Eva, 32 jaar, kijkt naar de verlanglijstjes die haar kinderen voor Sinterklaas hebben gemaakt. Ze glundert even bij de gedachte aan hun blije gezichten, maar die glimlach vervaagt snel. “Ik wil ze zo graag alles geven wat op hun lijstje staat,” zegt ze, “maar ik heb simpelweg niet het budget om nieuwe cadeaus te kopen. Ik moet het doen met tweedehands spullen, en dat vinden mensen maar raar.”
Haar situatie is herkenbaar voor velen. Eva werkt hard, maar het leven is duur. “Alles wordt steeds duurder,” legt ze uit. “De boodschappen, de energierekening, schoolspullen. Het voelt alsof er nooit genoeg overblijft voor iets extra’s, zoals Sinterklaascadeaus.”
Toch wil ze niet dat haar kinderen dat merken. “Ze verdienen een mooie pakjesavond, net als ieder ander kind.”
Ze legt uit hoe ze cadeaus zoekt op marktplaatsen en kringloopwinkels. “Het is echt een sport geworden,” zegt ze met een halve lach. “Ik speur naar het speelgoed waar ze om vragen en probeer het in zo goed mogelijke staat te vinden. Soms zit het nog in de originele verpakking. Dan voelt het bijna alsof het nieuw is.”
Maar als ze haar keuzes deelt met anderen, krijgt ze vaak kritiek. “Mensen hebben meteen hun oordeel klaar,” zegt Eva. “Ze zeggen dingen als: ‘Waarom geef je niet gewoon wat minder?’ of ‘Tweedehands is toch niet echt een cadeau.’ Maar ze begrijpen het niet.”
De reacties doen haar meer pijn dan ze wil toegeven. “Het voelt alsof mensen me een slechte moeder vinden omdat ik geen nieuwe cadeaus kan kopen,” zegt ze. “Maar ik doe juist zo mijn best om mijn kinderen blij te maken. Ik kies die cadeaus met liefde uit. Dat zou toch moeten tellen?”
Eva vertelt over een incident op het schoolplein. Een andere ouder vroeg nonchalant wat ze dit jaar voor Sinterklaas zou geven. Toen Eva eerlijk antwoordde dat ze tweedehands cadeaus kocht, werd er verbaasd gereageerd.
“Ze zei: ‘Oh, dat zou ik nooit doen. Ik wil alleen het beste voor mijn kinderen.’ Dat voelde als een steek. Alsof tweedehands niet goed genoeg is.”
Toch laat Eva zich niet zomaar uit het veld slaan. “Ik weet dat mijn kinderen gelukkig zijn met wat ze krijgen,” zegt ze. “Ze kijken niet naar het prijskaartje. Voor hen draait het om de verrassing, de magie van Sinterklaas. Ze zien een mooi cadeau, niet of het nieuw is of niet.”
Ze haalt diep adem en voegt toe: “Ik hoop dat ze later begrijpen dat ik dit allemaal voor hen deed.”
De maatschappelijke druk voelt Eva vooral rond feestdagen. “Alles moet perfect zijn,” zegt ze. “De mooiste cadeaus, het lekkerste eten, het grootste feest. Maar dat is niet realistisch voor iedereen. En eerlijk gezegd: wat doet het er echt toe? Het gaat toch om het samenzijn, om die glimlach op het gezicht van je kind?”
Eva vindt steun bij vrienden die in een vergelijkbare situatie zitten. “We delen tips over waar je de beste spullen kunt vinden,” vertelt ze. “Soms ruilen we zelfs speelgoed dat onze kinderen niet meer gebruiken. Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die dit doet.”
Ze hoopt dat er meer begrip komt voor mensen die het anders aanpakken. “Tweedehands is niet minder,” zegt ze met overtuiging. “Het is een keuze die laat zien dat je creatief en duurzaam bent. En misschien ook wel verstandig, want waarom zou je meer uitgeven dan nodig?”
De reacties blijven echter dubbel. “Ik krijg soms ook complimenten,” zegt Eva. “Mensen zeggen dan: ‘Wat goed dat je dat doet, tweedehands is beter voor het milieu.’ Maar dat zijn vaak dezelfde mensen die hun wenkbrauwen optrekken als ze horen dat ik geen nieuwe spullen koop. Het voelt hypocriet.”
Voor Eva blijft het belangrijkste dat haar kinderen een mooie Sinterklaasavond hebben. “Als ze blij en dankbaar zijn, weet ik dat ik het goed doe,” zegt ze.
“En wie weet leren ze er iets van. Dat cadeaus niet altijd duur of nieuw hoeven te zijn om speciaal te zijn. Dat het gaat om de gedachte, niet om de prijs.”
Ze kijkt naar de cadeautjes die ze al heeft ingepakt. Een pop met een zachte jurk, een puzzel met een kleurrijke afbeelding en een boek dat eruitziet alsof het nauwelijks is gelezen.
“Ze gaan zo blij zijn,” zegt ze met een glimlach. “En dat is alles wat telt. Laat mensen maar praten. Ik weet wat echt belangrijk is.”
