Babette, 34 jaar en moeder van twee jonge kinderen, voelt zich vaak overweldigd door de constante druk van het ouderschap. Het lijkt alsof ze nooit een moment voor zichzelf heeft. Haar dagen beginnen vroeg, met het maken van ontbijt, kinderen naar school brengen en ondertussen proberen haar eigen werk in balans te houden.
En als de kinderen eenmaal thuis zijn, gaat het hectische ritme gewoon door. “Ze verwachten dat ik er altijd ben, altijd klaar om te helpen, altijd aan te staan. Soms voelt het alsof ik mezelf verlies in de eindeloze stroom van vragen, verzoeken en zorgen,” zegt ze met een vermoeide glimlach.
Voor Babette is dat ene uur per dag dat ze van haar kinderen vraagt om haar met rust te laten geen luxe, maar een noodzaak. “Het klinkt misschien egoïstisch, maar als ik geen tijd heb om even op adem te komen, raak ik gewoon uitgeput,” legt ze uit.
Het moment waarop ze met een kop thee op de bank kan zitten zonder dat iemand haar iets vraagt of nodig heeft, is het enige moment waarop ze zichzelf kan opladen. “Het is mijn enige tijd om weer op te laden, zodat ik daarna weer met volle energie klaar kan staan voor mijn gezin.”
Het is een bekend gevoel voor veel ouders: het gevoel dat je altijd “aan” moet staan. Babette ervaart het dagelijks. “Of het nu is om te helpen met huiswerk, om ruzies te sussen of om te luisteren naar wat er op school is gebeurd – het houdt nooit op.
Zelfs als ik kook, krijg ik voortdurend vragen en verzoeken van de kinderen,” zegt ze. Er is geen moment waarop de stroom van verantwoordelijkheden stopt, en dat begint zijn tol te eisen.
“Mijn kinderen zijn geweldig, begrijp me niet verkeerd, maar er is een grens aan hoeveel je als moeder kunt geven zonder iets terug te nemen voor jezelf,” legt Babette uit. Ze houdt van haar kinderen, maar erkent dat het ouderschap soms meer vraagt dan ze kan geven zonder zichzelf op te branden. “Het is alsof je een batterij bent die voortdurend leegloopt. En als je niet af en toe de tijd neemt om op te laden, raak je uiteindelijk uitgeput.”
Het idee van dat ene uur per dag is voor Babette iets dat ze langzamerhand heeft ingevoerd. Het was niet gemakkelijk om haar kinderen duidelijk te maken dat ze af en toe gewoon even alleen moet zijn. “In het begin begrepen ze het niet. Ze vroegen constant waar ik was, wat ik aan het doen was en waarom ik niet met hen bezig was,” zegt ze. Maar na verloop van tijd begon het te werken. “Ik heb ze uitgelegd dat mama dat ene uurtje per dag nodig heeft om even bij te komen, zodat ik daarna weer beter voor hen kan zorgen.”
Dat uur, meestal ergens in de middag of avond, is heilig voor haar geworden. Het is het moment waarop ze zichzelf even kan afsluiten van alle chaos en drukte in huis. “Ik maak een kop thee, ga op de bank zitten en doe helemaal niets. Geen telefoon, geen tv, geen kinderen die iets van me nodig hebben. Alleen maar stilte en rust.” Voor Babette is dat uur het enige moment van de dag waarop ze echt kan ontspannen en zichzelf kan zijn, zonder de rol van moeder of partner te moeten spelen.
Natuurlijk was het in het begin een uitdaging om de kinderen eraan te laten wennen dat ze mama dat ene uur met rust moesten laten. “Ze vonden het moeilijk om te begrijpen waarom ik niet constant voor hen beschikbaar was,” geeft Babette toe. Maar door geduldig te blijven uitleggen dat dit uurtje juist in hun voordeel werkt, begonnen ze het langzaamaan te accepteren. “Nu weten ze dat mama even tijd voor zichzelf nodig heeft en dat ze na dat uur weer alle aandacht krijgen die ze willen.”
Ze merkt dat dit uur rust niet alleen haar gemoedsrust ten goede komt, maar ook haar relatie met de kinderen verbetert. “Doordat ik even de tijd heb om op adem te komen, kan ik daarna met veel meer geduld en aandacht voor hen zorgen.
Ik merk dat ik minder snel geïrriteerd raak en meer energie heb om echt met hen bezig te zijn.” Het is voor Babette duidelijk geworden dat zelfzorg niet alleen goed is voor haar, maar ook voor haar gezin.
Voor Babette is het vinden van balans tussen het zorgen voor haar kinderen en tijd voor zichzelf nemen essentieel. “Moeder zijn is een fulltime baan, en het is heel makkelijk om jezelf daarin te verliezen,” zegt ze.
Maar door dat ene uur per dag in te bouwen, heeft ze ontdekt dat ze niet alleen een betere moeder is, maar ook een gelukkiger mens. “Het gaat erom dat je jezelf toestaat om af en toe even stil te staan en gewoon te zijn. Zonder verplichtingen, zonder verwachtingen. Gewoon even ademhalen.”
In een wereld waarin er altijd wel iets te doen is en waarin de druk om constant beschikbaar te zijn enorm is, is Babette blij dat ze haar eigen vorm van rust heeft gevonden. “Het is misschien maar een uur, maar voor mij is het onbetaalbaar.” Dat uurtje stilte is haar manier om de balans te vinden tussen haar rol als moeder en de behoefte om ook voor zichzelf te zorgen.
