Jeroen kijkt naar het schap in de winkel en schudt zijn hoofd. “Ben ik de enige die niet snapt waarom mensen zo graag de Dubai-reep willen eten?” vraagt hij zich hardop af. De reep, gevuld met pistache en overgoten met chocolade, lijkt een ware hype te zijn geworden.
Maar als hij het prijskaartje ziet – soms wel 15 tot 20 euro – begrijpt hij niet wat er zo bijzonder is. “Het is chocolade,” zegt hij met een frons, “hoe goed kan het nou echt zijn?”
Het lijkt wel alsof iedereen ineens praat over deze zogenaamde ‘luxereep’. Op sociale media duiken video’s op van mensen die de reep proberen, foto’s posten en erbij zetten hoe geweldig hij smaakt. “Ik zag iemand op TikTok zeggen dat dit de beste chocoladereep ooit is,” vertelt Jeroen.
“En dan denk ik: serieus? Is dat niet gewoon overdreven? Het blijft toch gewoon chocolade?”
Het bijzondere aan de Dubai-reep is volgens de fans de unieke combinatie van de zoete chocolade en de zachte, romige pistachevulling. Maar Jeroen is niet overtuigd. “Ik snap dat mensen van pistache houden,” zegt hij. “Maar dat rechtvaardigt toch geen prijs van 20 euro? Dat is bijna wat ik voor een goede maaltijd betaal.”
Hij vraagt zich af of het niet gewoon een slimme marketingtruc is. “Het heeft de naam ‘Dubai’, en dat klinkt meteen luxer en exotischer. Mensen willen dat graag proberen, zodat ze kunnen zeggen dat ze iets speciaals hebben gegeten.”
Jeroen heeft het gevoel dat de hype vooral gedreven wordt door sociale media. “Het lijkt alsof mensen het kopen omdat ze niet achter willen blijven. Je ziet influencers die er filmpjes over maken, en dan wil iedereen het ineens hebben.” Hij lacht.
“Hetzelfde gebeurde met die regenboogbagels een paar jaar geleden. Iedereen wilde ze proberen, maar achteraf zeiden ze: ‘Nou, het was gewoon brood met kleurstof.’ Misschien is deze reep hetzelfde verhaal.”
Hij haalt herinneringen op aan een gesprek met zijn collega’s op kantoor. “We hadden het er laatst over in de lunchpauze,” vertelt hij.
“Iemand zei dat ze online had geprobeerd de reep te bestellen, maar dat ze overal was uitverkocht. Ik vroeg haar waarom ze zo graag een chocoladereep van 20 euro wilde proberen, en ze zei: ‘Omdat iedereen het erover heeft.’ Dat zegt toch al genoeg? Het gaat niet eens meer om de smaak, het gaat om het idee dat je erbij hoort.”
Toch voelt Jeroen ergens ook nieuwsgierigheid. “Ik wil wel weten of het écht zo bijzonder is. Stel dat het inderdaad de beste chocolade ooit is, dan mis ik misschien iets.”
Hij twijfelt of hij het er zelf voor over zou hebben. “Maar 20 euro? Dat blijft lastig. Voor die prijs verwacht ik een reep die mijn leven verandert,” zegt hij met een grijns. “Of op z’n minst eentje die drie keer zo groot is.”
Hij denkt ook na over wat deze trend zegt over hoe mensen tegenwoordig met eten omgaan. “Het is niet meer alleen eten, het is een statement. Je laat zien dat je het kunt betalen, dat je meegaat met de trends.
Maar ik vraag me af of dat echt gelukkig maakt. Je kunt net zo goed een goede chocoladereep van de supermarkt kopen en die delen met je vrienden.”
Jeroen heeft ook medelijden met de mensen die zich onder druk gezet voelen om mee te doen. “Niet iedereen kan zomaar 20 euro uitgeven aan een snack,” zegt hij.
“En toch lijkt het alsof je niet cool bent als je deze reep niet hebt geprobeerd. Dat vind ik wel jammer. Het moet toch vooral om plezier en genieten gaan, niet om erbij horen?”
De hype rond de Dubai-reep lijkt voorlopig niet af te nemen. Voor Jeroen blijft het een mysterie. “Misschien moet ik het maar eens proberen,” zegt hij aarzelend. “Maar misschien ook niet. Voor dat geld koop ik liever iets waarvan ik zeker weet dat ik ervan geniet.”
Terwijl hij de winkel verlaat, kijkt hij nog een keer naar het lege schap. “Ach, ze zijn toch uitverkocht,” zegt hij schouderophalend. “Misschien is dat maar beter ook.”
