichamelijke veranderingen. “Ja, mijn ogen zijn misschien niet meer zo scherp als vroeger, maar ik heb altijd al een bril gedragen. Dat heeft me nooit tegengehouden om te rijden,” legt hij uit.
“En wat betreft mijn reactievermogen: ik rijd al zo lang dat ik instinctief weet wat ik moet doen in verschillende situaties. Het is niet zo dat ik plotseling een andere persoon ben geworden.”
Zijn omgeving blijft echter aandringen. “Mijn dochter zei laatst: ‘Pap, het is tijd om je rijbewijs in te leveren. Denk aan de anderen op de weg.’ Dat doet pijn, want ik ben altijd een zorgvuldige chauffeur geweest.
Ik ben nooit betrokken geweest bij een ernstig ongeluk, en ik laat niet zomaar een verkeerde beslissing mijn leven bepalen,” zegt Gert met een duidelijke emotie in zijn stem. Hij voelt zich tekortgedaan en snapt niet waarom hij plotseling als een risico wordt gezien.
De discussie over zijn rijbewijs is voor Gert ook een onderwerp dat de familiebanden onder druk zet. “Ik wil niet dat mijn dochter of vrienden zich zorgen maken over mij. Maar ik wil ook niet dat ze zich bemoeien met hoe ik mijn leven leid. Ik ben geen kind meer.
Ik weet wat het betekent om verantwoordelijk te zijn, en dat is precies wat ik blijf doen.” Gert blijft volhouden dat hij de controle heeft over zijn eigen leven, zelfs als anderen dat in twijfel trekken.
Met een vastberaden blik zegt hij: “Ik ga mijn rijbewijs echt niet inleveren. Niet nu, niet ooit. Ik heb het recht om te kiezen hoe ik mijn leven wil leiden.
Als ik dat moet opgeven, dan geef ik een deel van mezelf op.” Voor Gert is het duidelijk dat het inleveren van zijn rijbewijs veel meer betekent dan alleen maar stoppen met autorijden. Het zou voor hem een grote verandering in zijn levensstijl betekenen, iets waar hij niet klaar voor is.
“Dus zolang ik in staat ben om veilig te rijden, blijf ik dat doen. En als het moment daar is dat ik niet meer veilig kan rijden, dan zal ik dat zelf ook inzien.
Maar tot die tijd blijf ik gewoon mijn ding doen.” Gert sluit zijn verhaal af met een glimlach, een teken van zijn vastberadenheid en de hoop dat hij nog veel meer kilometers kan maken, zowel op de weg als in het leven.
