Het was altijd het hoogtepunt van mijn week: de dagen dat mijn kleinkinderen langs kwamen. Ze renden door het huis, hun vrolijke stemmen vulden de kamers, en we speelden spelletjes of bakten samen koekjes. Maar nu is dat voorbij. Mijn dochter heeft besloten dat mijn kleinkinderen niet meer bij mij mogen komen, en de reden doet pijn: ik rook binnen in huis.
Ik ben Els, 65 jaar, en ik rook al meer dan 40 jaar. Voor mij was het altijd iets gewoons. Ik rookte mijn eerste sigaret toen ik nog jong was en sindsdien is het een onderdeel van mijn leven geworden. Het was een gewoonte, een manier om te ontspannen, en het gaf me altijd een gevoel van rust.
Zelfs toen mijn kinderen opgroeiden, rookte ik. Het was toen niet zo’n groot probleem. Maar de tijden zijn veranderd, en mensen denken nu anders over roken.
Mijn dochter is altijd erg bezorgd geweest over de gezondheid van haar kinderen, wat ik begrijp. Maar ik had nooit gedacht dat ze een grens zou trekken als het om mij ging. Toen ze me vertelde dat mijn kleinkinderen niet meer mochten komen zolang ik binnen bleef roken, was ik geschokt.
Het voelde als een klap in mijn gezicht. Ze legde uit dat het niet persoonlijk was, maar dat ze zich zorgen maakte over de gezondheid van de kinderen, vooral omdat ze hoorde over de gevaren van passief roken.
Ik weet dat ze gelijk heeft over de gezondheidsrisico’s. Ik heb genoeg documentaires gezien en verhalen gelezen om te begrijpen dat roken slecht is, niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen om me heen. Maar het is moeilijk om een gewoonte van tientallen jaren ineens op te geven. Roken is iets wat ik altijd in huis heb gedaan, en om het nu ineens helemaal buiten te moeten doen, voelt vreemd en onnatuurlijk.
Natuurlijk wil ik het beste voor mijn kleinkinderen. Ik hou van hen met heel mijn hart en zou nooit iets doen om hen opzettelijk in gevaar te brengen. Maar het idee dat ik nu niet meer van hun aanwezigheid kan genieten omdat ik rook, maakt me verdrietig. Het voelt alsof ik iets belangrijks verlies, iets wat me altijd zoveel vreugde bracht.
Ik heb geprobeerd te onderhandelen met mijn dochter. Ik stelde voor om alleen te roken als de kinderen er niet zijn, of om de ramen open te zetten en goed te ventileren. Maar ze bleef vastbesloten. Voor haar was het zwart-wit: zolang ik binnen rook, komen de kinderen niet. Het was een harde realiteit om onder ogen te zien.
Nu zit ik vaak alleen in mijn huis, zonder het gelach en de vrolijke stemmen van mijn kleinkinderen. Het huis voelt stiller en leger. Ik denk vaak na over de mogelijkheid om te stoppen met roken, niet alleen voor mezelf, maar ook om mijn kleinkinderen weer te kunnen zien.
Maar de gedachte om na zoveel jaren volledig te stoppen, voelt ontmoedigend. Roken is een deel van mijn dagelijkse routine geworden, en het idee om het los te laten, maakt me nerveus.
Ik weet dat ik een keuze moet maken. Als ik mijn kleinkinderen weer wil zien, moet ik ofwel buiten gaan roken of helemaal stoppen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De verslaving is sterk, en hoewel ik weet dat het slecht voor me is, is het een moeilijk gevecht.
Elke keer als ik naar buiten kijk en de lege tuin zie waar mijn kleinkinderen ooit speelden, voel ik een steek van verdriet. Dit had ik nooit zien aankomen.
Ik vraag me vaak af of andere grootouders in dezelfde situatie zitten. Misschien zijn er meer mensen zoals ik, die zich gevangen voelen tussen hun gewoontes en hun liefde voor hun familie. Het is een pijnlijk dilemma, en er is geen makkelijke oplossing. Maar ik weet wel dat ik uiteindelijk iets moet veranderen, want mijn kleinkinderen betekenen alles voor me.
Misschien is dit een wake-up call. Misschien is het tijd om echt te proberen te stoppen, of in ieder geval een compromis te vinden. Voorlopig blijf ik worstelen met de beslissing, maar één ding is zeker: ik wil mijn kleinkinderen weer in mijn huis horen lachen. En als dat betekent dat ik mijn sigaretten opzij moet zetten, dan moet ik dat serieus overwegen. Het is een moeilijke weg, maar de liefde voor mijn familie is sterker dan welke gewoonte dan ook.
