Nederlandse huishoudens krijgen de komende jaren een fikse financiële dreun te verwerken. Volgens energiedeskundige Martien Visser, emeritus lector energietransitie aan de Hanzehogeschool Groningen en adviseur bij Gasunie, stijgen de energiekosten met meer dan 1000 euro per jaar. En dat is nog maar het begin — want die stijging zal naar verwachting zeker een decennium lang aanhouden.
De oorzaak? Niet de markt of een tekort aan energie, maar het Haagse klimaatbeleid. Een opeenstapeling van belastingverhogingen, verplichte verduurzaming en kostbare “groene” maatregelen zorgt ervoor dat vooral de gewone burger de rekening betaalt.
De prijs van klimaatambitie
De energierekening stijgt niet zomaar; het is het directe gevolg van politieke keuzes. Visser legt uit dat de belasting op gas vanaf 2026 fors omhooggaat. Huishoudens die nog een cv-ketel gebruiken, kunnen daardoor honderden euro’s extra kwijt zijn.
Daar komt bij dat netbeheerders hun tarieven verhogen. Omdat steeds meer mensen van het gas afgaan, betalen minder huishoudens mee aan het onderhoud van het gasnet. Die kosten blijven echter gelijk, waardoor de rekening zwaarder drukt op de mensen die nog wél aangesloten zijn.
“Er komen minder gasaansluitingen en er wordt minder gas geëxporteerd. Daardoor betalen buitenlandse afnemers minder mee aan ons netwerk,” zegt Visser. Met andere woorden: hoe meer Nederlanders verplicht overstappen op elektrische alternatieven, hoe duurder het wordt voor degenen die achterblijven.
Groen gas, rode cijfers
Alsof dat nog niet genoeg is, komt er in 2027 een nieuwe kostenpost bij: de verplichte bijmenging van groen gas. Energieleveranciers moeten dan elk jaar een groter aandeel duurzaam gas leveren. Een nobel doel op papier, maar volgens experts een financiële tijdbom.
“Groen gas is vele malen duurder dan aardgas,” legt Visser uit. “Omdat leveranciers hun extra kosten doorberekenen aan de consument, gaat de gasprijs per kubieke meter verder omhoog.”
Het gevolg: zelfs wie zuinig stookt, betaalt meer. Het is een stille belastingverhoging — vermomd als klimaatmaatregel.
De burger draait op voor de energietransitie
Wat ooit begon als een duurzame ambitie, is volgens Visser uitgegroeid tot een financiële nachtmerrie voor gewone Nederlanders. Politici spreken over “klimaatneutraal” en “groene groei”, maar voor veel gezinnen betekent het slechts één ding: een lege portemonnee.
Huishoudens die geen duizenden euro’s kunnen investeren in zonnepanelen, warmtepompen of isolatie, worden gestraft met hogere belastingen en energietarieven. De overheid stimuleert verduurzaming met subsidies, maar die komen vooral terecht bij wie het zich al kan veroorloven.
Het resultaat? Een groeiende kloof tussen wie kan meedoen aan de energietransitie — en wie niet. “De hardwerkende Nederlander wordt de melkkoe van het klimaatbeleid,” zegt Visser.
Klimaatdwang zonder draagvlak
De energiedeskundige waarschuwt dat het draagvlak onder de bevolking in rap tempo verdwijnt. “De sluipende verhogingen ondermijnen de bereidheid om mee te werken aan de transitie,” zegt hij. “Mensen willen best verduurzamen, maar niet als dat betekent dat ze hun spaargeld en zekerheid moeten opofferen.”
Het is een herkenbaar patroon: politiek Den Haag presenteert ambitieuze doelen, maar vergeet te kijken naar de gevolgen voor de portemonnee van de burger. Steeds meer Nederlanders zien de klimaatplannen niet langer als milieubeleid, maar als een geldmachine voor adviesbureaus en subsidieclubs.
