Marian, 49 jaar oud, heeft al langere tijd een ongemakkelijk gevoel rondom haar verjaardagen en feestelijke gelegenheden. Het is niet het verouderen dat haar dwarszit of het organiseren van het feest zelf, maar de cadeaus die ze van haar vrienden krijgt.
Waar het vroeger ging om zorgvuldig uitgezochte nieuwe items, lijken haar vrienden steeds vaker tweedehands spullen te geven. En voor Marian voelt dat niet goed. “Ik begrijp dat het duurzaam is, maar eerlijk gezegd vind ik het beledigend,” zegt ze met enige frustratie.
Marian, die altijd trots is geweest op haar verzorgde en nette levensstijl, heeft moeite met het accepteren van tweedehands cadeaus. “Voor mijn 48e verjaardag kreeg ik bijvoorbeeld een oude vaas. Ja, hij was antiek, maar voor mij voelde het alsof ik iets kreeg dat iemand anders niet meer wilde hebben.
Het is gewoon niet wat ik wil ontvangen op een speciale dag.” Dit was niet de eerste keer dat ze iets tweedehands kreeg. Marian begon op te merken dat haar vrienden steeds vaker cadeaus gaven die eerder in iemands huis hadden gestaan of die ze van een rommelmarkt hadden gehaald.
Het gevoel van teleurstelling sloeg al snel om in verontwaardiging. Marian beschouwt tweedehands cadeaus als spullen waar mensen vanaf willen. “Het voelt alsof ik hun afval krijg, iets wat ze niet meer willen hebben,” legt ze uit.
Het was niet alleen de gedachte dat deze voorwerpen tweedehands waren, maar vooral dat ze het idee had dat er minder moeite en aandacht aan het cadeau was besteed. “Vroeger kreeg ik mooie, nieuwe spullen. Iets wat speciaal voor mij was uitgezocht. Nu lijkt het erop dat ze gewoon iets van hun zolder pakken en het aan me geven.”
Dit heeft geleid tot een reeks ongemakkelijke momenten met haar vrienden. Marian herinnert zich een diner waarop een vriendin haar een doosje juwelen gaf. Ze was opgetogen, tot ze ontdekte dat het sieraad duidelijk al jaren oud was en dat er krassen op zaten.
“Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wilde haar niet beledigen, maar ik voelde me echt teleurgesteld. Hoe kon ze denken dat ik dat zou willen?”
Volgens Marian hebben haar vrienden vaak het argument dat het geven van tweedehands cadeaus goed is voor het milieu en duurzamer is. “Ik begrijp dat helemaal,” geeft Marian toe. “Maar voor mij voelt het niet als een attent gebaar. Het is een verjaardag, een speciale gelegenheid, en dan verwacht je toch iets dat speciaal voor jou is uitgezocht.”
Ze vertelt hoe een andere vriendin haar probeerde uit te leggen dat tweedehands vaak ‘uniek’ en ‘met karakter’ is. Maar Marian ziet dat anders: “Ik wil geen spullen met het karakter van iemand anders. Ik wil iets dat bij mÃj past.”
Haar ongemak rondom deze situatie is niet iets waar ze gemakkelijk over praat. “Ik voel me er ook een beetje schuldig over,” bekent Marian.
“Want ik weet dat ze het niet slecht bedoelen. Ze denken misschien echt dat ze me een plezier doen. Maar elke keer als ik zo’n tweedehands cadeau openmaak, voelt het alsof ze me niet écht kennen of waarderen.”
Het probleem lijkt verder te gaan dan alleen de cadeaus zelf. Voor Marian gaat het om het gevoel dat haar vrienden haar verwachtingen niet begrijpen. “Ik vraag geen extravagante cadeaus of dure dingen,” legt ze uit.
“Maar ik wil wel het gevoel hebben dat er moeite voor mij is gedaan. Dat iemand heeft nagedacht over wat ik leuk zou vinden.” Ze vertelt dat ze zelf altijd veel aandacht besteedt aan het uitzoeken van cadeaus voor haar vrienden. “Ik zoek altijd iets uit wat nieuw is, iets wat perfect past bij hun smaak of interesses.”
Het is een gevoel van wederzijds respect en waardering dat Marian mist. Terwijl sommige mensen de voorkeur geven aan tweedehands cadeaus vanwege hun uniciteit en duurzaamheid, voelt Marian zich er door gekwetst.
“Het is niet zo dat ik ondankbaar ben. Maar ik wil me gewoon speciaal voelen op die momenten. En dat lukt niet als ik spullen krijg die iemand anders al gebruikt heeft.”
Marian heeft nog niet helemaal besloten hoe ze hiermee om moet gaan. “Ik wil mijn vrienden niet afvallen, maar ik moet misschien wel een manier vinden om duidelijk te maken hoe ik me voel.”
Ze overweegt om in de toekomst eerlijker te zijn over haar voorkeuren, al is dat een lastig gesprek om te voeren. “Het laatste wat ik wil, is iemand beledigen. Maar ik hoop dat ze begrijpen dat ik gewoon een ander idee heb over wat een attent cadeau is.”
