Isabel, 32 jaar oud, heeft een duidelijke mening over het eten van vlees en hoopt dat anderen zich daarin kunnen vinden. Voor haar is het meer dan alleen een persoonlijke keuze; het is een kwestie van verantwoordelijkheid.
“Mensen moeten begrijpen dat vlees eten echt niet meer van deze tijd is,” zegt ze vastberaden. De keuze om vlees links te laten liggen kwam niet vanzelf. Ze groeide op in een familie waar het eten van vlees vanzelfsprekend was en jarenlang at ze zonder nadenken biefstuk en hamburgers. Maar een paar jaar geleden begon het langzaam te knagen.
De beelden van intensieve veehouderijen, de milieu-impact, en de steeds duidelijker wordende feiten over klimaatverandering raakten haar. “Hoe meer ik erover las, hoe meer ik besefte dat ik daar niet meer aan wilde bijdragen.”
Isabel merkte dat ze zich bewuster werd van de impact die haar keuzes hadden, niet alleen op het milieu, maar ook op de dieren zelf. “Ik kan nu gewoon niet meer onverschillig zijn tegenover de realiteit die we zelf hebben gecreëerd,” legt ze uit.
Ze voelt zich verantwoordelijk om haar levensstijl aan te passen aan de noden van deze tijd. “Het is alsof we blijven vasthouden aan iets dat achterhaald is, alleen omdat het ons comfort biedt. Maar dat comfort, die luxe van een biefstuk op het bord, weegt voor mij niet op tegen de schade die het veroorzaakt.”
Het was voor haar echter niet altijd gemakkelijk om deze keuze door te voeren, vooral niet in een samenleving waar vlees nog steeds centraal staat in veel keukens. “Als ik bij vrienden ga eten of bij familie ben, is het vaak een onderwerp van gesprek.
Dan hoor ik dingen als: ‘Ach, een klein beetje vlees kan toch geen kwaad?’ Maar ik denk dat mensen niet beseffen dat het niet om dat ene stukje vlees gaat, maar om de gewoonte die we met z’n allen in stand houden,” vertelt Isabel. Ze hoopt dat mensen zich realiseren dat hun dagelijkse keuzes echt wel invloed hebben. Elke keer dat iemand vlees kiest, wordt die vraag alleen maar groter en groeit de intensieve veehouderij.
De impact op het milieu speelt voor haar een grote rol. “Kijk, we kunnen de klimaatcrisis niet blijven negeren. De productie van vlees zorgt voor enorme hoeveelheden broeikasgassen. En al die bossen die worden gekapt voor veevoer, dat is toch gewoon niet meer houdbaar?” Isabel haalt een artikel aan dat ze laatst las over de impact van vleesproductie op ontbossing in het Amazonegebied.
“Het voelt gewoon absurd om een stuk vlees op tafel te zetten als je weet dat daarvoor duizenden bomen zijn gekapt. Dat maakt het voor mij onmogelijk om het goed te praten.” Ze vertelt hoe ze ooit zelf in het Amazonegebied is geweest en daar de pracht van de natuur heeft gezien. “Het idee dat we dat opofferen voor een stuk vlees maakt me bijna misselijk.”
Isabel gelooft dat we in een tijd leven waarin we onze gewoonten moeten herzien. Ze merkt ook dat er steeds meer alternatieven komen, wat voor haar aantoont dat een vleesvrije levensstijl steeds toegankelijker wordt.
“Vroeger was het moeilijk om een goede vleesvervanger te vinden, maar nu liggen de supermarkten er vol mee. Er zijn zoveel manieren om lekker te eten zonder dat het ten koste gaat van het milieu of dierenwelzijn,” zegt ze enthousiast.
Ze noemt het een kwestie van bewustwording en wil anderen inspireren om na te denken over hun eigen keuzes. “Ik hoop echt dat mensen gaan inzien dat het anders kan, en dat het niet eens zo moeilijk hoeft te zijn.”
Soms voelt ze zich echter nog een roepende in de woestijn. “Het is frustrerend om te zien dat er zoveel bewijs is voor de voordelen van een plantaardig dieet, en toch blijft vlees een vast onderdeel van het menu. Misschien denken mensen dat één persoon toch geen verschil maakt, maar ik geloof daar niet in. Elke keuze, hoe klein ook, draagt bij aan het grotere geheel.”
Ze begrijpt ook dat sommige mensen moeite hebben om de overstap te maken. “Kijk, ik snap het echt wel. Je groeit op met bepaalde gewoontes en die zijn moeilijk te veranderen. Maar we leven in een andere tijd en dat vraagt om andere keuzes.
Het is niet meer de wereld van onze grootouders, waarin er nauwelijks werd nagedacht over de gevolgen van ons handelen.” Isabel benadrukt dat ze niemand wil dwingen, maar dat ze hoopt dat mensen openstaan voor een nieuwe manier van leven.
“Misschien hoeft niet iedereen per se volledig te stoppen met vlees, maar als iedereen wat zou minderen, zouden we al zoveel bereiken.”
Isabel hoopt dat haar boodschap mensen aan het denken zet, zonder dat het als een belerende preek overkomt. Ze wil laten zien dat vleesloos eten niet alleen haalbaar is, maar dat het ook bevrijdend kan zijn. “Ik voel me echt beter, zowel fysiek als mentaal. Het idee dat ik bijdraag aan een betere wereld geeft me kracht. Als ik daardoor een inspiratie kan zijn voor anderen, dan is mijn missie geslaagd.”
