Maartje leek het geluk eindelijk gevonden te hebben. Ze had een leuke man ontmoet via een gezamenlijke vriendengroep, en al snel spatte de vonk er vanaf. “Hij was zo charmant en attent,” vertelt ze. “We hadden meteen een klik, en het voelde alsof het gewoon klopte.”
Na jaren van daten zonder resultaat, begon ze te denken dat dit weleens iets heel serieus kon worden. Maar die droom viel abrupt in duigen toen er een onverwachte waarheid boven tafel kwam: hij had schulden.
Het moment waarop ze dat ontdekte, staat haar nog helder voor de geest. “We zaten gezellig te eten, en ineens begon hij te praten over zijn financiën,” zegt Maartje.
“In eerste instantie dacht ik dat hij het over iets kleins had, zoals een studieschuld of een lening voor een auto. Maar toen hij vertelde dat hij tienduizenden euro’s in het rood stond door slechte beslissingen uit het verleden, wist ik niet wat ik moest zeggen.”
Ze lacht wrang. “Ik denk dat ik een beetje geschokt keek, want hij begon meteen uit te leggen dat hij eraan werkte en dat het onder controle was.”
Toch voelde Maartje meteen een knoop in haar maag. “Ik ben gewoon niet het type dat met iemand kan zijn die zo’n zware financiële last heeft.
Het klinkt misschien hard, maar ik wil een partner die zijn zaken op orde heeft. Iemand die financieel stabiel is en met wie ik samen een toekomst kan opbouwen. Schulden? Dat is een rode vlag voor mij.”
De dagen daarna bleef het gesprek door haar hoofd spoken. Ze vond hem leuk, dat was zeker. Maar elke keer dat ze aan de toekomst dacht, zag ze de schaduw van die schulden boven hen hangen.
“Wat als we zouden samenwonen? Wat als ik mee zou moeten betalen aan zijn problemen? Nee, ik wil mijn leven niet laten beheersen door iemand anders’ financiële fouten.”
Haar vriendinnen hadden er zo hun eigen mening over. Sommigen steunden haar keuze volledig. “Ze zeiden: ‘Goed dat je eerlijk bent over wat je zoekt in een partner. Als jij niet met schulden kunt omgaan, is het beter om dat meteen duidelijk te maken,’” legt ze uit.
Maar anderen waren minder begripvol. “Ze vonden dat ik hem een kans moest geven en dat ik oppervlakkig was omdat ik hem daarop afrekende. Eén vriendin zei zelfs: ‘Iedereen maakt fouten. Je kunt toch niet iemand afwijzen alleen maar omdat hij niet perfect is?’ Dat deed me wel even twijfelen.”
Maar uiteindelijk bleef Maartje bij haar beslissing. “Het voelde gewoon niet goed. Ik wil een leven zonder zorgen, en ik weet dat ik die niet zou hebben als ik met hem door zou gaan. Misschien ben ik inderdaad hard, maar ik moet ook aan mezelf denken.”
Ze zucht even. “Het is niet dat ik hem niet leuk vond. Het is gewoon… ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om in zo’n situatie te stappen.”
De man in kwestie was teleurgesteld, maar begreep haar keuze. “Hij zei dat hij hoopte dat ik iemand zou vinden die beter bij me paste.
Dat vond ik wel netjes van hem. Maar ja, ik merkte ook dat hij het moeilijk vond. Hij had duidelijk gehoopt dat ik anders zou reageren.”
Nu, maanden later, denkt Maartje nog weleens terug aan hem. “Ik vraag me soms af of ik te snel heb geoordeeld,” geeft ze toe.
“Maar tegelijkertijd weet ik dat ik trouw ben gebleven aan wat ik belangrijk vind. Een relatie moet een veilige basis hebben, en dat gevoel had ik niet.”
Voor Maartje is het simpel: “Ik wil geen man met schulden. Punt. Misschien vinden mensen dat hard, maar ik geloof dat je in een relatie dezelfde waarden moet delen, ook op financieel gebied. Anders krijg je later alleen maar problemen.”
En terwijl ze verdergaat met haar leven, blijft ze hopen dat ze ooit de juiste partner vindt – eentje zonder een last uit het verleden die op haar schouders terechtkomt.