Hans (52) had zich verheugd op een productieve zondag. Het gras moest gemaaid, de heg gesnoeid en het terras onkruidvrij gemaakt.
Maar nog voordat hij goed en wel begonnen was, stond zijn buurman, meneer De Vries, aan de schutting. Zijn gezicht stond strak. “Hans, kun je alsjeblieft stoppen? Zondag is een rustdag,” klonk het op een toon die geen ruimte liet voor discussie.
Hans liet de grasmaaier stilvallen en keek verbaasd op. “Serieus? Ik werk de hele week en zondag is voor mij de enige dag om dit soort klusjes te doen. Wat maakt dat nou uit voor jou?”
De Vries schudde zijn hoofd. “Het maakt wél uit, Hans. De hele buurt houdt rekening met elkaar. Hier wordt op zondag niet gewerkt. Dat is een ongeschreven regel.”
Hans zuchtte en zette zijn handen in zijn zij. “Maar De Vries, ik snap dat jij het rustig wilt hebben, maar ik kan moeilijk met een zaklamp op maandagavond om tien uur nog de heg gaan snoeien. Dit is de enige dag die ik heb!”
De Vries bleef stellig. “Het gaat niet alleen om mij, Hans. We wonen hier in een buurt waar we rekening met elkaar houden. Vroeger begreep iedereen dat de zondag een rustdag is. Tegenwoordig lijkt niemand dat meer te respecteren.”
De spanning loopt op
Hans voelde de irritatie in zich opborrelen. “Maar het is toch niet zo dat ik hier een discotheek heb opgebouwd? Ik maai gewoon mijn gras. Dat duurt misschien een halfuurtje.”
De Vries kruiste zijn armen. “Het begint met een halfuurtje, en voor je het weet, is het hier de hele dag een lawaaierige bende. En ik ben niet de enige die zich eraan stoort, hoor. Mevrouw Jansen van de hoek had het er ook al over.”
Hans schudde zijn hoofd. “Kom op zeg, De Vries. Wat als ik nu zeg dat ik me stoor aan je klok die elke vijftien minuten luid slaat? Moet je die dan ook maar weghalen omdat ik last heb van het geluid?”
De Vries kneep zijn ogen tot spleetjes. “Dat is niet hetzelfde en dat weet je best, Hans. Die klok hoort bij de buurt, dat is traditie. Maar een blèrende grasmaaier op zondagochtend, dat is gewoon asociaal.”
Hans voelde dat hij niet ging winnen. “En als ik nou beloof het alleen ’s middags te doen? Na de kerkdienst? Dan is het toch minder storend?”
De Vries haalde diep adem. “Als je het echt niet kunt laten, dan misschien na drie uur ’s middags. Maar liever gewoon niet, Hans. Echt, de buurt zou het waarderen.”
Hans mompelde iets onverstaanbaars en sjokte terug naar zijn schuurtje. De grasmaaier bleef onaangeraakt staan.
De buren nemen partij
Het conflict bleef niet onopgemerkt. Andere buren begonnen zich ermee te bemoeien. “Ik snap Hans wel,” zei Karin, een buurvrouw van verderop. “Wij werken ook fulltime en hebben alleen het weekend om het huis en de tuin op orde te brengen. Moeten we dan maar wachten tot het onkruid een meter hoog staat?”
Maar buurman Pieter, een gepensioneerde man die elke zondag naar de kerk ging, was het roerend met De Vries eens. “Rust is belangrijk, Karin. We moeten niet willen dat de hele buurt op zondag in een bouwplaats verandert. Het is maar één dag in de week.”
Hans voelde zich steeds ongemakkelijker. “Elke keer dat ik de grasmaaier pak, kijk ik eerst om me heen of hij thuis is. Dat is toch te gek voor woorden?”
Mevrouw Jansen voegde zich bij het gesprek. “Ik denk dat het allemaal een beetje overdreven wordt. Hans, misschien kun je een stillere maaier kopen? Of je gras op zaterdag maaien en op zondag alleen wat lichte klusjes doen?”
Hans zuchtte. “Ik wil best rekening houden met iedereen, maar het voelt alsof ik gedwongen word om me aan te passen aan regels die voor mij nergens op slaan. Wat als ik nou geen andere optie heb?”
Is er een oplossing?
Burenruzies over geluidsoverlast zijn van alle tijden. Maar hoe los je zoiets op? Mediation kan helpen, maar beide partijen moeten bereid zijn water bij de wijn te doen. “Misschien kunnen we afspreken dat ik pas na de kerkdienst begin en alleen handgereedschap gebruik op zondag,” oppert Hans.
De Vries haalt zijn schouders op. “Dat is al beter, maar het liefst zou ik gewoon helemaal geen geluid horen.”
Sommige gemeentes hebben geluidsregels, waarbij het gebruik van elektrisch gereedschap op bepaalde tijden verboden is. In veel gevallen komt het echter neer op onderling overleg. Buurtbemiddeling kan uitkomst bieden, maar alleen als beide partijen openstaan voor een compromis.
Conclusie: begrip en overleg zijn cruciaal
De situatie van Hans is herkenbaar voor velen. De een wil genieten van stilte, de ander heeft simpelweg geen andere mogelijkheid dan in het weekend te klussen. De oplossing ligt meestal in overleg en respect voor elkaars standpunten.
Of Hans ooit nog op zondag in zijn tuin mag werken zonder scheve blikken van de buurman? Dat blijft voorlopig de grote vraag.
