Lena is een ervaren oppas van 32 jaar, bekend in de buurt om haar zorgzame en betrokken aanpak. Ze heeft al tientallen kinderen opgepast en kan met trots zeggen dat ze altijd haar best heeft gedaan om ervoor te zorgen dat de kinderen in haar zorg veilig en gelukkig zijn.
Toch staat ze nu voor een situatie die haar leven heeft veranderd. Terwijl ze op een zonnige zaterdagmiddag op het zoontje van haar buren, Tim, paste, raakte het kindje kwijt. Het was een ervaring die haar tot het uiterste heeft getest en de aandacht van veel mensen heeft getrokken.
“Het was een doodgewone dag,” herinnert Lena zich. “De zon scheen, en Tim was in een goede bui. We hadden net samen een boekje gelezen en waren naar buiten gegaan om wat frisse lucht te krijgen. Tim was zo enthousiast dat hij rond begon te rennen. Ik had hem altijd geleerd dat hij dichtbij moest blijven, maar op dat moment dacht ik dat alles goed zou komen. Hij was immers een slim kind.”
Terwijl Lena vertelt, klinkt er een zekere frustratie in haar stem. “Ik was even afgeleid. Ik stond met mijn telefoon in mijn hand omdat ik een berichtje kreeg van een vriend. Toen ik weer opkeek, was hij weg. Het enige wat ik kon denken was: waar is hij? Ik begon te roepen, maar er was geen antwoord. Mijn hart zakte in mijn schoenen.”
Lena beschrijft de chaos die volgde. “Ik begon te rennen, te roepen en te zoeken in de buurt. Elke seconde leek een eeuwigheid te duren. Uiteindelijk vond ik hem gelukkig, maar het was een zware les. Tim was gewoon een paar huizen verderop aan het spelen met een groep andere kinderen. Maar dat was niet de manier waarop ik het had gepland.”
De schrik was groot, niet alleen voor Lena, maar ook voor de ouders van Tim. “Toen ik hen vertelde wat er was gebeurd, merkte ik dat ze zich zorgen maakten. Ze vroegen zich af hoe ik het had kunnen laten gebeuren. Ik voelde me zo naar.
Het is niet alsof ik niet heb opgelet, maar ik voelde ook een soort van druk van hun kant. Het is zo makkelijk om te zeggen dat het mijn schuld was. Maar ik kon het niet helpen dat Tim niet is opgevoed met de regels en verantwoordelijkheden die hem zouden helpen veilig te blijven.”
Lena legt uit dat ze tijdens haar werk vaak te maken heeft met kinderen die uit verschillende gezinnen komen, elk met hun eigen opvoeding. “Sommige kinderen zijn heel goed opgevoed. Ze begrijpen de risico’s en weten wat ze moeten doen als ze buiten zijn.
Maar anderen hebben minder begeleiding gehad. Tim was soms onvoorspelbaar. Ik begreep dat hij niet de juiste lessen had geleerd, en dat maakte het moeilijker voor mij om hem op de juiste manier te begeleiden.”
De woorden van Lena zijn doordrenkt met een mix van frustratie en verdriet. “Het is niet eerlijk dat ik nu de schuld krijg voor iets dat groter is dan ik. Ja, ik had beter op moeten letten, dat geef ik toe. Maar kinderen zijn onvoorspelbaar, en als ze niet zijn opgevoed om rekening te houden met hun omgeving, kan dat gevaarlijk zijn.”
Na het voorval voelde Lena de druk om haar ervaringen te delen, niet alleen om zichzelf te verantwoorden, maar ook om andere oppassers te waarschuwen. “Ik wil dat andere mensen weten dat het belangrijk is om te begrijpen hoe de opvoeding van een kind hun gedrag kan beïnvloeden. Het is niet alleen de verantwoordelijkheid van de oppas om ervoor te zorgen dat kinderen veilig zijn; het begint bij de ouders.”
De dagen na het voorval waren zwaar voor Lena. Ze voelde zich schuldig en verdrietig, en het was moeilijk om weer met vertrouwen op te treden. “Ik heb veel nagedacht over wat er is gebeurd en hoe ik dit kan voorkomen in de toekomst. Ik heb zelfs een gesprek gehad met de ouders van Tim, en gelukkig begrepen ze dat ik mijn best deed. Ze gaven aan dat ze ook werk hadden te doen als het gaat om zijn opvoeding.”
Toch is er iets in haar veranderd. “Ik ben me nu meer bewust van de achtergrond van de kinderen die ik oppas.
Het is belangrijk om niet alleen op te letten, maar ook om te begrijpen wie ze zijn. Ik probeer meer communicatie te hebben met ouders over de verwachtingen en de situatie van hun kinderen. Het maakt het voor mij gemakkelijker om hen op de juiste manier te begeleiden.”
Lena’s verhaal is er een van de vele oppassers die met uitdagingen worden geconfronteerd die verder gaan dan alleen het verzorgen van een kind. Het is een verhaal van verantwoordelijkheid, opvoeding en het zoeken naar begrip in een wereld waar kinderen op verschillende manieren worden grootgebracht.
“Ik hoop dat dit een les is voor iedereen, niet alleen voor oppassers maar ook voor ouders. Het is essentieel om samen te werken om ervoor te zorgen dat kinderen zich veilig en geliefd voelen. En dat begint met de juiste opvoeding.”
De ervaring heeft Lena sterker gemaakt. Ze is vastbesloten om de lessen die ze heeft geleerd te delen met anderen in de hoop dat ze zo ook een positieve impact kan maken. Het is een reminder dat elk kind uniek is en dat de uitdagingen van het ouderschap en oppassen vaak hand in hand gaan. En dat, ondanks de moeilijkheden, de liefde voor kinderen altijd centraal moet staan.
