De feestdagen zijn voor velen een tijd van vreugde, gezelligheid en vooral het uitwisselen van cadeautjes. Maar voor Isabel, een moeder van twee jonge dochters, hangt er dit jaar een donkere wolk boven de kerst. “Ik zie nu al op tegen de kerst,” vertelt ze, “omdat ik mijn dochters geen cadeautjes kan geven.” Terwijl anderen genieten van de feestelijke sfeer, ervaart Isabel vooral spanning en verdriet.
Isabel zit sinds enkele maanden in een financieel lastige situatie. “Het begon allemaal toen ik mijn baan verloor. Ik had een vaste aanstelling, maar door bezuinigingen moest ik vertrekken. En nu, ondanks al mijn inspanningen om weer aan werk te komen, lukt het gewoon niet.”
Ze vertelt dat ze haar spaargeld bijna volledig heeft moeten aanspreken om de huur en andere vaste lasten te betalen. “Ik probeer elke dag het beste te doen voor mijn kinderen, maar soms voelt het alsof ik tekortschiet.”
Het idee dat ze haar dochters, Mila en Nour, niet dezelfde kerst kan geven als voorgaande jaren, is iets dat haar diep raakt. “Ze zijn nog jong, zes en vier jaar oud, maar ze begrijpen al zoveel. Vorig jaar keken ze zo uit naar de cadeautjes onder de boom. Het maakte me blij om hun gezichtjes te zien oplichten toen ze hun pakjes openden. Dit jaar wordt het anders, en ik weet niet hoe ik ze dat moet uitleggen.”
De druk om cadeautjes te kopen komt niet alleen van haar eigen verwachtingen, maar ook van buitenaf. “Overal om me heen zie ik reclame voor het perfecte kerstcadeau. Mensen lijken alleen maar bezig te zijn met wát ze gaan kopen en voor hoeveel.
Het lijkt soms alsof kerst alleen nog maar draait om dure spullen. Maar ik kan simpelweg niet meedoen.” Ze vertelt dat ze zelfs moeite heeft om de basisbenodigdheden zoals eten en kleding voor haar kinderen te bekostigen, laat staan luxe artikelen of speelgoed voor onder de boom.
“Mijn dochters vragen nu al of de kerstman dit jaar weer komt,” zegt Isabel met een brok in haar keel. “Hoe vertel ik hen dat er misschien niets te halen valt dit jaar?” Ze is bang dat haar kinderen zich teleurgesteld zullen voelen, of erger nog, dat ze zichzelf de schuld zullen geven. “
Mila zei laatst: ‘Mam, misschien komt de kerstman niet omdat ik niet braaf genoeg ben geweest.’ Dat brak mijn hart. Ze hebben geen idee dat het niet om hun gedrag gaat, maar om iets waar ik weinig aan kan doen.”
Isabel wil niet dat haar dochters de magie van kerst verliezen, maar het is moeilijk om dat te waarborgen zonder de middelen om hun verlanglijstjes te vervullen. Ze probeert creatief te zijn en heeft al nagedacht over alternatieven. “Misschien kan ik zelf iets maken of een dagje uit plannen naar het park, maar zelfs dat kost geld. En ik voel me schuldig dat ik hen niet kan geven wat andere kinderen wel krijgen.”
De onzekerheid over hoe haar dochters zullen reageren, weegt zwaar. “Ik wil niet dat ze zich anders voelen dan hun vriendjes en vriendinnetjes. Op school zullen ze na de vakantie ongetwijfeld praten over wat ze allemaal gekregen hebben.
Wat moeten mijn meisjes dan zeggen? Dat ze niets hebben gekregen?” Isabel wil niet dat haar financiële situatie de feestvreugde van haar dochters bederft, maar ze beseft ook dat ze dit jaar geen magische kerst kan creëren zonder hulp.
Toch blijft ze hoopvol, ondanks alles. “Kerst draait eigenlijk om samen zijn, dat weet ik wel. En ik hoop dat mijn dochters dat ook zo zullen voelen. Maar in een wereld waarin zoveel nadruk ligt op cadeaus, is het moeilijk om die boodschap volledig over te brengen.”
Ze is vastberaden om, ondanks de uitdagingen, haar kinderen een liefdevolle kerst te geven. “Uiteindelijk willen ze misschien gewoon mijn aandacht en tijd, maar als moeder wil je toch altijd meer geven.”
Isabel sluit af met een wens voor de toekomst. “Misschien wordt dit een kerst zonder cadeautjes, maar ik hoop dat ik hen kan laten zien dat liefde en samenzijn het belangrijkste zijn. En wie weet, volgend jaar ziet alles er anders uit.” Voor nu blijft ze echter worstelen met de vraag hoe ze de feestdagen zo magisch mogelijk kan maken, zonder de gebruikelijke glans van pakjes onder de boom.
