Het is een middag die Gaby nooit zal vergeten. Haar zoon, vol energie en op weg naar de speeltuin, werd uit het niets gebeten door een hond. “Hij rende gewoon langs, en ineens was het raak. Ik hoorde hem gillen en toen zag ik het bloed,” vertelt ze.
De paniek in haar stem is voelbaar, zelfs weken na het incident. Ze had nooit gedacht dat zoiets haar zou overkomen. “Honden horen onze trouwe vrienden te zijn, maar dit… dit had zo veel erger kunnen aflopen.”
De eigenaar van de hond leek geschrokken, maar volgens Gaby bleef het daar ook bij. “Hij zei alleen: ‘Hij doet normaal nooit wat, hoor!’ Alsof dat alles goedmaakt.
Mijn kind moest naar het ziekenhuis en heeft nu littekens, zowel fysiek als mentaal. Hoe haal je het in je hoofd om zo’n beest zonder muilkorf los te laten lopen?”
Haar zoon, normaal gesproken een vrolijke jongen die niet bang is aangelegd, durft nu niet meer langs honden te lopen. “Hij duikt achter me als hij er eentje ziet. Het breekt mijn hart,” zegt Gaby. Ze merkt dat hij angstiger is geworden en veel vragen stelt.
“Mama, waarom deed die hond mij pijn? Waarom letten mensen niet op hun honden?” Wat kun je als ouder daarop antwoorden?
Voor Gaby staat één ding vast: honden zouden nooit zonder lijn en muilkorf de straat op mogen. “Je weet gewoon niet wat er door zo’n dier heen gaat. Hoe vaak hoor je niet dat iemand zegt dat hun hond lief is, en vervolgens gebeurt er toch iets?
Ze moeten allemaal aangelijnd worden, en grote honden zouden standaard een muilkorf moeten dragen. Dan voelen ouders zich tenminste veilig op straat.”
Haar standpunt levert gemengde reacties op. Terwijl sommige mensen haar volledig steunen, vinden anderen dat ze overdrijft. Een buurvrouw zei zelfs tegen haar: “Gaby, je kunt toch niet alle honden zomaar muilkorven laten dragen? Dat is zielig.” Maar Gaby blijft bij haar punt.
“We praten hier niet over een kleine beet die niks voorstelt. Mijn zoon is voor het leven getekend. Moet er eerst iets ernstigers gebeuren voordat mensen wakker worden?”
De gebeurtenis heeft ook een discussie op gang gebracht in haar omgeving. Ouders delen soortgelijke verhalen over incidenten met honden. “Ik hoorde van een moeder dat haar dochtertje bijna in haar gezicht werd gebeten door een hond die uit het niets opsprong. Waarom nemen mensen dit niet serieuzer?” vraagt Gaby zich af.
Ze gelooft dat strengere regels voor hondenbezitters noodzakelijk zijn. “Het is niet dat ik alle honden wil verbannen, ik wil gewoon dat eigenaren hun verantwoordelijkheid nemen. Je hebt een dier met tanden, en dat is geen speelgoed.”
De angst die ze nu voelt, beperkt haar leven. “We gaan niet meer naar het park, want ik vertrouw het gewoon niet meer. Elke hond die ik zie, doet mijn hart sneller kloppen. Wat als het weer gebeurt? Hoe leg ik aan mijn zoon uit dat we niets kunnen doen als een hond ons opnieuw aanvalt?”
Gaby is ervan overtuigd dat dit niet alleen haar probleem is, maar een bredere kwestie die iedereen aangaat.
Honden zijn prachtig, dat geeft ze meteen toe. Maar de risico’s zijn volgens haar te groot om zomaar te negeren.
“Ik snap dat mensen van hun hond houden, maar wat is belangrijker: jouw vrijheid om je hond los te laten lopen, of de veiligheid van een kind dat zonder angst naar buiten wil?”
Voorlopig heeft Gaby één doel: ervoor zorgen dat haar zoon zijn vertrouwen terugkrijgt. “Ik wil niet dat hij de rest van zijn leven bang blijft. Maar hoe zorg je daarvoor, als je zelf ook de angst voelt? Het heeft ons leven veranderd, en niet op een goede manier.”
De vraag die blijft hangen, is wat er moet gebeuren om soortgelijke situaties in de toekomst te voorkomen. Voor Gaby is het antwoord duidelijk: strenger toezicht, meer regels en eigenaren die zich verantwoordelijk gedragen. “Het is geen kwestie van óf, maar van wanneer het weer gebeurt. En dat mag gewoon niet.”
