Els was opgetogen toen ze die ochtend naar de manege ging, zoals ze dat al jaren deed. Paardrijden was haar ontsnapping, haar rustpunt in de week.
Ze keek uit naar het moment waarop ze op haar favoriete paard kon stappen, maar toen ze bij de manege aankwam, voelde de sfeer anders. Een van de medewerkers vroeg haar om even apart te komen.
Wat volgde, had Els nooit verwacht. Met een serieuze toon legde de manager uit dat ze niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” kreeg ze te horen. De woorden dreunden door in haar hoofd. Ze wist niet hoe ze moest reageren.
Verward vroeg ze wat er precies aan de hand was. De manager ging verder met uitleggen dat het om de gezondheid van de paarden ging. “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei hij op rustige toon, maar die woorden voelden als een klap in het gezicht.
Els was altijd voorzichtig met de paarden geweest, zorgde ervoor dat ze nooit te veel druk op hen legde en behandelde hen met respect. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze meteen. Ze stond versteld en voelde de tranen branden, maar ze wilde zich niet laten kennen.
Els probeerde nog een gesprek aan te gaan, vroeg of er geen andere manier was om te blijven rijden. Misschien een groter paard? Of een ander zadel om de druk beter te verdelen? Maar de manager schudde zijn hoofd. “Het spijt ons, maar we kunnen geen uitzonderingen maken,” kreeg ze te horen. Op dat moment brak iets in Els. Het voelde alsof haar hele wereld instortte.
“Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde ze later vol verdriet. Dit was niet zomaar een hobby, het was haar passie, haar manier om te ontspannen, en nu werd het haar zonder pardon afgepakt.
Na dat gesprek voelde ze zich verloren. Els bleef nog even staan bij de stal van haar geliefde paard, maar het was niet hetzelfde. Het idee dat ze niet meer zou kunnen rijden, maakte haar intens verdrietig. “Ze hebben me geen kans gegeven,” zei Els later.
“Ik begrijp dat de gezondheid van de paarden belangrijk is, maar waarom was er geen overleg, geen gesprek over mogelijke oplossingen?” De manier waarop het werd gebracht, voelde voor haar kil en onpersoonlijk.
Toen ze die dag de manege verliet, was het alsof een deel van haar werd achtergelaten. “Het ging allemaal zo snel, alsof ze al een beslissing hadden genomen zonder er echt met mij over te praten,” zei ze gefrustreerd.
Het verlies van het paardrijden voelde als een onherstelbare breuk, niet alleen met haar geliefde hobby, maar ook met de gemeenschap die ze daar had opgebouwd. Haar vrienden bij de manege, de mensen met wie ze jarenlang samen had gereden, leken ineens verder van haar af te staan. “Het is alsof ik ineens niet meer bij de groep hoor,” verzuchtte ze.
Els wist dat haar gewicht een rol speelde in haar leven, maar dat het haar nu zelfs zou beperken in wat ze het liefst deed, was een harde realiteit om te accepteren.
Ze had nooit verwacht dat het zover zou komen, dat ze vanwege haar lichaam zou worden buitengesloten van iets dat haar zoveel vreugde en rust gaf. “Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” zei ze gefrustreerd.
De woorden van de manege blijven door haar hoofd spoken, en ze weet dat ze nog een lange weg te gaan heeft om dit te verwerken. Ze wil niet zomaar opgeven, wil vechten voor wat haar dierbaar is, maar de pijn en het gevoel van afwijzing maken het moeilijk.
Paardrijden was niet alleen een fysieke activiteit voor haar; het was haar manier om zichzelf te zijn, vrij te voelen en even alle zorgen van zich af te laten glijden. Dat is haar nu afgenomen.
“Het is niet alleen het rijden zelf, het is alles wat erbij hoort. Het contact met de paarden, de ritjes in de natuur. Alles,” vertelt Els met een brok in haar keel.
Ze weet dat het niet eenvoudig zal zijn om een oplossing te vinden. Afvallen is altijd een uitdaging geweest, en nu voelt het alsof de druk om te veranderen nog groter is geworden. Maar een deel van haar weigert het zomaar op te geven.
Els hoopt dat er in de toekomst misschien toch nog een manier is om terug te keren naar haar grote passie. “Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe. Dat is alles wat ik vraag,” zegt ze vastberaden.
Voor nu blijft het gemis groot, en de wond die de manege heeft achtergelaten, zal nog lang niet helen.
