Esther wist niet goed hoe ze moest reageren toen haar 17-jarige zoon Daan aan de keukentafel ineens vertelde dat hij een tattoo wilde laten zetten.
“Mam, ik heb er al een tijd over nagedacht,” zei hij, terwijl hij haar recht aankeek. “Als ik 18 word, wil ik een tattoo.” Esther was even stil. Ze had het niet zien aankomen en voelde direct een golf van bezorgdheid. Een tattoo, dacht ze. Dat is toch iets wat je doet als je wat ouder en volwassener bent?
Ze probeerde niet meteen negatief te reageren. Ze had altijd geprobeerd een open relatie met Daan te hebben, waarin ze konden praten over alles wat hem bezighield. Toch voelde ze zich overweldigd door zijn wens. Daan was haar oudste, haar “kleine jongen”, en nu stond hij op het punt een volwassen keuze te maken. Maar was hij daar wel klaar voor?
In een poging om haar zorgen niet direct uit te spreken, vroeg Esther rustig: “Waarom wil je eigenlijk een tattoo?” Daan was voorbereid op de vraag. Hij vertelde haar dat hij al een tijdje nadacht over een ontwerp, iets dat veel voor hem betekende.
Het was geen impulsieve beslissing, zo legde hij uit, maar iets dat hem diep raakte. “Het is voor mij een manier om iets blijvends te hebben, iets dat me altijd herinnert aan dit moment in mijn leven,” zei hij.
Hoewel Esther onder de indruk was van zijn doordachte uitleg, bleef ze twijfelen. “Maar wat als je later spijt krijgt? Of wat als je het in een paar jaar niet meer mooi vindt?” vroeg ze voorzichtig.
Daan haalde zijn schouders op. “Ik heb er echt goed over nagedacht, mam. Ik weet dat het iets permanents is, maar dat maakt het juist zo speciaal. Het is iets wat ik altijd bij me wil dragen.”
Esther moest erkennen dat Daan volwassen klonk, maar tegelijkertijd maakte dat het ook moeilijker. Hij stond op het punt om 18 te worden, een leeftijd waarop hij zelf beslissingen kon nemen, maar hij was nog steeds haar kind.
Ze vroeg zich af of hij de volle impact van zijn keuze begreep. “Ik weet dat je hier serieus over nadenkt,” zei ze. “Maar je weet ook dat een tattoo voor altijd is. Wat als je later een baan hebt waarbij ze het niet op prijs stellen? Of als je smaak verandert?”
Daan glimlachte licht. “Ik ga het op een plek laten zetten die ik makkelijk kan bedekken. En als ik ooit spijt krijg, dan is dat mijn eigen fout, toch?”
Hij was duidelijk vastberaden, maar Esther voelde zich nog steeds bezorgd. Ze had verhalen gehoord van vrienden en familieleden over tattoo’s die achteraf een slechte keuze bleken te zijn, en de gedachte dat haar zoon misschien dezelfde fout zou maken, hield haar bezig.
Die avond praatte ze erover met haar man. “Ik wil hem niet tegenhouden, maar ik wil ook niet dat hij iets doet waar hij later spijt van krijgt,” zei ze. Haar man was kalm en nuchter zoals altijd.
“Hij wordt binnenkort 18, Es,” zei hij. “Hij moet leren zijn eigen keuzes te maken. Misschien is dit wel een goede test. Als hij over een paar maanden nog steeds dezelfde tattoo wil, dan betekent dat dat hij er echt goed over heeft nagedacht.”
Esther besefte dat hij gelijk had. Ze wilde Daan begeleiden in plaats van hem tegen te houden. De volgende ochtend gingen ze samen zitten en stelde Esther voor om er nog even over na te denken.
“Ik wil dat je er de komende zes maanden nog eens goed over nadenkt,” zei ze tegen hem. “Als je dan nog steeds zeker weet dat je het wilt, dan steun ik je. Maar ik wil dat je zeker weet dat je dit voor de juiste redenen doet.”
Daan knikte en glimlachte. “Ik waardeer het dat je me serieus neemt, mam. Het is niet zomaar iets voor mij. Het is iets dat ik echt wil.”
Esther voelde zich opgelucht door het gesprek. Hoewel ze nog steeds haar zorgen had, wist ze dat Daan geen overhaaste beslissingen zou nemen.
Ze was trots op hoe volwassen hij met het onderwerp omging, en hoewel ze het lastig vond om hem los te laten, begreep ze dat dit een belangrijke stap in zijn leven was. Het gaf haar rust dat ze als moeder niet alles hoefde te controleren, maar hem kon helpen op weg naar volwassenheid.
