Eva (23) worstelt al jaren met haar gevoelens over de leeftijd van haar vader, die inmiddels 78 is. Het leeftijdsverschil tussen hen is groot, en dat heeft hun band door de jaren heen beïnvloed.
“Ik kan gewoon niet begrijpen waarom hij zo laat nog kinderen wilde,” zegt Eva, haar stem doordrenkt met frustratie. Het is voor haar moeilijk te accepteren dat ze een vader heeft die, in plaats van nog in zijn kracht te staan, kampt met de beperkingen die zijn leeftijd met zich meebrengt.
Al van jongs af aan voelt Eva dat ze iets anders meemaakt dan haar leeftijdsgenoten. “Als ik andere vaders zie die nog fit zijn en allerlei dingen ondernemen met hun kinderen, kan ik daar best boos van worden,” zegt ze eerlijk.
Haar vader kreeg haar pas na zijn 55e, en ze heeft vaak het gevoel gehad dat hij niet dezelfde energie en vitaliteit heeft als jongere vaders. “Ik ben jaloers op vrienden van wie de vaders nog midden in het leven staan, vol plannen en ideeën voor de toekomst. Mijn vader is daar allang voorbij.”
Eva’s boosheid komt vooral voort uit een gevoel van tekortschieten, alsof ze iets essentieels heeft gemist door de hoge leeftijd van haar vader. Terwijl haar vrienden zonder moeite weekendjes weg kunnen met hun vader of samen gaan sporten, moet Eva vaak rekening houden met zijn fysieke beperkingen.
“Het voelt soms oneerlijk. Alsof mijn jeugd niet compleet is geweest,” legt ze uit. Hoewel ze beseft dat er voor haar vader destijds goede redenen waren om haar op die leeftijd te krijgen, kan ze zich niet van het gevoel ontdoen dat ze een stuk van haar jeugd heeft moeten inleveren.
Naast het gemis van die actieve vaderrol voelt Eva zich ook bezorgd over de toekomst. “Ik weet dat hij ouder wordt en dat er misschien niet veel tijd meer samen over is. Dat knaagt aan me, vooral nu ik zelf ouder word en dat besef sterker wordt.”
De gedachte dat haar vader er niet altijd zal zijn, maakt haar verdrietig maar ook nog steeds boos. Voor haar is het moeilijk te begrijpen waarom hij er toen voor koos om zo laat nog vader te worden, terwijl de gevolgen voor haar, als zijn kind, zo ingrijpend zijn.
Eva’s frustraties komen niet alleen voort uit het feit dat haar vader niet dezelfde energie kan bieden als een jongere vader. Ze voelt zich ook beperkt in wat ze samen met hem kan doen. “Ik kan niet zomaar met hem op vakantie of een lange wandeltocht maken, zoals ik dat graag zou willen.
We moeten overal rekening mee houden. Dat geeft een beperking die ik niet zelf gekozen heb.” Dit zorgt soms voor een bittere nasmaak, vooral omdat Eva zich machteloos voelt in deze situatie.
Als Eva er met haar vrienden over praat, merken sommigen dat ze zich moeilijk kan openstellen over haar vader. “Ik hoor hen praten over alle dingen die ze samen met hun ouders doen, en ik voel dat ik daar niet echt in kan meedoen.
Dat doet pijn, vooral omdat het iets is dat buiten mijn macht ligt.” Ze legt uit dat ze zich ook schuldig voelt over haar frustraties, alsof ze ondankbaar is, terwijl ze simpelweg een diep verlangen heeft naar een normaal vader-dochterrelatie.
Eva heeft haar gevoelens niet altijd uitgesproken, maar ze merkt dat ze zich steeds vaker afvraagt of ze een manier kan vinden om vrede te sluiten met de situatie. Haar vader is nog steeds aanwezig en biedt haar, ondanks zijn leeftijd, liefde en steun. Toch kan Eva de gedachte niet loslaten dat ze wellicht meer uit hun relatie had kunnen halen als hij jonger was geweest. “Ik wil hem niet afschrijven of ondankbaar zijn, maar ik moet ook eerlijk zijn tegenover mezelf. Het voelt soms als een verlies.”
Haar boosheid en verdriet blijven complexe gevoelens, die ze moeilijk kan plaatsen. Toch wil Eva haar vader niet laten merken hoe diep haar frustraties gaan. Ze beseft dat de situatie haar leven op een unieke manier heeft gevormd en hoopt dat ze ooit een manier vindt om ermee om te gaan.
