In een buurt in Dordrecht is iets opvallends gaande. Waar je normaal gesproken gras, bloemen en misschien een gezellig bankje in de voortuin zou verwachten, zie je nu een zee van grijze tegels. De reden? De bewoners hebben er helemaal genoeg van om te betalen voor een parkeerplek op straat.
Hun oplossing? Ze maken van hun eigen voortuin gewoon een privéparkeerplaats.
Het begon met een enkeling, maar inmiddels lijkt de hele buurt mee te doen. “Kijk, ik snap dat de gemeente geld moet verdienen, maar dit slaat nergens meer op,” zegt buurtbewoner Marco, terwijl hij zijn auto netjes in zijn betegelde voortuin parkeert.
“Een parkeervergunning kost hier bijna €150 per jaar. Waarom zou ik dat betalen als ik mijn auto net zo goed in mijn eigen tuin kwijt kan?”
Geen vergunning, geen probleem
De buurt in kwestie, gelegen in de wijk Crabbehof, heeft een jarenlange geschiedenis met parkeerproblemen. Het aantal auto’s blijft groeien, maar het aantal beschikbare parkeerplekken op straat groeit niet mee.
De oplossing van de gemeente? Meer parkeerplekken tegen betaling. Voor veel bewoners voelt dat als een flinke klap in het gezicht.
“Ze willen dat je betaalt voor iets wat vroeger gratis was,” zegt buurvrouw Anja. “Ik ga niet dokken voor iets wat ik al jaren gewoon op straat deed.”
Anja besloot, net als veel andere buren, om haar voortuin op te offeren. “Het was even wat werk om die planten eruit te halen, maar nu heb ik tenminste altijd een plekje. En het is nog goedkoper ook!”
Een zee van tegels
Wie door de buurt rijdt, kan niet om het fenomeen heen. Voortuinen die ooit vol stonden met bloemen, struiken en andere groene pracht zijn nu volledig betegeld. Voorbijgangers reageren wisselend.
“Het is wel jammer dat het groen verdwijnt,” zegt een vrouw die langsfietst. “Maar ja, ik snap het ook wel. Als je moet kiezen tussen groen of een plek voor je auto, dan kies je voor het laatste.”
De gemeente Dordrecht heeft inmiddels laten weten niet blij te zijn met de trend. Een woordvoerder noemt de massale verstening van de voortuinen “slecht voor de leefomgeving”.
“Groen in de tuin helpt bij het tegengaan van wateroverlast en draagt bij aan een betere luchtkwaliteit. Dit is dus precies het tegenovergestelde van wat we willen bereiken,” aldus de gemeente.
“Laat ze maar boos zijn”
De bewoners lijken zich weinig aan te trekken van de kritiek. “Laat ze maar boos zijn,” zegt Marco schouderophalend.
“Het is toch mijn tuin? Ik bepaal wel wat ik ermee doe. Ze kunnen beter zorgen voor meer parkeerplaatsen op straat in plaats van ons op kosten te jagen.”
Ook buurman Jan is het er helemaal mee eens. “We zijn al genoeg kwijt aan gemeentebelastingen. Waarom zou ik extra betalen voor een vergunning als ik mijn eigen oplossing kan regelen? En trouwens, het ziet er netjes uit. Ik heb mijn tegels professioneel laten leggen.”
Een groeiend probleem
Het parkeerdilemma in Dordrecht is natuurlijk niet uniek. Veel steden en wijken in Nederland kampen met een gebrek aan parkeerplaatsen.
De oplossing van de gemeente? Vaak worden er vergunningen ingevoerd, maar dat wordt lang niet altijd gewaardeerd. In dit geval heeft de maatregel eerder het tegenovergestelde effect gehad. De buurt zet massaal de hakken in het zand en kiest voor eigen oplossingen, of de gemeente het nu leuk vindt of niet.
Een ander probleem dat door de trend wordt aangewakkerd, is het gebrek aan groen in de wijk. Steeds meer onderzoekers en stedenbouwkundigen waarschuwen voor de gevolgen van verstening.
Minder groen betekent minder plekken waar water kan wegzakken tijdens een hoosbui, en dat kan zorgen voor overstromingen. Bovendien zorgt al die bestrating voor extra hitte tijdens warme zomerdagen.
“Het is alsof je een pleister plakt op een wond die eigenlijk gehecht moet worden,” zegt een stedenbouwkundige die bekend is met de situatie in Dordrecht.
“Het parkeerdilemma vraagt om een structurele aanpak. Dit soort acties lossen het probleem niet op, maar verplaatsen het alleen.”
“Dit is mijn stukje grond”
Ondanks de kritiek blijven de bewoners van de Dordtse wijk achter hun keuze staan. “Kijk, ik snap dat de gemeente dingen wil verbeteren,” zegt Anja.
“Maar ze vergeten dat mensen het gevoel moeten hebben dat ze serieus genomen worden. Dit is mijn stukje grond, en daar doe ik mee wat ik wil.”
Het lijkt erop dat de gemeente een flinke uitdaging heeft als ze deze trend willen stoppen. Het probleem gaat namelijk niet alleen over parkeerplekken, maar raakt ook aan een veel bredere frustratie over kosten, vrijheid en het gevoel dat bewoners steeds meer moeten inleveren.
Voor nu blijft de wijk volstromen met tegels en parkeerplaatsen – en daar lijkt voorlopig geen verandering in te komen.