Lotte, 39 jaar oud, bevindt zich in een emotionele en uitdagende situatie die veel mensen met soortgelijke ervaringen kunnen begrijpen. Haar vader lijdt aan dementie, en terwijl de symptomen van deze verwoestende ziekte steeds ernstiger worden, voelt Lotte de druk om alles zelf te regelen.
“Mijn broer kijkt niet om naar onze dementerende vader en laat mij alles regelen,” zegt Lotte met een vermoeide stem. De frustratie en pijn in haar woorden zijn duidelijk.
Het begint allemaal met de diagnose. Lotte herinnert zich de dag waarop haar vader officieel werd gediagnosticeerd. “We hadden het al een tijdje in de gaten, maar het was een klap in ons gezicht toen de arts het bevestigde. Ik kon het gewoon niet geloven.”
De woorden van de arts blijven hangen in Lotte’s gedachten: “Dementie is een progressieve ziekte. Het gaat alleen maar slechter.” Met deze wetenschap wordt de realiteit steeds zwaarder om te dragen.
Lotte’s broer, die in dezelfde stad woont, lijkt de ernst van de situatie niet te begrijpen. “Hij komt af en toe langs, maar meestal is hij meer bezig met zijn eigen leven. Het voelt alsof hij de situatie negeert,” zegt ze met verdriet in haar stem.
“Als ik hem vraag om te helpen, krijgt hij het druk met zijn werk of zijn gezin. Het is altijd een excuus.” De pijn van deze afwezigheid weegt zwaar op Lotte. “Ik snap niet hoe hij zo kan doen. Onze vader heeft ons nodig.”
Lotte heeft geprobeerd om haar broer te benaderen over de situatie. “Ik heb het hem meerdere keren uitgelegd. Hoe zwaar het voor mij is en dat we samen moeten helpen,” legt ze uit. Maar de gesprekken eindigen vaak in teleurstelling.
“Hij zegt altijd dat hij het begrijpt, maar zijn acties spreken boekdelen. Hij laat mij alles alleen doen.” Deze eenzaamheid in het zorgproces is een van de moeilijkste aspecten voor Lotte. Ze voelt zich als eenzame strijder in een gevecht dat ze nooit heeft willen aangaan.
De dagelijkse verantwoordelijkheden stapelen zich op. “Ik ben de hele week druk met het regelen van afspraken, het beheren van medicatie en het zorgen dat hij goed verzorgd wordt,” zegt Lotte. Ze vertelt over de lange dagen en de emotionele uitputting die daarmee gepaard gaat. “Soms ben ik zo moe dat ik niet eens kan nadenken.
En dan komt er weer een telefoontje van de verpleging of de huisarts.” Lotte merkt dat deze constante zorg voor haar vader haar eigen leven beïnvloedt. “Ik heb geen tijd voor mezelf. Ik mis het sociale leven dat ik ooit had.”
Haar broer lijkt het leven gewoon voort te zetten, wat Lotte nog meer frustreert. “Hij gaat gewoon naar feestjes en uitjes, terwijl ik thuis zit met mijn vader. Het lijkt wel alsof hij zich helemaal niet bewust is van wat er gaande is.” Dit gebrek aan betrokkenheid leidt tot gevoelens van woede en verdriet. “Ik voel me in de steek gelaten. Het is niet eerlijk dat ik alles moet doen.” De emotionele belasting wordt steeds zwaarder voor Lotte.
Het is niet alleen de fysieke belasting die Lotte uitput, maar ook de mentale en emotionele impact van de situatie. “Elke keer als ik mijn vader zie, breekt mijn hart. Hij is zo veranderd, en ik mis de man die hij ooit was,” zegt ze met tranen in haar ogen.
Lotte vertelt hoe ze elke dag een deel van haar vader verliest. “Dementie is niet alleen een ziekte die de persoon aantast, maar ook de familie. Het is een constante rouwverwerking.” De pijn van het zien van haar vader die worstelt met herinneringen en dagelijkse taken is een zware last.
Lotte probeert de balans te vinden tussen haar verantwoordelijkheden en haar eigen welzijn. “Ik weet dat ik ook voor mezelf moet zorgen, maar het is zo moeilijk om tijd voor mezelf te nemen,” legt ze uit.
Ze heeft geprobeerd om momenten voor zichzelf te creëren, maar het voelt vaak als een schuldgevoel. “Wanneer ik even weg ben, vraag ik me af of hij het goed heeft. En als ik er niet ben, voel ik me schuldig dat ik hem alleen laat.” Dit voortdurende conflict tussen zelfzorg en verantwoordelijkheidsgevoel is een emotionele strijd.
In haar zoektocht naar steun heeft Lotte contact opgenomen met zorggroepen en lotgenoten. “Het helpt om te praten met mensen die begrijpen wat ik doormaak. Ze kunnen zich inleven in mijn situatie en bieden steun,” zegt ze.
Deze connecties zijn essentieel voor haar mentale welzijn. “Soms hebben we het gewoon over de frustraties en de pijn. Het is een opluchting om te weten dat ik niet alleen ben.” Ondanks de steun die ze van anderen ontvangt, blijft de frustratie over haar broer hangen.
“Ik hoop dat hij op een dag in zal zien hoe belangrijk het is om samen te werken in deze situatie,” zegt Lotte. Ze blijft hopen dat hij de realiteit onder ogen zal zien en zijn verantwoordelijkheden zal opnemen.
“Het is zo belangrijk dat we als gezin bij elkaar komen in deze moeilijke tijden.” Maar tot die tijd blijft Lotte doorgaan. “Ik doe het voor mijn vader. Hij verdient de beste zorg die ik kan geven, zelfs als dat betekent dat ik het alleen moet doen.”
De reis van Lotte is een moeilijke, maar ook een leerzame. Ze ontdekt de kracht in zichzelf en de veerkracht die nodig is om de uitdagingen van dementie het hoofd te bieden. “Elke dag is anders, en soms lijkt het een eindeloze strijd.
Maar ik blijf vechten voor mijn vader,” zegt ze vastberaden. De liefde die ze voor haar vader voelt, drijft haar voort, zelfs als de weg zwaar en eenzaam is. Lotte is een voorbeeld van hoe moeilijk het kan zijn om voor een dierbare te zorgen, vooral als de steun van anderen ontbreekt.
