Het leven van Phillip Herron, een alleenstaande vader van drie jonge kinderen uit het Britse Durham, eindigde tragisch in 2019. Zijn laatste selfie – huilend in zijn auto – ging de wereld over.
En met reden: zijn dood symboliseert wat er mis kan gaan als bureaucratie en armoede samenkomen, en menselijke waardigheid verloren gaat.
Een vader die geen uitweg meer zag
Phillip was 34 jaar en kampte met diepe schulden toen hij besloot uit het leven te stappen. Zijn rekening toonde nog slechts enkele ponden, terwijl hij wachtte op zijn eerste Universal Credit-uitkering.
Deze aanvraag duurt standaard vijf weken – een wachttijd die voor hem te lang was. In die weken raakte hij dieper in financiële nood, zonder uitzicht op hulp.
Hij vroeg geen hulp aan vrienden of familie. Zoals zovelen voelde hij zich te trots, te beschaamd. De druk werd ondraaglijk. Zijn dood was geen impuls, maar het resultaat van maandenlange wanhoop en stil lijden.
Het falende systeem
Universal Credit werd in het leven geroepen als een vereenvoudigd uitkeringssysteem in het Verenigd Koninkrijk. In theorie moest het mensen sneller helpen en stimuleren om te werken. In de praktijk zijn er talloze verhalen van mensen die door de wachttijd juist dieper in de problemen komen.
Voor Phillip betekende het systeem geen hulp, maar een extra obstakel. De vijf weken wachttijd zonder inkomen waren funest. De schulden liepen op, er dreigde een uitzetting, en hij kon zijn kinderen nauwelijks nog verzorgen. Uiteindelijk schreef hij een afscheidsbrief en besloot hij dat zijn gezin “beter af zou zijn zonder hem.”
Een plotselinge, hartverscheurende keuze
Op de dag van zijn overlijden postte Phillip een foto van zichzelf in tranen, genomen in zijn auto. Kort daarna reed hij naar een afgelegen weg en maakte een eind aan zijn leven. Wat overbleef: een verwoest gezin en een moeder, Sheena Derbyshire, die pas achteraf ontdekte in welke diepe ellende haar zoon verkeerde.
Zijn papieren vertelden het hele verhaal: dreigende uitzetting, schulden bij meerdere instanties, torenhoge rentes op flitskredieten. Alles hield hij verborgen uit schaamte. Voor zijn omgeving leek hij rustig, maar vanbinnen was hij aan het instorten.
De reacties en verontwaardiging
Na zijn dood kwam er een golf van woede en verdriet op sociale media. Velen gaven het systeem de schuld. Activisten en belangenorganisaties wezen op de gevaarlijke wachttijd en het gebrek aan maatwerk in het uitkeringsbeleid. Voor mensen die al op het randje balanceren, is vijf weken zonder inkomen gewoonweg onmenselijk.
De Britse overheid reageerde terughoudend. Ze benadrukte dat zelfmoord een complex probleem is en niet direct toe te schrijven aan één oorzaak. Tegelijkertijd beloofde het ministerie haar procedures te blijven evalueren. Maar tot nu toe heeft dat voor mensen zoals Phillip weinig verschil gemaakt.
Geen alleenstaand geval
Wat het verhaal van Phillip nog schrijnender maakt, is dat hij niet de enige is. In hetzelfde jaar overleden meerdere mensen na fouten of vertragingen in het uitkeringssysteem.
Een vrouw van 81 sprong in een steengroeve nadat haar pensioenuitkering werd stopgezet. Een man van 60 maakte een eind aan zijn leven na een onterechte beschuldiging van fraude. Elk verhaal anders, maar telkens dezelfde rode draad: mensen die geen kant meer op kunnen.
Wat moeder Sheena wil bereiken
Phillips moeder besloot haar verhaal te delen, niet om medelijden te krijgen, maar om anderen te waarschuwen. Ze hoopt dat niemand anders zijn of haar kind hoeft te verliezen aan een systeem dat eerder straft dan beschermt. Haar boodschap is duidelijk: “Wacht niet te lang. Praat. Zoek hulp. Laat het niet zover komen.”
Ze roept de autoriteiten op om de wachttijd van Universal Credit te verkorten en meer menselijkheid in het systeem te brengen. Want volgens haar is het onvermijdelijk dat er meer slachtoffers vallen als er niets verandert.
Een les voor de samenleving
Het overlijden van Phillip Herron is een pijnlijk voorbeeld van hoe armoede, schulden en psychische druk elkaar versterken. Maar het legt ook bloot hoe belangrijk het is om open te zijn over financiële problemen, en hoe noodzakelijk het is dat systemen sneller en menselijker reageren op noodsituaties.
Dit is geen pleidooi tegen beleid, maar een pleidooi voor realisme en compassie. Mensen in nood hebben geen weken tijd. Ze hebben hulp nodig op het moment dat ze zich melden – niet later.
Tot slot
Phillip Herron was geen uitzondering, maar een symptoom van een groter probleem. Zijn dood mag geen stille statistiek worden, maar moet een wake-upcall zijn. Voor beleidsmakers, voor hulpverleners, maar ook voor ons als samenleving. Want achter elk cijfer schuilt een echt leven – met kinderen, ouders, dromen en wanhoop.
Wil je meer weten over hoe je zelf of iemand in je omgeving hulp kunt zoeken bij mentale problemen of schulden? Neem dan contact op met instanties zoals 113 Zelfmoordpreventie of De Luisterlijn. Wachten kan dodelijk zijn, praten kan het verschil maken.
