Laura is een 35-jarige moeder die door de scheiding van haar man, Mark, in een lastige financiële situatie terecht is gekomen. Hun huwelijk, dat ooit begon met dromen en beloftes, eindigde in een tumultueuze periode van onvrede en uiteindelijk een scheiding.
De impact van deze beslissing op hun kinderen, Emma (8) en Sam (6), is enorm. “Het is verschrikkelijk om te zien hoe mijn kinderen lijden onder de gevolgen van onze scheiding,” vertelt ze met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht. “Ik wil niet dat ze in armoede opgroeien, maar het lijkt alsof dat nu ons lot is.”
Na de scheiding heeft Laura alles in het werk gesteld om haar kinderen een stabiele basis te bieden. Echter, de financiële situatie is precair. Haar ex-man heeft altijd de kost verdiend, terwijl Laura zich richtte op de zorg voor hun kinderen en het huishouden.
Nu, met de zorg voor hen op haar schouders, merkt ze dat de kosten van levensonderhoud steeds zwaarder wegen. “Huur, schoolkosten, eten… het stapelt zich op. Ik kan niet meer rondkomen van mijn inkomen,” zegt ze met een bezorgde blik.
“En dan heb ik het nog niet eens over onverwachte uitgaven zoals ziektekosten of kapotte huishoudelijke apparaten.”
De druk om te voldoen aan de basisbehoeften van haar kinderen is overweldigend. “Ik heb altijd hard gewerkt om ervoor te zorgen dat Emma en Sam alles hebben wat ze nodig hebben. Maar nu is het zo moeilijk. Ze verdienen het niet om op te groeien in armoede,” zegt Laura terwijl ze haar handen wringt.
De worsteling om rond te komen heeft niet alleen invloed op haar financiële situatie, maar ook op haar emotionele welzijn. “Ik voel me vaak wanhopig. Het idee dat mijn kinderen minder kansen krijgen omdat ik niet in staat ben om alles te geven wat ze verdienen, breekt mijn hart.”
De kinderen merken de spanning die de scheiding met zich meebrengt. Emma vraagt regelmatig of ze nog op vakantie kunnen gaan, iets wat Laura niet kan garanderen. “Ik heb het gevoel dat ik hen dingen moet ontzeggen die andere kinderen als vanzelfsprekend beschouwen. Dat doet pijn,” zegt ze met een traan in haar ogen.
De schuldgevoelens over de situatie zijn soms bijna ondraaglijk. “Als ik hen zie spelen met vrienden die wel op vakantie gaan of nieuwe kleren krijgen, wil ik ze zo graag datzelfde geven, maar ik kan het gewoon niet betalen.”
Laura heeft ook de sociale druk om haar kinderen van alles te voorzien. “Iedereen lijkt het zo goed voor elkaar te hebben. Ik zie moeders in de schoolportefeuille die nieuwe spullen voor hun kinderen kopen en het lijkt zo makkelijk voor hen. Ik voel me een mislukkeling,” geeft ze toe.
De strijd om financieel rond te komen en tegelijkertijd een liefdevolle moeder te zijn, is zwaar. “Ik probeer zo goed mogelijk te zijn voor hen, maar het is moeilijk om het voor hen te verbergen als ik me zo gestrest voel.”
De steun van vrienden en familie is waardevol, maar ook die kan niet altijd de financiële lasten verlichten. “Soms bieden vrienden aan om voor de kinderen te zorgen of een maaltijd te delen, wat heel aardig is. Maar ik kan niet afhankelijk zijn van anderen,” zegt ze.
Laura weet dat ze uiteindelijk zelf verantwoordelijk is voor haar gezin. Het idee dat ze moet vertrouwen op de hulp van anderen, doet haar pijn. “Ik wil gewoon een goede moeder zijn en voor hen zorgen zonder dat ik me voortdurend zorgen moet maken over geld.”
Laura overweegt zelfs om haar huidige werkuren uit te breiden, maar dat brengt nieuwe uitdagingen met zich mee. “Als ik meer ga werken, moet ik ook meer betalen voor opvang. Het is een vicieuze cirkel,” legt ze uit.
“Ik voel me gevangen tussen wat ik moet doen om te overleven en wat het beste is voor mijn kinderen.” De onzekere toekomst maakt haar angstig. Ze wil Emma en Sam een zorgeloze jeugd bieden, maar de werkelijkheid maakt dat steeds moeilijker.
“Er zijn dagen dat ik me afvraag hoe ik dit ga volhouden,” zegt ze somber. De vechtlust in Laura is echter nog niet verdwenen. “Ik blijf vechten voor hen. Ze verdienen beter dan dit.”
De liefde voor haar kinderen geeft haar de kracht om door te zetten, ondanks de vele obstakels die op haar pad komen. “Als ik ze zie lachen, weet ik dat het allemaal de moeite waard is. Maar ik wil niet dat ze alleen maar in armoede leven. Ze verdienen zoveel meer,” benadrukt ze.
Laura hoopt dat de toekomst voor haar en haar kinderen beter zal zijn. “Ik wil werken aan een leven waarin we ons veilig voelen en waarin we ons geen zorgen hoeven te maken over geld,” zegt ze vastberaden. Het is een zware strijd, maar haar vastberadenheid om haar kinderen een betere toekomst te geven, houdt haar op de been.
“Ik doe dit voor hen, en ik weet dat ik het kan. Maar het blijft moeilijk,” sluit ze af met een hoopvolle, maar vermoeide glimlach. Laura is vastbesloten om niet alleen te overleven, maar ook om haar kinderen de liefde en ondersteuning te geven die ze zo hard nodig hebben.
