Anne heeft nooit een standaard moeder gehad. Waar haar moeder ook is, er gebeurt altijd wel iets. “Mijn zusje en ik schaamden ons vroeger soms voor haar en wilden een ‘gewone’ moeder. Daar moeten we nu vaak nog om lachen,” vertelt Anne.
Minder om te lachen is het feit dat Anne’s vader een paar jaar geleden is overleden en haar moeder nu verliefd is op een vrouw. Dit laatste vindt Anne bijzonder moeilijk om te accepteren.
Hoewel Anne zich als kind wel eens schaamde voor haar moeder, ziet ze nu in hoe bijzonder haar moeder eigenlijk is.
“Ze is een levendige vrouw die zich door niets of niemand de wet laat voorschrijven. Ze doet waar ze zin in heeft, heeft een leuke vriendinnenkring en is nog super actief als vrijwilligster bij verschillende organisaties.” Toen haar moeder op haar zeventigste aankondigde dat ze psychologie wilde gaan studeren, was Anne niet eens verrast. “Dat is echt iets voor mijn moeder,” zegt ze.
Anne en haar zus zijn opgegroeid in een warm gezin. “Alles kon bij ons thuis en iedereen was welkom. Wilde je blijven eten? Geen probleem, mijn moeder flanste wel wat in elkaar en iedereen had genoeg. Ik kijk terug op een vrolijke, onbezorgde jeugd.
Mijn moeder was levendig en nergens bang voor. Als kind vond ik dat soms lastig en schaamde ik me rot, maar als volwassene zie je pas wat voor effect zo’n moeder heeft. Ik hou van haar en ben trots op haar.”
Het overlijden van Anne’s vader vier jaar geleden was een grote klap voor het gezin. “Mijn ouders hadden een enorm stevige band met elkaar. Ze trouwden jong, kregen jong kinderen en kozen altijd voor elkaar. Natuurlijk hadden ze ups en downs, maar vooral ups.
Mijn vader gaf mijn moeder de ruimte voor haar gekke ideeën en liet haar doen waar ze goed in was. Andersom moedigde mijn moeder mijn vader aan actief te blijven en te doen wat hij leuk vond. Als ze ergens binnenkwamen, was het meteen gezellig.”
Na het overlijden van haar vader proberen Anne en haar moeder de draad weer op te pakken. “Mijn vader wilde niet dat we zouden blijven treuren en somberen. Hij wilde dat we doorgingen, plezier maakten en hem niet zouden vergeten. Dat zullen we ook nooit doen.”
Na enige tijd heeft Anne’s moeder veel contact met een vriendin, Maria. Ze neemt Maria overal mee naartoe en Anne vindt dat wat vreemd. “We kenden Maria helemaal niet, maar dat maakte mijn moeder niet uit. Verjaardag? Maria was er ook. Kerst?
Maria schoof ook aan tafel. Aanvankelijk dachten mijn zus en ik dat het een ‘gewone’ vriendin was, maar al snel ontdekten we dat mijn moeder en Maria meer waren dan zomaar vriendinnen. Ze waren geliefden.”
De dag dat Anne werd gebeld door haar moeder vergeet ze nooit meer. “Ik had een thuiswerkdag en mijn moeder bleef maar bellen. Ze moest duidelijk iets vertellen.”
Anne belt haar moeder terug en hoort het hoge woord: ze gaat trouwen met Maria. “Trouwen? Met een vrouw? Ik snapte er niets van. Sinds wanneer was mijn moeder lesbisch? Ik zei dat ik eraan kwam en hing op. Een kwartier later zat ik bij haar op de bank.”
Stralend herhaalt haar moeder de boodschap: ze gaat trouwen met de vijftien jaar jongere Maria. De datum is zelfs al vastgelegd.
“Dat mijn zus en ik er ondersteboven van zijn en even aan het idee moeten wennen, maakt haar niet uit. Het is wat het is en Maria maakt haar gelukkig, daar gaat het om volgens mijn moeder.”
Anne heeft het vooral moeilijk met het idee dat het huwelijk van haar ouders niet echt of oprecht was. Haar moeder ontkent dit en vindt dat haar dochters niet zo bekrompen moeten doen. “Een mens kan toch van smaak veranderen?” zegt ze dan.
Voor Anne voelt het als een vreemde situatie en weet ze niet goed wat ze ermee aan moet. Hoewel ze geen probleem heeft met het feit dat iemand lesbisch is, heeft ze moeite met het idee dat haar moeder dit mogelijk altijd voor haar vader heeft verzwegen. Bovendien vindt Anne Maria niet zo’n leuke vrouw.
Haar moeder en Maria doen alles samen, waardoor Anne haar vaker ziet dan haar lief is. Terwijl haar zus inmiddels berust in de situatie, blijft Anne het moeilijk vinden en voelt ze zich verraden tegenover haar vader. Ze overweegt om tijdelijk afstand te nemen van haar moeder om na te denken en haar gevoelens te verwerken. Maar het contact verbreken gaat haar ook te ver.
Wat vind jij? Begrijp je dat Anne in de war is? Of moet ze haar moeder haar gang laten gaan? Wat zou jij doen? Praat mee in de comments onder dit artikel.
