In de moderne wereld zijn tatoeages een veelgebruikte manier om creativiteit en persoonlijke expressie te uiten. Door unieke kunstwerken op hun huid te laten zetten, kunnen mensen hun waardering voor kunst laten zien en gesprekken starten over de inspiratie achter hun tatoeages.
Ondanks de groeiende acceptatie van tatoeages in de samenleving, blijven sommige mensen moeite hebben om werk te vinden vanwege hun uitgebreide lichaamskunst. Dit geldt met name voor Melissa Sloan, een moeder met meer dan 800 tatoeages, die wanhopig op zoek is naar een baan omdat geen enkel bedrijf haar wil aannemen.
Melissa Sloan, moeder van twee kinderen, liet haar eerste tatoeage zetten toen ze 20 jaar oud was. Sindsdien is ze nooit meer gestopt. Haar lichaam is bedekt met verschillende ontwerpen, waaronder spinnenwebben, kruizen, en cursieve teksten. De meeste van haar tatoeages zijn thuis gezet door haar partner en worden omschreven als “gevangenisstijl”. Sloan gaf toe dat ze verslaafd raakte aan tatoeages en dat ze elke week meer dan drie nieuwe tatoeages liet zetten.
Helaas heeft haar passie voor tatoeages een negatief effect gehad op haar carrière. Melissa Sloan vindt het moeilijk om werk te vinden omdat bedrijven haar vanwege haar uiterlijk niet willen aannemen.
Ze probeerde zelfs te solliciteren als schoonmaakster van toiletten in haar woonplaats, maar werd afgewezen vanwege haar tatoeages. In een interview met de Daily Star in 2022 vertelde Sloan over haar werkervaring als toilettenreiniger, een baan die ze slechts kort kon behouden. Ze benadrukte dat ze bereid is om elke baan aan te nemen die haar wordt aangeboden, maar bedrijven weigeren haar simpelweg in dienst te nemen.
Sloan heeft niet alleen professionele uitdagingen, maar ook persoonlijke problemen ervaren door haar uitgebreide tatoeages. Ze vertelde in een ander interview dat ze verbannen werd van de school van haar kinderen tijdens een kerstvoorstelling. De leraren dwongen haar om de voorstelling van haar kinderen vanaf de speelplaats door een raam te bekijken vanwege haar uiterlijk. Sloan beschreef haar gevoelens van jaloezie en verdriet omdat ze niet samen met de andere ouders naar het kerstfeest kon gaan.
Melissa Sloan is zich bewust van de vooroordelen die mensen over haar hebben vanwege haar tatoeages. Ze verwachtte dergelijke behandeling, maar ondanks het gebrek aan fatsoenlijk werk en sociale acceptatie, blijft ze vastberaden. Sloan zei dat ze geen compromissen zal sluiten over haar tatoeages en dat ze zal blijven volhouden, ongeacht wat anderen van haar denken. Ze benadrukte dat mensen haar niet hoeven te accepteren, maar dat ze zich niet zal laten ontmoedigen door hun negatieve reacties.
Naast de afwijzing door werkgevers, heeft Sloan ook problemen ondervonden met professionele tatoeëerders. Sommige tatoeëerders weigerden haar te helpen omdat ze vonden dat haar gezicht “niet meer te helpen” was en dat ze te ver was gegaan met haar tatoeages. Dit leidde ertoe dat ze zich tot haar partner wendde voor nieuwe tatoeages, wat de “gevangenisstijl” verklaart.
Het verhaal van Melissa Sloan werpt een licht op de uitdagingen waarmee mensen met uitgebreide tatoeages te maken kunnen krijgen in de samenleving.
Ondanks de groeiende acceptatie van tatoeages, blijven er vooroordelen bestaan die hun professionele en persoonlijke leven kunnen beïnvloeden. Sloan’s volharding en weigering om compromissen te sluiten over haar lichaamskunst zijn inspirerend, maar haar verhaal benadrukt ook de noodzaak voor een bredere maatschappelijke acceptatie van tatoeages.
