Hanna bevindt zich in een situatie die veel mensen kunnen herkennen: het weigeren van lekkernijen op de werkvloer. Met een sterke wil om gezonder te leven, slaat ze gebak en koekjes af wanneer haar collega’s trakteren.
“Het wordt me enorm kwalijk genomen,” zegt ze met een zucht. Voor Hanna is het een dagelijkse strijd tussen haar persoonlijke doelen en de sociale druk van haar werkomgeving.
Hanna werkt in een druk kantoor waar de snoepjes en gebakjes vaak de ronde doen. “Het lijkt wel alsof er elke week wel iemand jarig is of iets te vieren heeft,” vertelt ze. De geur van versgebakken taart of koekjes dringt de kantoorruimte binnen en het is moeilijk om er niet door verleid te worden.
Maar voor Hanna is de keuze om deze lekkernijen te weigeren een bewuste beslissing. “Ik wil mijn eetgewoonten verbeteren en gezonder leven. Dus als ik gebak zie, weet ik dat ik nee moet zeggen.” Ondanks haar goede bedoelingen voelt ze de druk van haar omgeving steeds zwaarder worden.
De reacties van haar collega’s zijn vaak onverwacht. “Soms krijg ik vragende blikken of opmerkingen als ik weer ‘nee’ zeg. Ze begrijpen niet waarom ik het niet wil,” legt Hanna uit. De sociale dynamiek op het werk verandert zodra ze haar keuze maakt.
“Mensen denken vaak dat ik een dieet volg of dat ik gewoon moeilijk doe. Maar dat is niet waar. Het is meer een levensstijlverandering voor mij.” Dit maakt de situatie nog moeilijker, omdat Hanna het gevoel heeft dat ze zich moet verantwoorden voor haar beslissingen.
Hanna herinnert zich een moment waarop een collega haar met een stuk taart voor de neus stond. “Ze keek me met grote ogen aan en zei: ‘Kom op, één stukje kan toch geen kwaad?’ Het voelde alsof ik op de proef werd gesteld,” vertelt ze.
Dit soort momenten zijn voor haar een uitdaging. “Ik voel me dan niet alleen onder druk gezet, maar ik wil ook niemand kwetsen. Het is moeilijk om ‘nee’ te zeggen tegen iemand die zo enthousiast is over iets wat ze heeft gebakken.” De worsteling tussen sociale interactie en haar persoonlijke doelen maakt de dagelijkse keuzes nog lastiger.
De frustratie over deze situatie is voelbaar voor Hanna. “Soms vraag ik me af waarom het zo moeilijk moet zijn. Waarom kunnen mensen niet gewoon accepteren dat ik liever gezonder eet?” Het gevoel dat ze moet uitleggen waarom ze bepaalde keuzes maakt, is vermoeiend.
“Ik vind het niet leuk om altijd mijn redenen te moeten geven. Ik ben geen dieetpolitie. Ik wil gewoon mijn eigen pad volgen zonder dat anderen me daarvoor veroordelen.” Deze gedachten houden haar bezig, en ze merkt dat het haar zelfvertrouwen onder druk zet.
Hanna probeert de gesprekken op een positieve manier te benaderen. “Ik zeg vaak dat ik me beter voel als ik gezonder eet. Dat helpt soms, maar het verandert niets aan de reacties.” De opmerkingen variëren van goedbedoeld tot sarcastisch.
“Soms zeggen mensen: ‘Jij mist echt wat, het is zo lekker!’ Dat maakt me dan nog meer vastberaden, maar het doet ook pijn. Het lijkt alsof ze mijn keuzes niet serieus nemen.” Dit gebrek aan begrip van haar collega’s maakt de omgeving soms uitdagend.
Toch blijft Hanna zich richten op haar doelen. “Ik wil me fitter en energieker voelen, en dat gaat niet samen met een constante inname van suiker en vetten.” De motivatie om gezonder te leven is sterk, maar de sociale druk is soms overweldigend.
“Ik heb geleerd om manieren te vinden om met deze situaties om te gaan,” legt ze uit. “Als ik weet dat er gebak is, neem ik iets gezonds mee, zodat ik niet het gevoel heb dat ik iets mis.” Dit heeft haar geholpen om de verleiding te weerstaan en toch deel uit te maken van de sociale interactie.
Hanna herinnert zich een moment waarop ze met haar collega’s buiten de deur ging lunchen. “We gingen naar een restaurant dat bekendstaat om zijn burgers en frietjes. Iedereen was enthousiast, maar ik besloot om een salade te bestellen,” zegt ze.
“Toen ik mijn keuze maakte, merkte ik de blikken van mijn collega’s. ‘Neem een burger, dat is veel lekkerder!’ zeiden ze. Maar ik voelde me goed met mijn beslissing. Het is mijn leven en ik moet doen wat goed voor mij is.”
Dit soort momenten helpen Hanna om haar zelfvertrouwen op te bouwen. “Ik besef dat ik niet moet toegeven aan de druk. Het is mijn lichaam en mijn gezondheid waar ik voor kies.” Het wordt steeds duidelijker dat de strijd niet alleen gaat om voedsel, maar ook om zelfacceptatie en het maken van keuzes die goed zijn voor haar welzijn.
Het is een constante uitdaging, maar Hanna blijft vastberaden. “Ik wil niet de enige zijn die zich anders voelt in een groep, maar ik weet dat ik trouw moet blijven aan mezelf,” zegt ze. De reacties van anderen zullen blijven bestaan, maar Hanna is bereid om de confrontatie aan te gaan.
“Het gaat niet alleen om wat ik eet, maar ook om wie ik ben en wat ik wil bereiken.” Deze realisatie geeft haar de kracht om door te zetten, ondanks de uitdagingen die ze tegenkomt in haar sociale omgeving.
Hanna hoopt dat haar keuze om gezonder te leven uiteindelijk ook een positieve impact zal hebben op haar collega’s. “Misschien zullen ze op een dag zien dat ik me beter voel en dat ze geïnspireerd raken om ook gezondere keuzes te maken,” zegt ze.
Voor nu blijft ze vastberaden om haar eigen pad te volgen, ongeacht de meningen van anderen. “Ik wil geen excuses maken voor mijn keuzes. Ik kies voor mezelf en dat is het belangrijkste.”
