Rosa, 32 jaar, had zich verheugd op het moederschap en de komst van haar zoon Jaylano. Vanaf het moment dat zij en haar partner de naam hadden gekozen, voelde het perfect. Jaylano klonk uniek, krachtig en precies passend bij hun wensen.
Maar niet iedereen was even enthousiast, en dat bleek al snel. Haar moeder, die Rosa altijd als haar grote steun zag, vond de naam vreselijk.
“Mijn moeder vindt de naam van mijn zoon vreselijk, dus noemt ze hem steeds anders,” zegt Rosa met een mengeling van frustratie en verdriet. Het is een situatie die niet alleen pijn doet, maar ook steeds ongemakkelijker wordt.
Voor Rosa was de keuze voor de naam Jaylano iets bijzonders, een naam die voor haar alles symboliseerde wat ze voor haar zoon wenste. Ze had een krachtige, moderne naam willen kiezen, eentje die uniek en opvallend was. Maar haar moeder, die altijd meer van de traditionele namen was, liet al bij de geboorte doorschemeren dat ze de naam niets vond.
Wat Rosa in het begin zag als een kwestie van wennen, bleek echter veel dieper te liggen. Elke keer als haar moeder langskomt, gebruikt ze een andere naam voor Jaylano. Soms noemt ze hem Jay, soms iets heel anders. Het voelt voor Rosa alsof haar moeder steeds probeert de naam te ontwijken en subtiel aan te geven dat ze het niet accepteert.
Het gaat inmiddels verder dan alleen een andere naam gebruiken. Familieleden raken in de war en weten soms niet meer hoe hij echt heet, omdat oma steeds andere namen gebruikt. “Het is alsof ze iedereen probeert over te halen om een andere naam te gebruiken,” zegt Rosa.
De naam Jaylano is voor haar speciaal en zorgvuldig gekozen, maar het lijkt alsof haar moeder die keuze niet serieus neemt. Het raakt Rosa diep. Het voelt alsof haar moeder niet alleen de naam, maar ook haar rol als moeder niet respecteert.
Voor Rosa is het belangrijk dat haar keuzes, en daarmee ook de naam van haar zoon, worden geaccepteerd.
Rosa vertelt dat haar partner zich ook begint te storen aan de situatie. Hij probeert het los te laten, maar het voelt voor hem vreemd en oneerbiedig dat zijn schoonmoeder de naam van hun zoon niet erkent. Voor hem is het alsof ze proberen vast te houden aan iets wat niet meer van deze tijd is.
Het is een moeilijke situatie, want het gaat hier niet om zomaar een meningsverschil, maar om iets wat voor Rosa en haar partner bijzonder persoonlijk en belangrijk is. “Jaylano is onze zoon, en zijn naam is onze keuze,” zegt hij vastberaden.
Het zorgt voor spanningen binnen de familie, en Rosa merkt dat haar band met haar moeder hierdoor ook veranderd is. Wat vroeger een warme en hechte relatie was, voelt nu beladen en gespannen. Rosa wil haar moeder niet kwetsen, maar het constant negeren van de naam Jaylano voelt respectloos en pijnlijk.
Ze wil niet elke keer de confrontatie aangaan, maar voelt dat er ook een grens is. “Je hoopt dat iemand gewoon kan accepteren dat dit jouw keuze is,” zegt ze met een zucht. Voor haar gaat het niet alleen om de naam, maar om de vraag of haar moeder haar eigen rol als moeder erkent.
De mensen om haar heen reageren vaak met ongeloof als ze het verhaal hoort. “Waarom doet ze dat?” vragen ze dan. Het is moeilijk voor Rosa om uit te leggen, omdat ze zelf de reden ook niet altijd begrijpt.
Het voelt voor haar alsof haar moeder moeite heeft met het feit dat zij nu zelf moeder is, en dat ze haar eigen beslissingen neemt.
De keuze voor de naam Jaylano was voor Rosa en haar partner een moment van trots en liefde, en het is moeilijk te accepteren dat haar moeder dat anders ziet. Voor haar voelt het bijna alsof haar moeder haar op een subtiele manier tegenwerkt.
Ondanks de lastige situatie blijft Rosa hoop houden dat haar moeder uiteindelijk kan wennen aan de naam Jaylano.
