Sinds hun break-up spreek ik stiekem met Eline af. Mijn man en mijn zoon weten van niets. Het is misschien niet aardig naar mijn nieuwe schoondochter toe, maar Eline en ik zijn echte vriendinnen. We praten over alles en filosoferen over het leven. Dat waardevolle contact wil ik niet missen. Eline en ik delen veel interesses en gaan graag samen winkelen, lunchen of kunst kijken.
Onze uitjes zijn altijd gezellig. Ze begrijpt prima dat haar ex niets weet. Ze heeft vrede met hun breuk en mist hem niet meer. Ze waren tien jaar samen, maar het is echt over. Gelukkig hebben ze geen kinderen, anders zou het nog ingewikkelder zijn.
Het contact met mijn nieuwe schoondochter verloopt stroever. Ze is erg op haar eigen moeder gesteld en toont weinig interesse in haar schoonfamilie. Vaak praat ze alleen over zichzelf en haakt ze af bij familiedingen. Ze lijkt vooral bezig met haar online imago en uiterlijk.
Mijn zoon is smoorverliefd en ik laat hem zijn gang gaan. Maar soms vraag ik me af waarom hij niet bij Eline is gebleven. Zo’n lieve, leuke vrouw, met wie hij echt een toekomst had kunnen hebben. Maar ja, ik bepaal zijn liefdesleven niet.
Ik vind dat ik vrij mag omgaan met mijn ex-schoondochter. Niemand heeft er last van, toch? Als niemand het weet, schaadt het niet, vind ik. Ik geniet oprecht van onze maandelijkse afspraakjes. We praten bij, lachen, doen leuke dingen of gaan wandelen. Het voelt als een warme vriendschap. Die laat ik me door niemand afnemen, ook al ‘hoort het niet’. Jammer dan. Er zijn wel meer dingen die niet mogen in het leven, toch?
(Bron: Franska)