Henriëtte, 69 jaar en met een flinke portie levenservaring, windt er geen doekjes om als ze het over haar hond heeft: “Ik vind mijn hond belangrijker dan mijn man.” Dat is niet zomaar iets wat ze zegt; het is een diepe overtuiging, gevormd door de jaren heen.
Haar viervoeter is meer dan zomaar een huisdier voor haar; hij is haar trouwe gezelschap, altijd aan haar zijde, door dik en dun. “Mijn man, die is er ook, hoor,” zegt ze met een lach. “Maar mijn hond? Dat is toch wel mijn alles.”
Voor haar gaat het om de onvoorwaardelijke liefde en het altijd aanwezige gezelschap. “Mijn hond kijkt me altijd vol vertrouwen aan, altijd blij om me te zien, wat ik ook doe en hoe ik er ook uitzie. En mijn man? Ach, dat is toch anders,” vertelt Henriëtte met een knipoog.
Haar hond vraagt niets anders dan aandacht en liefde en geeft dat ook altijd terug, zonder oordeel en zonder eisen. “Mijn man heeft soms zo zijn eigen dingen en z’n eigen humeur, maar mijn hond is altijd vrolijk als ik in de buurt ben.”
Henriëtte vertelt hoe ze elke ochtend begint met een wandeling. Regen of zonneschijn, ze gaat altijd met haar hond op pad. Het is voor haar hét moment van de dag. “Ik heb er zóveel plezier in. Hij rent en speelt, en ik geniet gewoon van het buiten zijn samen met hem. Mijn man heeft niet die energie of zin om elke ochtend mee te gaan, maar dat maakt niet uit.
Ik heb mijn hond, en we hebben samen een heel eigen ritme.” Ze vertelt hoe ze onderweg vaak aanspraak krijgt van andere hondeneigenaren en dat ze dan over van alles praten. “Het is zo’n sociaal moment. Met mijn man heb ik niet zo’n ritme; wij leven gewoon samen, maar de band die ik heb met mijn hond is heel anders, heel puur.”
Haar liefde voor haar hond komt ook tot uiting in hoe ze voor hem zorgt. Henriëtte is niet iemand die snel iets vergeet of over het hoofd ziet. “Ik zorg dat hij elke dag goed eten krijgt, dat hij gezond is en dat hij het naar zijn zin heeft. Ik plan zelfs vakanties zo dat hij mee kan en het ook leuk heeft.”
Ze vertelt dat haar man soms moppert over haar toewijding aan de hond. “Dan zegt hij wel eens: ‘Je verwent dat beest toch te veel!’ Maar ik denk dan: ‘Waarom niet? Hij verdient het.’” Lachend voegt ze eraan toe: “En ik ben blij dat ik iets heb wat me zoveel energie en plezier geeft.”
Voor haar vrienden is Henriëttes prioriteit geen geheim meer. “Mijn vriendinnen zeggen altijd lachend dat ik de enige ben die de man tweede laat komen,” zegt ze grinnikend. Maar voor Henriëtte is het glashelder: haar hond heeft een speciale plek die niemand anders kan innemen.
“Als ik verdrietig ben, komt hij zonder aarzelen bij me liggen, en het is alsof hij gewoon wéét dat ik even getroost moet worden. Met mijn man moet ik het vaak uitleggen, maar mijn hond voelt dat direct aan,” vertelt ze met een warme glimlach.
Henriëtte maakt duidelijk dat haar band met haar hond verder gaat dan wat anderen soms snappen. “Mensen zonder hond zullen misschien denken dat het overdreven is, maar dat kan me niet schelen. Het is zoals het is, en ik zou hem voor geen goud willen missen. Ik hou van mijn man, zeker, maar mijn hond geeft me zoveel meer op een ander vlak.
Ik zou mijn dagen niet zonder hem willen doorbrengen.” En dat laat ze merken: als haar hond bij de dierenarts moet of speciale zorg nodig heeft, is ze er altijd, met al haar aandacht. “Ik zal altijd voor hem kiezen als het moet.”
Henriëtte legt uit dat deze prioriteit voor haar heel natuurlijk voelt. “Ik ben misschien ouder, maar ik hou er nog altijd van om in beweging te blijven, actief te zijn, en mijn hond is daar mijn perfecte maatje in. Mijn man heeft niet die behoefte, die zou het liefst de hele dag thuis zitten.”
Ze is zich ervan bewust dat niet iedereen het begrijpt, maar dat vindt ze niet erg. “Mensen kunnen zeggen wat ze willen, maar mijn hond komt op de eerste plaats. Hij maakt me blij en houdt me gezond en actief. Wat wil je nog meer?”
Soms wordt ze gevraagd of ze niet overdreven veel aandacht aan haar hond besteedt. Maar voor haar is er geen twijfel: “Iedereen moet iets hebben om zich goed bij te voelen, iets wat je energie geeft en je het gevoel geeft dat je ertoe doet.
Voor mij is dat mijn hond. Hij heeft me niet alleen liefde en vriendschap gegeven, maar ook structuur en plezier. Mijn man begrijpt dat niet altijd, maar ach, dat is ook niet nodig.”
Henriëtte is er duidelijk over: “Mensen die geen hond hebben, begrijpen niet wat zo’n beest voor je kan betekenen. Het is die onvoorwaardelijke, altijd aanwezige liefde die je gewoon niet altijd bij mensen kunt vinden. En daarom kies ik voor mijn hond, elke keer weer.”
Voor haar is de balans tussen haar man en hond precies goed zoals het is. “Mijn hond is gewoon mijn alles,” zegt ze, vastberaden. En hoewel het voor sommige mensen misschien overdreven lijkt, weet Henriëtte heel goed wat haar gelukkig maakt – en dat is haar trouwe viervoeter.
