Sophie (28) kijkt terug op een beslissing waar ze nu veel spijt van heeft. “Het leek toen allemaal zo logisch. Ik zag het bij iemand anders in mijn omgeving en dacht: dat ben ik ook. Maar nu weet ik dat ik mezelf heb vergist, en dat doet pijn.
Het liefst zou ik het terug willen veranderen, maar ik weet dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Hij zal waarschijnlijk kleiner zijn, en dat idee blijft aan me knagen.”
Het begon een paar jaar geleden, toen Sophie in een periode zat waarin ze zichzelf zocht. “Je bent jong, onzeker en probeert te begrijpen wie je bent. In mijn omgeving was er iemand die door een transitie ging en daar zo gelukkig van werd.
Ik dacht toen: dat ben ik ook, dat moet het antwoord zijn op wat ik voel. Die persoon straalde zoveel kracht uit, en ik wilde dat ook.”
Sophie besloot het proces te starten, al ging het achteraf gezien misschien wel te snel. “Het voelde bijna als een opluchting. Eindelijk had ik iets gevonden waar ik me aan vast kon houden.
De dokters waren behulpzaam, alles ging volgens het boekje, maar niemand stelde echt kritische vragen. Ze zagen dat ik vastberaden was, en dus gingen we door.”
In het begin voelde het goed. Ze was overtuigd dat ze de juiste keuze had gemaakt. “De eerste maanden voelde ik me zelfs trots. Ik had eindelijk stappen gezet en was iemand anders aan het worden.
Maar na verloop van tijd begon er iets te knagen. Ik kon er niet meteen mijn vinger op leggen, maar het was alsof ik een deel van mezelf kwijt was dat ik juist nodig had.”
Langzaam realiseerde Sophie zich dat ze zich vergist had. “Ik zag anderen om me heen gelukkig met hun keuzes, maar bij mij voelde het leeg. Ik dacht dat dit was wie ik wilde zijn, maar dat bleek niet zo.
En toen drong het pas echt door: ik wilde terug. Ik wilde het allemaal weer ongedaan maken, maar dat is niet zo simpel.”
Het idee om terug te gaan naar hoe het ooit was, is voor Sophie een lastige stap. “De realiteit is dat je niet alles terugkrijgt zoals het was. De ingrepen hebben blijvende gevolgen. Mijn grootste zorg? Dat ‘hij’ kleiner zal zijn.
Het is misschien een ongemakkelijk onderwerp, maar voor mij is het iets waar ik elke dag aan denk. Ik ben bang dat ik nooit meer compleet zal voelen zoals vroeger.”
Sophie voelt zich nu vaak verloren, gevangen tussen twee werelden. “Mensen denken soms dat je zo’n beslissing makkelijk terugdraait, maar dat kan niet.
Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het is zwaar om toe te geven dat je een fout hebt gemaakt, zeker als het zo’n grote keuze betreft. Ik voel me soms dom, maar ik weet dat ik niet de enige ben die hier doorheen gaat.”
Haar omgeving heeft wisselend gereageerd op haar gevoelens. Sommigen steunen haar onvoorwaardelijk, maar anderen begrijpen het niet. “Ik hoor vaak: ‘Waarom dacht je dat je trans was? Hoe kan je daar nou spijt van hebben?’
Maar ze snappen niet hoe complex dit allemaal is. Ik was op zoek naar iets wat me gelukkig zou maken, en ik dacht dat ik het gevonden had. Je kunt jezelf zo makkelijk iets aanpraten als je wanhopig bent om antwoorden te vinden.”
Nu denkt Sophie na over de volgende stappen, al kost het haar veel moed. “Ik wil het zo graag laten terugveranderen, maar ik moet daar wel klaar voor zijn.
Ik ben bang voor wat er gaat gebeuren, voor de opmerkingen, en vooral voor hoe ik me dan zal voelen. Maar één ding weet ik zeker: ik kan hier niet mee blijven rondlopen. Dit is niet wie ik ben.”
Sophie wil met haar verhaal anderen waarschuwen, vooral mensen die dezelfde twijfels hebben. “Neem de tijd. Denk er echt goed over na en praat met zoveel mogelijk mensen.
Het is niet iets wat je even terugdraait als je het niet meer ziet zitten. Je moet zeker weten dat dit bij je past, want spijt is een zware last om te dragen.”
Ondanks alles probeert ze hoopvol te blijven. “Ik heb fouten gemaakt, maar dat betekent niet dat mijn leven voorbij is. Ik ga dit op mijn manier oplossen, stap voor stap. En hopelijk vind ik uiteindelijk toch weer een beetje van mezelf terug.”
