Het ouderschap brengt vaak onverwachte uitdagingen en verrassingen met zich mee, niet alleen voor de nieuwe ouders maar ook voor de grootouders. Veel jonge ouders stellen zich voor dat hun eigen ouders staan te trappelen om oma en opa te worden en klaar staan om op kleinkinderen te passen of samen dagjes weg te gaan.
Maar wat als deze verwachting niet overeenkomt met de realiteit? Dit is precies wat Lise overkwam toen ze ontdekte dat haar ouders geen zin hadden in de traditionele grootouderrol.
Lise, 29 jaar oud, en haar partner Thomas waren dolblij toen ze ontdekten dat ze hun eerste kind verwachtten. Na een paar jaar van een stabiele relatie en een fijne baan, voelden ze dat het juiste moment was aangebroken om hun gezin uit te breiden.
Lise was altijd erg close met haar ouders, Marijke en Jan, en verheugde zich op hun betrokkenheid bij de opvoeding van haar kind. Ze had een beeld in haar hoofd van gezellige familie-etentjes, oppasavonden en dagjes uit met oma en opa.
“Ik dacht echt dat mijn ouders net zo enthousiast zouden zijn over de komst van hun kleinkind als ik,” vertelt Lise. “Ze hebben altijd een goede band met mij gehad en ik ging ervan uit dat ze net zo betrokken zouden zijn bij hun kleinkind als ze bij mij waren.”
Toen Lise het grote nieuws vertelde aan haar ouders, kreeg ze niet de reactie waar ze op had gehoopt. Hoewel Marijke en Jan haar feliciteerden, was er iets terughoudends in hun reacties. Na een paar dagen vroegen ze Lise om langs te komen voor een gesprek.
“Mijn ouders vertelden me dat ze blij voor me waren, maar dat ze niet van plan waren om een actieve rol als grootouders op zich te nemen,” legt Lise uit. “Mijn moeder zei letterlijk: ‘Je hebt zelf besloten een kind te willen, dus wij gaan niet de oppas zijn of constant dagjes weg organiseren.’ Ze waren heel duidelijk dat ze hun eigen leven wilden blijven leiden.”
Lise was in shock. De droom die ze had van actieve, betrokken grootouders werd in een klap verstoord. “Het voelde alsof ze niet echt deel wilden uitmaken van het leven van mijn kind,” zegt ze. “Ik had altijd gedacht dat ze net zo enthousiast zouden zijn over de komst van hun kleinkind als ik was, maar dat bleek niet zo te zijn.”
Haar ouders, beide begin zestig, hadden hun leven na hun pensioen ingericht op vrijheid en persoonlijke ontwikkeling. Ze reisden veel, genoten van hun hobby’s en waren actief in verschillende sociale kringen. Het idee van regelmatig oppassen of het organiseren van uitstapjes met hun kleinkind paste simpelweg niet in hun levensstijl.
“Mijn moeder zei dat ze het geweldig vond om oma te zijn, maar alleen op een manier die haar vrijheid niet in de weg stond,” herinnert Lise zich. “Ze wilde wel af en toe langs komen, maar zonder verplichtingen of verwachtingen.”
Na de eerste teleurstelling besloot Lise om haar verwachtingen bij te stellen en te accepteren dat haar ouders op een andere manier grootouders zouden zijn dan ze had gehoopt. “Ik moest leren dat hun keuze niet betekende dat ze niet van mij of mijn kind hielden, maar dat ze gewoon hun eigen grenzen hadden,” zegt ze.
Ze begon met haar ouders te praten over wat wél mogelijk was. “We spraken af dat ze langs zouden komen wanneer ze dat wilden en konden, zonder druk of verplichtingen. Ze zouden geen vaste oppasdagen hebben en we zouden geen verwachtingen hebben over gezamenlijke uitstapjes.”
Hoewel dit anders was dan Lise zich had voorgesteld, begon ze te beseffen dat het belangrijk was om de keuzes van haar ouders te respecteren. “Ze hebben hun leven lang hard gewerkt en nu willen ze genieten van hun vrijheid. Ik kan ze dat niet kwalijk nemen,” geeft ze toe.
Deze ervaring leerde Lise ook een belangrijke les in zelfstandigheid. “Mijn ouders maakten me duidelijk dat ik zelf had besloten om een kind te krijgen, en dat ik ook zelf de verantwoordelijkheid moest nemen voor de zorg van mijn kind,” zegt ze. “In het begin voelde dit hard aan, maar uiteindelijk gaf het me ook kracht. Ik leerde dat ik in staat was om zelf voor mijn kind te zorgen, zonder afhankelijk te zijn van anderen.”
Lise en Thomas vonden hun eigen ritme als ouders en hebben geleerd om een netwerk van vrienden en kinderopvang in te schakelen wanneer dat nodig was. “Natuurlijk is het soms lastig zonder de hulp van mijn ouders, maar het heeft me ook zelfstandiger gemaakt,” zegt Lise. “Ik weet nu dat ik het aankan, met of zonder de steun van oma en opa.”
Lise’s verhaal is een herinnering dat niet elke grootouder hetzelfde beeld heeft van wat het betekent om oma of opa te zijn. In een tijd waarin persoonlijke vrijheid en zelfstandigheid hoog in het vaandel staan, is het niet ongebruikelijk dat grootouders ervoor kiezen om niet volledig betrokken te zijn bij de zorg voor hun kleinkinderen.
Voor ouders zoals Lise betekent dit dat ze hun verwachtingen moeten bijstellen en hun eigen weg moeten vinden in het ouderschap. Hoewel dit in het begin pijnlijk kan zijn, biedt het ook de kans om sterker en zelfstandiger te worden, en om nieuwe manieren te vinden om met familie om te gaan.
