Lieke, 29 jaar oud, zit met een knoop in haar maag. Al twee weken heeft ze gewacht op de betaling van een Tikkie van haar vriendin, Sanne. “Het was niet eens een groot bedrag, maar het gaat me om het principe,” zegt Lieke met gefronste wenkbrauwen.
Ze kan het niet helpen dat ze zich steeds frustrereder voelt over de situatie. “Het lijkt misschien een klein probleem, maar het voelt als een teken van gebrek aan respect. Waarom kan ze niet gewoon even het bedrag overmaken?”
De Tikkie in kwestie was voor een etentje dat ze samen hadden gehad. Lieke had de rekening betaald, zoals ze vaak doet. “Sanne en ik hebben een goede vriendschap, maar ik vind het moeilijk als mensen hun afspraken niet nakomen,” vertelt ze.
Voorheen had ze nooit problemen gehad met het delen van kosten met Sanne. “Normaal gesproken betalen we elkaar altijd terug, maar nu lijkt het alsof ze het niet eens opmerkt,” zegt Lieke. Ze voelt de frustratie opborrelen. “Het is niet alleen het geld. Het is de inconsistentie in onze vriendschap die me zorgen baart.”
Het idee om Sanne hierop aan te spreken, voelt ongemakkelijk. “Ik wil geen ruzie maken om een paar euro’s, maar het gaat me om de communicatie. Waarom moet ik het weer ter sprake brengen?” vraagt Lieke zich af.
Ze voelt zich in de knoop, omdat ze niet wil dat dit een obstakel in hun vriendschap wordt. “Ik heb het gevoel dat ik nu meer moet doen dan nodig is. Waarom zou ik de eerste stap moeten zetten? Het is toch haar verantwoordelijkheid om te betalen?”
Lieke is zich bewust van de mogelijkheden. “Misschien is ze het gewoon vergeten. Ik ben ook weleens vergeten om iemand terug te betalen,” overpeinst ze. Maar de twijfels blijven. “Aan de andere kant, als ze het vergeten is, had ze toch even moeten laten weten dat ze het niet had kunnen overmaken? Een simpele boodschap zou al helpen.”
Het idee dat Sanne het misschien niet belangrijk genoeg vindt om op te volgen, knaagt aan Lieke. “Het is niet zo dat het om het geld zelf gaat, maar meer om het idee dat ik niet belangrijk genoeg ben om op te letten.”
Op een avond, terwijl ze samen een glas wijn drinkt met andere vrienden, ziet ze Sanne lachend met haar telefoon. “Ik kan het niet helpen, maar ik voel me gefrustreerd. Waarom kan ze niet gewoon even een Tikkie terugsturen?” denkt Lieke. De onvrede groeit in haar. “Wat als ze het nooit betaalt? Wat als dit een patroon wordt?” De twijfels blijven maar groeien, en ze kan niet anders dan zich afvragen wat dit betekent voor hun vriendschap. Is dit een teken dat Sanne Lieke’s grenzen niet respecteert?
Uiteindelijk besluit Lieke dat ze dit niet langer kan negeren. “Als ik mijn mond houd, zal dit blijven spelen in mijn hoofd,” denkt ze. Ze vraagt zich af of ze boos moet worden. “Moet ik haar confrontaties aangaan, of kan ik het ook op een vriendelijke manier aankaarten?” De emoties lopen hoog op. “Ik wil niet als een zeur overkomen, maar ik wil ook dat ze begrijpt dat ik het serieus neem,” zegt ze.
Met een zucht besluit ze een bericht te sturen. “Hey Sanne, ik heb je Tikkie voor het etentje nog niet ontvangen. Is er iets aan de hand?”
Het voelt als een sprongetje in het diepe. “Ik hoop dat ze het niet verkeerd opvat,” denkt ze. De angst om als vervelend of opdringerig over te komen, speelt door haar hoofd. “Ik ben helemaal niet zo, maar ik wil gewoon dat alles eerlijk en open blijft.”
Tot haar opluchting antwoordt Sanne snel. “Oh, ik ben het helemaal vergeten! Sorry, ik betaal het meteen terug.” Er valt een last van Lieke’s schouders. “Het is fijn om te zien dat ze het serieus neemt,” zegt ze, maar de vraag blijft hangen: is dit nu een eenmalige vergissing, of een teken dat er iets mis is met hun vriendschap?
De dagen verstrijken, en hoewel Sanne haar schuld heeft vereffend, houdt de situatie Lieke bezig. “Het heeft me aan het denken gezet. Als dit weer gebeurt, moet ik dan weer zo’n boodschap sturen? En hoe vaak kan ik dit maken zonder dat het vervelend wordt?”
Dit soort vragen dwingen Lieke om na te denken over haar eigen grenzen en verwachtingen. “Misschien moet ik ook mijn eigen rol hierin bekijken. Hoe ga ik om met situaties waarin ik me niet gehoord voel?”
Met een diepere reflectie realiseert ze zich dat het niet altijd om de anderen draait. “Vriendschap gaat ook om communicatie. Als iets me dwarszit, moet ik dat delen,” zegt ze. Lieke begrijpt nu dat het belangrijk is om haar grenzen aan te geven, zonder bang te zijn voor de gevolgen. “Als ik niet voor mezelf opkom, hoe kunnen anderen dan weten wat ik nodig heb?”
Dit heeft haar doen beseffen dat ze niet alleen moet kijken naar wat anderen doen, maar ook naar wat zij zelf kan doen om de situatie te verbeteren. “Het was misschien een klein probleem, maar het heeft me laten zien hoe belangrijk het is om open en eerlijk te zijn in vriendschappen.”
De ervaring heeft haar niet alleen geholpen om haar relatie met Sanne te versterken, maar heeft haar ook geleerd om voor zichzelf op te komen in andere situaties. “Dus nee, ik hoef niet boos te worden. Ik moet gewoon mijn stem laten horen,” sluit ze af met een glimlach.
