Dilou, 23 jaar oud en vol ambitie, heeft een helder beeld van wat ze wil in haar werk. Ze staat stevig in haar schoenen en weet wat haar grenzen zijn, iets waar ze trots op is. “Ik ga echt niet overwerken als mijn baas dat aan mij vraagt,” zegt ze zonder twijfel.
Voor haar betekent werk veel, maar er is een duidelijke lijn tussen werk en haar persoonlijke leven. Ze wil niet dat die lijn vaag wordt door de druk om extra uren te maken, iets waar veel van haar leeftijdsgenoten ook mee te maken hebben.
In het bedrijf waar Dilou werkt, is overwerken niet ongewoon. Er zijn regelmatig collega’s die langer blijven om deadlines te halen, maar voor Dilou voelt dat als een grens die ze niet wil overschrijden. “Ik snap dat er soms meer werk ligt dan je in je uren kunt afronden, maar dat is niet mijn probleem,” legt ze uit.
Voor haar draait het niet om luiheid, zoals sommigen misschien zouden denken, maar om respect voor haar eigen tijd. “Als ik elke dag overwerk, hou ik helemaal geen energie over voor de dingen die ik naast mijn werk wil doen. En dat is gewoon niet gezond.”
Haar baas heeft haar al een paar keer gevraagd of ze wat langer wil blijven. Het is geen eis, maar eerder een verzoek, vaak met de ondertoon dat het ‘heel fijn zou zijn als het kon’.
Dilou heeft dan ook geen kwaad woord over voor haar baas, maar blijft stellig in haar keuze om op tijd de deur uit te lopen. “Mijn baas heeft het best druk en ik snap dat hij blij zou zijn als ik zou blijven om te helpen, maar ik heb het voor mezelf duidelijk: ik werk mijn uren en dat is het.
Als ik elke keer toegeef, dan weet ik dat er straks meer en meer van mij gevraagd gaat worden,” zegt ze. Het is niet uit onwil, maar uit zelfbescherming en de drang om een gezonde balans te houden.
Dilou merkt dat sommige collega’s anders naar haar kijken door haar houding tegenover overwerken. “Soms voel ik wel dat collega’s een beetje vreemd opkijken als ik gewoon naar huis ga. Vooral als er een project af moet en de meeste mensen langer blijven, maar dat ligt bij hen,” zegt ze schouderophalend. Voor haar gaat het om de keuze om haar tijd te bewaken.
“We hebben allemaal een contract en daar staat in hoeveel uur je werkt. Dat contract is er niet voor niets. En ik ben echt niet de enige die er zo over denkt, maar misschien durven anderen het minder duidelijk te maken. Maar ik heb die grenzen voor mezelf gesteld, en ik weet dat ik daar goed aan doe.”
Haar houding heeft ook invloed op haar energie en motivatie. Door zich aan haar werkuren te houden, voelt ze zich fris en opgeladen. “Ik merk dat ik gewoon veel scherper ben als ik niet te veel uren draai. Als ik elke dag tot ’s avonds laat doorwerk, ben ik de volgende ochtend gewoon niet meer zo productief. Wat heb ik daar dan aan?” vraagt ze retorisch.
Ze is ervan overtuigd dat haar manier van werken haar helpt om effectiever te zijn in de uren die ze wél op kantoor is. “Voor mij is het juist een manier om mijn werk beter te doen. Als ik altijd moe ben, ga ik fouten maken, dat kan toch niet de bedoeling zijn?”
Hoewel ze soms commentaar krijgt van collega’s of verwonderde blikken van anderen, blijft Dilou bij haar standpunt. “Ik wil gewoon geen concessies doen als het gaat om mijn tijd. Als ik op een gegeven moment minder plezier krijg in mijn werk omdat ik constant te lang blijf, dan ben ik daar toch uiteindelijk ook niks mee opgeschoten?”
Voor haar is het belangrijk om het werk leuk en uitdagend te houden zonder dat het haar leven overneemt. En ze gelooft dat werkgevers dit steeds beter gaan begrijpen. “Ik merk dat de jongere generatie minder snel geneigd is om zomaar extra uren te draaien. Onze generatie heeft gewoon meer oog voor het belang van vrije tijd en rust, en dat is nodig ook.”
Ze vertelt ook dat het thuisfront haar houding steunt. Haar familie en vrienden weten dat Dilou haar werk serieus neemt, maar ze waarderen ook haar standvastigheid. “Mijn ouders zijn nog van de generatie die harder werken automatisch zag als beter, maar ik merk dat ze mijn keuze respecteren,” zegt ze.
“Ze zien ook dat ik echt mijn best doe en mijn werk goed doe. Maar ze vinden het fijn dat ik de tijd neem voor hen en voor mezelf.”
Met een zelfverzekerde blik geeft Dilou aan dat ze haar houding niet snel zal veranderen. Ze is er trots op dat ze haar eigen koers vaart in een wereld die nog vaak draait om overuren en de mentaliteit van ‘harder werken voor succes’.
Voor haar is werk iets waardevols, maar niet het enige dat telt. “Ik ben gewoon vastbesloten om te blijven doen wat ik nu doe: mijn werk serieus nemen, maar mijn grenzen bewaken. Uiteindelijk doe ik dat voor mezelf, en ik geloof dat dat ook een betere werknemer van me maakt.”
Dilou’s verhaal is daarmee herkenbaar voor veel anderen die zich steeds meer bewust worden van de waarde van hun tijd en het belang van een gezonde balans tussen werk en privé. En hoewel ze weet dat niet iedereen haar keuze begrijpt, blijft ze trouw aan zichzelf en haar grenzen, want zoals ze zelf zegt: “Als ik niet voor mezelf kies, wie doet het dan wel?”