Mijn kinderen zijn hier in Nederland geboren en opgegroeid, en dat maakt me trots. Ze hebben toegang tot goede educatie, kansen die ik zelf niet had, en ze kunnen opgroeien in een vrij land. Maar toch zit er iets aan hun opvoeding dat me zorgen baart: het voelt alsof ze onze Marokkaanse tradities steeds meer vergeten. En dat doet me pijn.
Ik ben Rachid, 40 jaar, en mijn ouders kwamen naar Nederland om een beter leven voor ons op te bouwen. Zij hielden zich vast aan onze cultuur en normen, ook al waren we in een ander land. De taal, de gebruiken en de waarden van Marokko werden in ons dagelijks leven verweven, en dat voelde als een sterke basis.
Maar mijn kinderen lijken die basis te verliezen. Het lijkt alsof ze alleen nog maar gefocust zijn op de Nederlandse manier van leven, en de Marokkaanse tradities naar de achtergrond verschuiven.
Voor mij is het belangrijk dat mijn kinderen weten waar ze vandaan komen. Dat ze de taal spreken, de cultuur begrijpen en de religie respecteren. Onze tradities zijn een deel van wie we zijn, en het idee dat mijn kinderen die misschien vergeten, maakt me bang dat ze een essentieel deel van hun identiteit kwijtraken.
Thuis spreken we Arabisch, maar steeds vaker merk ik dat mijn kinderen onderling Nederlands praten. Ze voelen zich meer op hun gemak in het Nederlands, en hoewel ik begrijp dat ze hier opgroeien, vind ik het belangrijk dat ze onze moedertaal behouden.
De taal is immers de drager van onze cultuur. Zonder de taal zullen ze ook de andere aspecten van onze cultuur verliezen.
De tradities rondom feestdagen zoals Ramadan en het Suikerfeest zijn voor mij heilig. Maar voor mijn kinderen lijken deze dagen soms meer te gaan over het eten en de cadeautjes dan over de spirituele en culturele betekenis.
Ze respecteren het vasten wel, maar de toewijding die ik vroeger zag bij mezelf en mijn familie, lijkt bij hen te vervagen. En dat doet me verdriet, want die toewijding is juist wat ons verbindt met onze roots.
Ook kleine dingen, zoals het respect tonen voor oudere familieleden, lijken minder belangrijk te worden. In onze cultuur staat respect voor ouderen centraal. Ik herinner me nog dat ik altijd mijn ouders en grootouders begroette met eerbied en hen de hand kuste als teken van respect.
Maar mijn kinderen vinden dit ouderwets. Ze willen op hun eigen manier groeten, zoals ze dat hier in Nederland doen, en dat voelt voor mij alsof ze iets belangrijks verliezen.
Mijn vrouw en ik proberen ons best te doen om hen te laten zien hoe belangrijk het is om de Marokkaanse tradities in ere te houden. We nemen ze mee naar familie in Marokko, we vieren de feestdagen zoals het hoort, en we proberen hen te leren hoe waardevol onze cultuur is. Maar de invloed van de Nederlandse cultuur is zo sterk, dat het soms voelt alsof we vechten tegen een overmacht.
Ze worden op school, op straat en met vrienden continu blootgesteld aan andere gebruiken en ideeën, en daardoor lijkt hun band met Marokko steeds zwakker te worden.
Wat me nog meer zorgen baart, is hoe ze omgaan met ons eten. De Marokkaanse keuken is vol van smaken en tradities, maar mijn kinderen geven de voorkeur aan pizza of frietjes. Ze lijken de waarde van de maaltijden die we bereiden niet te begrijpen.
Eten is in onze cultuur meer dan alleen voeding; het is een manier om samen te zijn, om liefde en zorg te tonen. Als ze dit niet meer waarderen, wat blijft er dan nog over van onze culturele connectie?
Het is niet dat ik wil dat mijn kinderen niets van de Nederlandse cultuur overnemen. Ik begrijp dat ze hier leven, dat ze hier vrienden hebben en dat Nederland een groot deel van hun identiteit vormt. Maar ik wil wel dat ze weten dat hun Marokkaanse roots net zo belangrijk zijn. Ik wil dat ze de balans vinden tussen beide culturen en trots zijn op waar ze vandaan komen.
Ik probeer ze dan ook steeds te laten zien dat het mogelijk is om zowel Marokkaans als Nederlands te zijn. Je kunt de voordelen van beide culturen combineren zonder één van de twee te verliezen. Maar dat vraagt wel inzet, en ik hoop dat mijn kinderen die inzet willen tonen.
Want zonder hun Marokkaanse tradities zullen ze een deel van zichzelf verliezen. En dat is iets wat ik niet wil laten gebeuren.
Mijn doel is om hen te laten begrijpen dat onze tradities hen niet beperken, maar juist verrijken. Dat ze niet alleen maar “Nederlanders” zijn, maar ook trots kunnen zijn op hun Marokkaanse afkomst.
Uiteindelijk hoop ik dat ze zelf inzien hoe belangrijk het is om beide culturen te omarmen, zodat ze niet vergeten waar ze vandaan komen en wie ze werkelijk zijn.