Volgens Visser ligt daar het echte gevaar. “Als mensen het gevoel krijgen dat duurzaamheid alleen maar duur is, verliezen ze hun vertrouwen. Dan stort het hele beleid in.”
Nederland kiest opnieuw de verkeerde route
De waarschuwing van Visser is niet nieuw. Al jaren waarschuwen energie-experts dat Nederland te snel en te ondoordacht probeert te vergroenen. In plaats van te investeren in betrouwbare energiebronnen zoals kernenergie en modern gas, kiest de politiek voor windparken, biomassa en waterstofprojecten die miljarden kosten en vaak nauwelijks rendement opleveren.
Het gevolg is een reeks problemen die elkaar versterken:
elektriciteitsnetten die overbelast raken;
bedrijven die Nederland verlaten vanwege hoge energiekosten;
huishoudens die moeite hebben hun rekeningen te betalen;
en een overheid die steeds nieuwe subsidies moet uitdelen om de pijn tijdelijk te verzachten.
Nederland offert zijn koopkracht en concurrentiepositie op voor klimaatdoelen die wereldwijd weinig effect hebben.
De echte rekening van klimaatneutraliteit
De komende tien jaar zullen Nederlanders aan den lijve ondervinden wat de gevolgen zijn van het streven naar klimaatneutraliteit. Niet in de vorm van schonere lucht of lagere CO₂-uitstoot, maar via stijgende prijzen in álle sectoren.
De hogere energiebelasting raakt niet alleen huishoudens, maar ook bedrijven. Die berekenen hun extra kosten weer door aan de consument — in de supermarkt, aan de pomp en in de huurprijzen. Zo betaalt iedereen indirect mee, zelfs wie denkt buiten schot te blijven.
Volgens Visser is dit nog maar het begin. “De stijging van energiekosten is structureel. Zolang we vasthouden aan deze koers, zullen de lasten elk jaar toenemen.”
Politiek applaus, lege portemonnees
De ironie is schrijnend: terwijl politici zichzelf feliciteren met ambitieuze klimaatdoelen, zien miljoenen Nederlanders hun maandlasten stijgen. De gemiddelde energierekening is in korte tijd al honderden euro’s duurder geworden, en dat bedrag zal volgens de voorspellingen alleen maar verder oplopen.
In Den Haag lijkt men daar weinig van onder de indruk. Ministers spreken over “investeren in de toekomst” en “verantwoord beleid”, maar voor veel gezinnen betekent het dat er aan het eind van de maand nog minder overblijft.
Tijd voor realisme in plaats van ideologie
Visser benadrukt dat de oplossing niet ligt in nóg meer subsidies of regelgeving, maar in gezond verstand. Dat betekent:
kiezen voor betaalbare en betrouwbare energie, zoals kerncentrales;
gas als overgangsbrandstof serieus nemen in plaats van afstraffen;
en stoppen met het blind subsidiëren van dure, onrendabele projecten.
Volgens hem is het essentieel dat de politiek eerlijk wordt over de kosten van het klimaatbeleid. “Zolang men blijft doen alsof het allemaal wel meevalt, zullen burgers zich verraden voelen. Transparantie is cruciaal om draagvlak te behouden.”
Een waarschuwing die niet genegeerd mag worden
De boodschap van Martien Visser is duidelijk: Nederland dreigt zichzelf in de voet te schieten met een te ambitieus en te duur klimaatbeleid. De energietransitie is geen sprint, maar een marathon — en die win je niet door de hardste te willen zijn, maar door realistisch te blijven.
Als Den Haag niet bijstuurt, betalen burgers letterlijk de hoofdprijs. De stijgende energierekening van vandaag is slechts een voorproefje van wat komen gaat. De vraag is niet óf het duurder wordt, maar hoeveel pijn we nog kunnen verdragen voordat de politiek eindelijk de koers wijzigt.
De conclusie van Visser is ontnuchterend: “Klimaatbeleid zonder gezond verstand is geen vooruitgang, maar zelfdestructie. En het zijn de gewone Nederlanders die de rekening betalen.”
