Bij een vriendin op bezoek gaan is normaal gesproken een gezellig moment waar je naar uitkijkt. Even bijpraten, samen lachen en genieten van elkaars gezelschap. Maar voor Lisanne is dat tegenwoordig anders.
Ze voelt zich niet bepaald welkom bij een van haar vriendinnen en het komt door een simpele regel: schoenen uit bij binnenkomst. “Ik vind het echt allesbehalve gastvrij. Het lijkt wel of ze meteen wil laten merken dat ik niet welkom ben. Het voelt gewoon ongemakkelijk,” vertelt Lisanne, duidelijk gefrustreerd.
Lisanne houdt van modieuze schoenen en ziet ze als een belangrijk onderdeel van haar persoonlijke stijl. Ze matcht haar schoenen zorgvuldig met haar outfits en het is iets waar ze trots op is. “Schoenen maken de outfit compleet. Ik voel me zelfverzekerd en goed als ik de deur uit ga met een mooie outfit en bijpassende schoenen.
Dan wil ik niet op mijn sokken lopen zodra ik ergens binnenstap,” legt ze uit. Maar bij haar vriendin krijgt ze meteen een ongemakkelijk gevoel zodra ze haar jas uittrekt. “Het is altijd hetzelfde verhaal: nog voor ik goed en wel binnen ben, moet ik mijn schoenen al uitdoen. Dat haalt echt het plezier uit een bezoekje.”
De irritatie begon klein, maar is in de loop van de tijd gegroeid. Lisanne begrijpt best dat sommige mensen hun huis schoon willen houden of dat het een kwestie van hygiëne kan zijn, maar ze vindt dat het om meer gaat dan dat.
“Ik heb het gevoel dat het een manier is om controle uit te oefenen. Ze staat erop dat iedereen die binnenkomt zich aan haar regels houdt, zonder uitzondering. Dat voelt niet prettig. Als je mensen uitnodigt, wil je toch dat ze zich op hun gemak voelen?”
Het is niet zo dat Lisanne zich niet aan wil passen of per se haar schoenen aan wil houden uit koppigheid. “Ik respecteer dat het haar huis is en dat ze regels heeft.
Maar het voelt gewoon niet goed als je gelijk zo’n streng verzoek krijgt. Alsof er een barrière is, nog voordat je echt binnen bent. Ik voel me meteen op mijn plaats gezet. Alsof ik een soort indringer ben die alleen onder strikte voorwaarden naar binnen mag.”
Lisanne heeft meerdere keren geprobeerd het onderwerp ter sprake te brengen, maar haar vriendin lijkt het niet te begrijpen. “Ze wuift het weg als ik erover begin. Ze zegt dat het voor iedereen geldt en dat ze gewoon wil dat haar huis schoon blijft. Maar ik denk dat ze niet inziet hoe ongemakkelijk het voor mij voelt.”
Dit heeft ervoor gezorgd dat Lisanne zich steeds minder vaak welkom voelt en zelfs haar bezoekjes afzegt. “Ik merk dat ik steeds vaker excuses bedenk om niet te gaan. Ik wil geen gedoe en gewoon even ontspannen kunnen kletsen zonder meteen in een discussie beland te zijn.”
Wat het nog lastiger maakt, is dat Lisanne zich niet begrepen voelt door andere vrienden. Ze heeft het probleem ter sprake gebracht in hun gezamenlijke vriendengroep, maar kreeg weinig steun. “De meeste zeggen dat ik me niet zo moet aanstellen en dat het gewoon een regel is waar ik me aan moet houden.
Maar voor mij gaat het niet alleen om die schoenen. Het gaat om het gevoel dat ik erbij krijg. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik iemand tot last ben of dat er een soort onzichtbare afstand is.”
Het is een situatie die de vriendschap onder druk zet. “We zijn al jaren bevriend, maar sinds deze schoenenregel er is, is er een soort spanning ontstaan. Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Ik wil haar niet kwetsen, maar ik wil ook niet elke keer met een knoop in mijn maag op bezoek gaan.”
Lisanne voelt zich gevangen tussen haar behoefte om haar vriendin te blijven zien en het ongemak dat het bezoek met zich meebrengt.
Dit soort situaties zijn misschien klein voor anderen, maar voor Lisanne heeft het een grote impact. “Ik hoop gewoon dat ze wat meer begrip kan opbrengen en inziet dat het meer is dan een huisregel voor mij. Ik wil me welkom voelen, zonder meteen aan een bepaalde norm te moeten voldoen.
Gewoon, gezellig bij een vriendin kunnen zijn, zonder het gevoel te hebben dat ik op eieren loop. Want dat is eigenlijk wat het is: ik voel me gewoon niet meer op mijn gemak.”
Lisanne blijft hopen dat haar vriendin op een dag inziet wat het met haar doet. “Ik wil het echt niet groter maken dan het is, maar het is wel iets dat me dwarszit. Het zou fijn zijn als ze wat flexibeler zou zijn. Misschien kunnen we ergens een middenweg vinden. Maar zoals het nu is, blijf ik liever weg.”
