Estelle (32) beleeft een van de moeilijkste periodes van haar leven. Terwijl ze hoogzwanger is van haar eerste kind, ontdekte ze dat haar man vreemdging.
Het nieuws sloeg in als een bom en liet haar vol twijfels en onzekerheid achter. “Het is alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik had dit nooit verwacht, vooral niet nu ik ons kind draag,” zegt ze. Haar stem klinkt emotioneel, vermoeid van de nachten vol tranen en gedachtespinsels.
De zwangerschap was een droom die uitkwam voor Estelle en haar man. Ze hadden jaren gesproken over het stichten van een gezin, en dit moment had juist een periode van vreugde moeten zijn. “We waren zo gelukkig toen we hoorden dat ik zwanger was.
We droomden over de toekomst, kozen samen namen en maakten plannen voor de babykamer.” Maar dat beeld van geluk en verbondenheid is nu vervaagd. De pijn van zijn verraad heeft haar wereld volledig op zijn kop gezet.
“Ik weet niet eens waarom ik zijn telefoon checkte die avond, maar iets voelde niet goed,” vertelt ze zacht. Wat ze aantrof, was verpletterend: berichten en foto’s die geen ruimte lieten voor twijfel. “Daar stond het zwart op wit.
Het was geen eenmalige fout, maar iets dat al een tijdje gaande was.” Het was een confrontatie met een realiteit waar ze nooit rekening mee had gehouden. Ze voelde zich verraden op een moment dat ze zich juist geliefd en beschermd had moeten voelen.
Wat haar misschien nog wel het meest kwelt, is dat ze niet alleen voor zichzelf moet beslissen wat ze gaat doen, maar ook voor haar ongeboren kind. “Er zijn momenten dat ik denk: kan ik hem dit vergeven? Voor de baby?
Maar dan komt die woede weer opzetten en weet ik niet hoe ik hem ooit weer kan vertrouwen.” De tegenstrijdige gevoelens trekken aan haar van alle kanten. “Hoe ga ik straks ons kind opvoeden met iemand die me op zo’n diep niveau gekwetst heeft?”
Estelle vertelt dat haar man spijt betuigd heeft en zegt dat hij niet weet waarom het is gebeurd. “Hij heeft huilend voor me gestaan en gesmeekt om vergeving. Hij zegt dat het niets betekende en dat hij met niemand anders verder wil.
Maar elke keer als ik hem aankijk, zie ik alleen maar leugens.” Ze twijfelt of zijn berouw oprecht is of gewoon voortkomt uit angst om zijn gezin te verliezen. “Het is makkelijk om sorry te zeggen als je betrapt bent. Maar had hij ooit eerlijk geweest als ik niets had ontdekt?”
De stress die Estelle nu ervaart, doet haar twijfelen of ze wel in de juiste omgeving verkeert om hun baby ter wereld te brengen. “Mijn lichaam is nu bezig met het maken van een nieuw leven, maar mijn hoofd draait overuren. Dit zou een tijd van rust en blijdschap moeten zijn, maar in plaats daarvan ben ik constant aan het piekeren over wat ik moet doen.”
Ze voelt zich verscheurd tussen verschillende opties. Moet ze bij hem blijven en proberen het vertrouwen opnieuw op te bouwen?
Of moet ze voor zichzelf en de baby kiezen en hem verlaten, ondanks de pijnlijke consequenties die dat met zich meebrengt? “Ik heb nachtenlang liggen nadenken, maar ik kom er gewoon niet uit. Elke keuze voelt als verliezen.”
Estelle weet dat haar vrienden en familie haar willen steunen, maar zelfs dat voelt ingewikkeld. “Iedereen heeft een mening. Sommigen zeggen dat ik hem moet verlaten, anderen zeggen dat ik het een kans moet geven, voor de baby.
Maar niemand voelt wat ik voel, niemand leeft in mijn schoenen.” Het maakt de eenzaamheid die ze ervaart des te groter. “Het is alsof ik nu al alleen voor onze baby aan het zorgen ben, terwijl hij me hier doorheen zou moeten helpen.”
De tijd dringt, want over een paar weken wordt hun kind geboren. “Elke dag dat ik wacht met een beslissing, voelt als tijd die ik verlies om een stabiele toekomst voor mijn baby te creëren. Maar hoe maak je zo’n keuze, als je hart aan diggelen ligt?”
Voor Estelle is er op dit moment maar één zekerheid: ze zal alles doen voor haar baby, ongeacht welke weg ze kiest. “Het enige wat ik wil, is dat mijn kind gelukkig en veilig opgroeit.
Maar wat dat precies betekent voor mij en voor ons als gezin, weet ik nog steeds niet.” Haar blik verraadt vermoeidheid, maar ook vastberadenheid. “Hoe het ook afloopt, ik zal er staan voor mijn kind. Dat is het enige dat nu echt telt.”
