Truus, een sprankelende vrouw van 77 jaar oud, heeft de wereld om zich heen drastisch zien veranderen. Wat vroeger vanzelfsprekend was – elkaar opzoeken, samen koffie drinken of gewoon even bellen om te horen hoe het gaat – is nu grotendeels vervangen door het gemak van een appje.
Voor Truus is dit een verandering die haar bezighoudt, want het gemak van een appje komt voor haar niet in de buurt van een echt gesprek. Ze mist het échte contact en vraagt zich af of we niet iets essentieels verliezen door zo veel digitaal te communiceren.
“Vroeger ging het allemaal veel spontaner,” vertelt Truus met een nostalgische glimlach. Ze herinnert zich levendig hoe haar vrienden op willekeurige momenten aan de deur stonden, of ze zelf gewoon even langs ging.
“Je hoefde niet van tevoren af te spreken, je ging gewoon even langs om te zien of iemand thuis was.” Volgens Truus was het zo dat je in een gesprek meteen aanvoelde hoe het met iemand ging, iets wat je via een app nauwelijks kunt ervaren.
“Het werd gewoon geaccepteerd dat je elkaar opzocht. Nu lijkt dat soms onbeleefd, alsof je je eerst moet aanmelden via een berichtje voordat je iemand mag zien.”
Truus merkt hoe anders het nu is, niet alleen bij jongere generaties maar ook bij mensen van haar eigen leeftijd. “Zelfs mijn vrienden sturen tegenwoordig een appje om iets te vragen of te zeggen, en bellen nog maar zelden,” zegt ze, een beetje teleurgesteld.
Ze vertelt dat de gesprekken nu vaak korter zijn en dat er minder diepgang in zit. Een appje is in haar ogen vluchtig, zonder de warmte die een telefoongesprek of bezoek met zich meebrengt.
“Als je belt, dan hoor je meteen de stem van die ander. Je kunt horen of iemand blij is, verdrietig of juist ergens mee zit. Dat voel je allemaal niet in een app.”
Truus vindt dat technologie veel dingen makkelijker heeft gemaakt, maar is bang dat het ons ook iets heeft afgenomen. Ze vertelt dat ze vroeger na een bezoek aan een vriendin of familielid altijd het gevoel had dat ze echt verbonden was.
“Je kreeg verhalen te horen, vaak dingen die je niet snel in een berichtje zet. Nu krijg ik enkel een paar korte zinnetjes en ben ik ineens op de hoogte van iemands week.” Voor haar voelt dat niet als echt contact. Een appje, hoe makkelijk ook, mist de oprechte aandacht die een persoonlijk gesprek juist zo bijzonder maakt.
Daarnaast merkt Truus op dat technologie mensen haastig en soms zelfs een beetje ongeduldig maakt. “Alles moet nu snel, snel, snel. Als je niet meteen reageert, krijg je al gauw nog een berichtje of vraagtekens,” vertelt ze.
Ze herinnert zich dat je vroeger juist alle tijd nam om met iemand te praten, en dat men vaak uren kon doorbrengen met simpelweg verhalen delen en lachen.
“Het gaat tegenwoordig niet meer om het delen, maar om even snel iets laten weten.” Ze begrijpt de voordelen wel, maar vindt dat het contact daardoor oppervlakkiger is geworden.
Voor Truus is het sociale leven veranderd van spontane ontmoetingen naar geplande, digitale boodschappen. Ze merkt dat het niet alleen haar raakt, maar ook de jongere generaties die volgens haar al opgroeien met de gedachte dat een appje gelijkstaat aan contact.
“Ik vind het verdrietig dat mijn kleinkinderen mij vaak een berichtje sturen in plaats van even te bellen. Als ik vraag waarom, zeggen ze vaak dat bellen ‘lastig’ is of dat een appje sneller gaat. Maar juist dat bellen, dat echte contact, zorgt ervoor dat je echt even bij iemand bent, al is het maar aan de telefoon.”
Ze probeert haar kleinkinderen dan ook aan te moedigen om vaker te bellen, maar merkt dat dit met gemengde reacties gepaard gaat. “Soms bel ik en merk ik dat ze verbaasd zijn dat ik niet app. Maar ik wil geen woorden op een scherm zien, ik wil hun stem horen en weten hoe het echt met hen gaat.”
Ze wil dat haar kleinkinderen begrijpen hoe waardevol echt contact is, en hoopt dat ze inzien dat ze later wellicht dezelfde connectie missen als ze enkel digitaal communiceren.
Truus denkt dat de toename van technologie ons gemak heeft gebracht, maar ook ons gevoel van verbondenheid heeft veranderd. “Mensen zeggen dat ze altijd bereikbaar zijn, maar eigenlijk zijn ze vaak afwezig,” vertelt ze.
In een gesprek via appjes mis je volgens haar dat menselijke aspect, dat stukje aandacht dat ervoor zorgt dat je je echt verbonden voelt. En dat maakt haar soms verdrietig, want ze vreest dat de wereld daardoor een beetje eenzaam wordt.
“Als je vroeger iets nodig had of ergens mee zat, dan belde je of ging je langs. Nu sturen mensen een berichtje, maar dat is toch niet hetzelfde?”
Ondanks haar gemengde gevoelens over de technologie van vandaag, blijft Truus optimistisch. Ze probeert de mensen om haar heen duidelijk te maken hoe waardevol echt contact is, in de hoop dat zij misschien weer teruggrijpen naar die warme manier van communiceren.
“Het gaat niet om de technologie zelf, maar om hoe we het gebruiken,” benadrukt ze. Ze hoopt dat mensen vaker kiezen voor het persoonlijke contact, voor de telefoontjes en spontane bezoeken, omdat dat volgens haar de enige manier is waarop je echt weet hoe het met iemand gaat.
Met een blik op de toekomst blijft Truus hopen dat we ondanks alle technologie het échte, warme contact niet helemaal verliezen. Want, zoals ze zegt: “Een appje is handig, maar een echt gesprek, dat is wat ons mensen echt met elkaar verbindt.”
